Φάουστιαν Μπάργκαιν

(Στην φωτογραφία οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί... τον καραφλό τον λίγο μεγαλούτσικο να μην τον εμπιστεύεστε... είναι ο διάβολος ο ίδιος)

Σήμερα εδέησα επιτέλους να πάω να δω τον Φάουστ, μια παράσταση που ήθελα να δώ από τον Οκτώβρη όταν και είδα σε διαφήμιση στο μετρό οτι θα ξεκινήσει να παίζεται τον Φλεβάρη... και τελικά την είδα τον Μάη. Λίγες παραστάσεις μένουν.

Το πρώτο κομμάτι του έργου, που διαρκεί περίπου μια ώρα και είναι σχεδόν όλο γραμμένο σε στίχους(που λάτρεψα), ήταν απλά καταπληκτικό, δεν ανοιγόκλεισα ούτε τα μάτια μου για να μην χάσω τίποτα. Οι δύο ηθοποιοί που παίζουν τον Φάουστ στο μέρος αυτό της παράστασης είναι φανταστικοί, το σκηνικό μου άρεσε πολύ, οι διάλογοι και οι μονόλογοι έχουν πραγματικά κάτι να πουν και η ατμόσφαιρα σε προκαλλεί να μπεις μέσα στο έργο.

Δυστυχώς το δεύτερο κομμάτι, που διαρκεί άλλο τόσο, ακολουθεί μια πτωτική πορεία, παρότι και αυτό είναι σχεδόν ολόκληρο σε στίχους, και αυτό πιστεύω γίνεται για δύο λόγους. Πρώτον οτι προχωράει πολύ γρήγορα τις σκηνές με αποτέλεσμα να τις περνά πιο επιφανειακά και να μην σου δίνει την ώρα ή τον τρόπο να τις καταλάβεις. Και δεύτερον οτι ο Φάουστ μεταμορφώνεται από τον πολυδιαβασμένο και σεβάσμιο για τους άλλους αλλά βαθύτατα ανικανοποίητο από την ζωή μεσήλικα. Στο νέο ερωτοπαρμένο και παρορμητικό παλικάρι, που δεν έχει καμία σχέση με τον προηγούμενο εαυτό του(και εμενά προσωπικά δεν μ αρέσει). Το τέλος, για κάποιον που δεν ξέρει τι γίνεται σαν κι εμένα, είναι μάλλον ασαφές ως προς το πως καταλήγει ο Φάουστ αν και δίνει ξεκάθαρα να καταλάβεις οτι οι πράξεις του οδήγησαν την μεν Μαργαρίτα στον θάνατο τον ίδιο δε σε αέναη δυστυχία.

Προσωπικά σας συστήνω ανεπιφύλακτα να πάτε να την δείτε όσο προλαβαίνετε (οποιος θέλει ξαναπάμε μαζί)... γιατί το πρώτο κομμάτι άνετα θα έβαζε κάτω παραστάσεις ολόκληρες και θα σας μείνει αξέχαστο.

Τώρα γιατί ήθελα να πάω να δω τον Φάουστ; Η απάντηση είναι απλή... Φαούστιαν Μπάργκαινς...

Η αποψή μου για την ζωή είναι οτι πρόκειται για ένα σύνολο από συμφωνίες με τον διάβολο κατά τις οποίες θυσιάζουμε κάτι που έχουμε και νομίζουμε οτι δεν χρειαζόμαστε. Κάτι που μας βαραίνει, που μας κάνει δυστυχισμένους. Για να πάρουμε κάτι που δεν έχουμε αλλά νομίζουμε οτι θα μας οδηγήσει στην ευτυχία. Αργότερα φυσικά μαθαίνουμε οτι η θυσία αυτή δεν ήταν απαραίτητη και οτι αυτό που πήραμε μάλλον μακρύτερα από την ευτυχία μας τραβά, ενώ αυτό που δώσαμε θα αρκούσε για να είμαστε ευτυχείς. Το αργότερα όμως... είναι αργά... και μια συμφωνία με τον διάβολο κρατά μια ζωή.

Οι συμφωνίες με τον διάβολο λοιπόν με έλκουν, η μελέτη και η ανάλυσή τους, οι διαφορετικές οπτικές, οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί ο εξαποδώ, τα ανταλλάγματα και φυσικά τα δοαφορετικά τέλη. Όλα αυτά δεν είναι παρα παρομοιώσεις παρμένες από την ζωή οπου φυσικά ο Μεφιστοφελής δεν υπάρχει(σκοτώθηκε στο diablo 2), υπάρχουν όμως άλλα.

Η πρώτη ιστορία που έγράψα ποτέ (δεν υπάρχει ανηρτημένη σε τουτο το blog) μιλούσε για μια άλλη πολύ γνωστή συμφωνία με τον διάβολο. Αυτή του κόμη Δράκουλα που έχει υποστεί πολλές παραλλαγές και έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς.


Εν κατακλείδει πήγα να δω το έργο αυτό γιατί ήθελα να ακούσω μια ακόμα εκδοχή, το αυθεντικό Φαούστιαν Μπάργκαιν γραμμένο απο τον Γκαίτε. Νομίζω οτι έμαθα πολλά σήμερα.