Λίγο πιο κόσμια παρακαλώ...

Κύριε εργολάβε... κύριε δικαστά, κύριε υπουργέ, κύριε manager, κύριε επενδητά, κυρίες και κύριοι ένορκοι είμαι απελπισμένος.

Ίσως δεν έχω δίκιο που είμαι απελπισμένος μιας και είχα την, ασυνήθιστη το ξέρω, τύχη να ζήσω από μικρός σε μια περιοχή με αρκετό πράσινο. Σε αντίθεση με τα παιδιά της Κυψέλης εγώ μπορούσα να αναπνέω τον αέρα της γειτονιάς μου και να πετάω χαρταετό στο βουνό κοντά στο σπίτι μου και να μαζεύω μαργαρίτες την πρωτομαγιά από τα διπλανά οικόπεδα.

Βέβαια με την πάροδο λίγων χρόνων τα οικόπεδα χτίστηκαν και το βουνό το ίδιο και εγώ στεναχωρήθηκα. Όχι πολύ βέβαια γιατί είχα μεγαλώσει και ωριμάσει και οι μεγάλοι ώριμοι ενήλικες δεν πετάνε χαρταετό ούτε μαζεύουν μαργαρίτες. Δεν είναι τόσο ενδιαφέρον πια.

Όμως μου άρεσε, και ξέρω πως είμαι πολύ τυχερός, που όταν άνοιγα το ένα μου παράθυρο έβλεπα θάλασσα και το άλλο έβλεπα βουνό αντί για έναν ενδιαφέρον από πολεοδομική άποψη αλλά άχαρο απέναντι τοίχο.

Μπορεί ως τώρα να θεωρείτε άδικη την απελπισία μου και αψυχολόγητη την πράξη μου, αλλά μην βιαστείτε να με καταδικάσετε. Γιατί δύο χρόνια πριν γύρισα μια μέρα από την σχολή και άνοιξα το παράθυρό μου να πάρω αέρα και να δώ το μεγάλο πεύκο, που σας διαβεβαιώ καμία συνενοχή δεν έχει στην υπόθεση, παρα μόνο οτι ήταν τόσο μεγάλο που φαινόταν από το παράθυρό μου. Και όταν ήμουν μικρός έλεγα οτι ήταν 1000 χρονών και κοιτούσαμε με τα ξαδέρφια μου από το μπαλκόνι πότε αυτό πότε τον προφήτη Ηλία με τα κυάλια που μας αγόραζε ο παππούς μας από το πανηγύρι στα Σούρμενα... αλλά μάλλον παρασύρθηκα.

Άνοιξα λοιπόν το παράθυρο και είδα κάτι σαν αυτό...


Έψαξα να δω το μεγάλο πεύκο και εκείνη την στιγμή, σας ορκίζομαι δεν λέω ψέματα, πήρε φωτιά. Ο μαύρος καπνός του ξεχώριζε για αρκετή ώρα ανάμεσα στο γκρίζο των άλλων δέντρων και τότε... τότε μου ήρθε η ιδέα.

Σήμερα ζω μακριά από τα ξαδέρφια μου, ο παππούς είναι πια σε γηροκομείο, τα κυάλια τα χω χάσει ή χαρίσει, δεν θυμάμαι καν, και το μόνο που έχει μείνει είναι η ανάμνηση από το μεγάλο πεύκο.

Όταν λοιπόν πέρασα απ' το παλιό μου σχολείο, να πάρω τους βαθμούς του αδερφού μου και αναγκατικά έφτασα στους πρόποδες του βουνού, εκει είδα να έχει προστεθεί στις ήδη υπάρχουσες σειρές από βίλες και άλλη μια. Με καταλαβαίνετε, απελπίστηκα. Σκέφτηκα πως σε λίγα χρόνια θα υπάρχει και μία στο μεγάλο πεύκο.

Αν με παρακολουθήσατε ως τώρα πιστεύω πως θα χετε καταλάβει οτι αυτό που έκανα δεν είναι εμπρησμός ή τρομοκρατία ή δολοφονία αλλά δικαιοσύνη.

Πραγματικά λυπάμαι που κάηκαν τόσοι άνθρωποι μέσα στις βίλες τους αλλά ήταν βίλες χτισμένες στις στάχτες του μεγάλου πεύκου, το οποίο ήταν εκεί πριν απ' αυτούς. Ας μην έχτιζαν εκεί δεν φταίω εγώ, εγώ είμαι απλά απελπισμένος.

Υγ: Ο κύριος Πορτοσάλτε από τη συχνότητα του Σκάι έλεγε οτι "χρειάζεται ενότητα" και "ποιός έχει τα κότσια να δείξει ενότητα τώρα" ενώ ταυτόχρονα με άλλα σχόλιά του δήλωνε παντελή άγνοια για το ποιός και πως προκάλεσε αυτή την κατάσταση.
Με βάση αυτά λοιπόν και σε πλαίσια ενότητας κύριε Πορτοσάλτε ΣΑΛΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ.