Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

Να δεις θα πέσει μόνος του...

Ανήξερος γεννήθηκα μες στην χρονιά του δράκου
πάλεψα για να θυμηθώ ποιός είμαι μα του κάκου
Με διέκοψαν τα σχολικά τα χρόνια κι η δασκάλα
Έμαθα γράμματα πολλά αλλά δεν ξέρω μπάλα

Μεγάλωσα απότομα με δίχως συγκινήσεις
γιατί έκρυψα την τρέλα μου σε πάκους από ασκήσεις
μα τώρα βγήκε κι είναι αργά ότι έμεινε να σώσω
γι αυτό την πρώτη που θα βρώ δάσκαλα θα σκοτώσω
----------------------------------------------------------
Σφυρά σαν τρένο ο καιρός κι αέρα αφήνει πίσω
μ' ότι παλιά κορόιδευα κι αυτόν θα σπαταλήσω
θα τον πετάξω γιατί αλλιώς θα πρέπει πριν πεθάνω
τόσο αέρα κοπανιστό διαθήκη να τον κάνω

Ως τώρα ονειρευόμουνα παλάτι απο αγέρι
ποιό θαύμα το 'ριξε κι αυτό μονάχα εκείνη ξέρει
έτσι κι εγώ απ' αντίδραση στον κερατά τον χρόνο
με κάθε έτος που περνά ένα θα μεγαλώνω

Σε πέντε τοίχους κλείνομαι γαμώ το κέρατό μου
τέσσερις είναι γύρω μου κι ένας μες στο μυαλο μου
κι αν να τον ρίξει δεν βρεθεί κάποια και να με σώσει
να δεις θα πέσει μόνος του κι εμένα θα πλακώσει


Ποιός είναι ο σκοπός του ποιητή; Δεν μου χετε απαντήσει ως τώρα...

Μια ωραία (αν και μάλλον γνωστή) απάντηση μου είχε δώσει ένας παλιός συνεργάτης.
Μια από τις λίγες φορές που δεν διαφωνώ μαζί του.

4 σχόλια:

Tzeve είπε...

το ποίημα είναι προφανές οτι είναι ερωτικό...

ο φιλος του οικονομου είπε...

Αυτό προκύπτει απ' το οτι δεν ξέω μπάλα ή απο τον αέρα κοπανιστό;

Tzeve είπε...

αφού περιμένεις την πριγκίπισσα σου για να σε βγάλει από τους τοίχους...και συ κάθεσαι βραδιάτικο κυριακής για να δεις μπάσκετ...

είναι δυνατόν;;;;

ο φιλος του οικονομου είπε...

Καλά είπα λοιπόν από τον αέρα κοπανηστό το βρήκες...

Κοίτα μη κλαίς δεν πειράζει... είναι θέμα χρόνου να πάρετε και εσείς τίτλο... δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟ.

Δυνατόν είναι... σωστό δεν είναι