Τάκλιν στο λαιμό...

Βέβαια επειδή όταν είσαι το κομπιουτεράκι σε πιάνει το σύνδρομο της Στοκχόλμης και πείθεις τον εαυτό σου οτι ο Ματεράτσι δεν είναι και τόσο δολοφόνος τελικά. Απλά παίζει έντονα το παιχνίδι... ναι αυτό πρέπει να είναι.

Δεν θες να είσαι σαν τα παιδάκια στο δημοτικό που τρώγανε μια μπάλα στην μούρη και μετά κλαίγανε και το "λέγαν στην κυρία"... κάτι τέτοιο είναι ανώριμο. Δείχνει οτι δεν ξέρεις να παίζεις το παιχνίδι. Και ως γνωστόν το τάκλιν στο λαιμό είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι. Οφείλεις λοιπόν να σηκωθείς και να παίξεις και να μην αισθάνεσαι έχθρα προς το συναθλητή και προσωρινά αντίπαλο που διάλεξε αυτόν τον τρόπο για να σου γκρεμίσει την καριέρα. Είναι αντικανονικό... αλλά είναι μέσα στο παιχνίδι.

Δεν πρέπει μετά το παιχνίδι να κρατάς κακία. Έτσι δεν είναι;

Η εκδίκηση είναι γλυκιά αλλά είμαι πολύ δειλός και πολύ υποκριτής για να την γευτώ.



Είναι ιδέα μου... ή αυτό το πόστ μοιάζει σαν να μιλάω πραγματικά για ποδόσφαιρο;