Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Η ευλογία των δράκων

Η κοσμοσυροή στις πύλες της πόλης ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Φρουροί με γυαλιστερές πανοπλίες που πάνω τους ξεχώριζε ο χρυσός δράκος της Aρκάμπλ, προετοιμασμένοι από καιρό για να υποδεχτούν την λαοθάλασσα που κατέφτανε στα τέλη της άνοιξης, κινούνταν πυρετοδώς προσπαθώντας να βάλουν σε τάξη αναρίθμητες εμπορικές άμαξες με ανυπόμονους ιδιοκτήτες, καραβάνια με καταπονημένους ταξιδιώτες και δεκάδες ερευνητικές και διπλωματικές αποστολές που συνέρεαν από κάθε μεριά του κόσμου για γίνουν μάρτυρες, να μελετήσουν και φυσικά να επωφεληθούν από την "ευλογία των δράκων".

Η Αρκάμπλ ήταν χτισμένη στους πρόποδες του ψηλότερου βουνού που είχε γνωρίσει ποτέ ο άνθρωπος. Του επιβλητικού και πάντα χιονισμένου Μενρέπ, στις μυστηριώδεις κι ανεξερεύνητες σπηλιές του οποίου κατοικούσαν οι κραταιοί δράκοντες. Κάθε εκατό χρόνια και με τα πρώτα σημάδια του καλοκαιριού αυτά τα θαυμαστά πλάσματα ταξίδευαν για τα νησιά της ανατολής, οπου και οι ίδιοι είχαν γεννηθεί, για να αφήσουν στα αυγά τους την επόμενη γενιά των αρχόντων του Ουρανού.

Στην αυγή κάθε αιώνα λοιπόν οι δράκοι νιώθουν ένα κάλεσμα τόσο δυνατό ωστε να εγκαταλείψουν τις σπηλιές τους και τον αχανή θυσαυρό για να φύγουν για τις φωλιές τους στην ανατολή. Αυτή η μεγάλη αποδημία δεν περασε ούτε απαρατήρητη, ούτε ανεκμετάλευτη φυσικά από τους ανθρώπους που έχτισαν την Αρκάμπλ, την πόλη του χρυσού δράκοντα, ακριβώς κάτω απ' το πέρασμα των γιγάντιων ερπετών. Γιατί ενώ όσοι τόλμησαν ποτέ να σκαρφαλώσουν στο Μενρέπ, τρελαμένοι από την υπόσχεση για αμύθητα πλούτη που στέκουν αφύλαχτα στις σπηλιές των δράκων δεν γύρισαν ποτέ, όσοι βρίσκονται μέσα στην ασφάλεια της πόλης δέχονται σαν ουράνιο δώρο την "ευλογία των δράκων".

Με τα πρώτα χτυπήματα των φτερών τους τα περήφανα ερπετά απογειώνονται και κομμάτια του θυσαυρού που έχουν κολλήσει στις μαλακές φολίδες της κοιλιάς τους από τα χρόνια ανάπαυσης στα χρυσά τους ανάκλυντρα, ξεκολλούν και προσγειόνονται στην πόλη. Έτσι το κάστρο, οι δρόμοι και οι αγροί της Άργκαμπλ δέχονται με χαρά την δίχως προηγούμενο βροχή από ανεκτίμητα κοσμήματα, παντοδύναμα όπλα, μαγικά αντικείμενα και φυσικά καθαρό χρυσό που οι δράκοι υπνωτισμένοι από το κάλεσμά για την αποδημία αποχωρίζονται.

Όταν και ο τελευταίος δράκος πετάει πια για την ανατολή, στην πόλη στήνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι του δυτικού βασιλείου και ίσως και του κόσμου αφού οι άνθρωποι μεθυσμένοι από χαρά για τα νέα τους πλούτη ξεκινούν το τραγούδι και τον χορό, και το κρασί του βασιλιά ρέει αύθονο. Βέβαια ούτε σε δρόμους γεμάτους χρυσάφι δεν λείπει η απληστία και που και που ξεσπά κάποιος καυγάς, τίποτα όμως που η φρουρά δεν μπορεί να κατευνάσει και σύντομα και οι στρατιώτες οι ίδιοι μπαίνουν στο χορό.

"Έρικ! Έρικ!! Τι κάνεις τόση ώρα! Δεν ακούς τις φλογέρες, τα ταμπούρλα τις φωνές; Άρχισε η γιορτή. Γέμισε τις τσέπες σου και πάμε. Θυμάσαι τα μεγάλα βαρέλια που κουβαλούσαν τις προάλες; Λοιπόν σήμερα θα τ' ανήξουν... Πάμε τι κάθεσαι!
Μα καλά άνθρωπέ μου τόση ώρα το κοιτάς αυτό το μπιχλιμπίδι, τίποτε άλλο δεν σ αρέσει από τόσα και τόσα γύρω σου; Τέλος πάντων, πάρτο και πάμε, αν αργήσουμε κι άλλο δεν θα μείνει ούτε σταλιά να βρέξουμε τα χείλη μας. Πάμε!"

"Έρικ βλέπεις αυτό που βλέπω; Τόσος κόσμος, τόση μουσική, δεν θα τα ξαναδούμε στην ζωή μας Έρικ. Εγώ σ' αφήνω εδώ παλιόφιλε, σκοπεύω να χορέψω και να τραγουδήσω και να πιώ όσο αντέχει το στομάχι μου. Θα τα πούμε άυριο. Η μεθαύριο, όποτε ξυπνήσω"

"Σε λένε Έρικ; Εγώ είμαι η Γκουέν. Θέλεις να χορέψουμε;
Χε χε, είσαι λίγο αδέξιος, έλα να σου δείξω, βάλε το ένα σου πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Ωραία, τώρα πέρασε το χέρι σου στην μέση μου. Ξεκινάμε τώρα, έτσι μπράβο, μαθαίνεις γρήγορα.
Είσαι πολύ χαριτωμένος, και όταν στο λέω δεν μιλάει το κρασί. Ελπίζω να τα ξαναπούμε. Μένω στην πάνω πόλη, έλα να με βρεις."

"Τι είναι αυτό; Ένα περιδέραιο. Δεν ξέρω τι είναι Έρικ; Γιατί το διάλεξες;
Βλέπω η αλυσίδα είναι χρυσή και ρουμπίνια ίδια και απαράλακτα, σαν να τα έκοψε το μαγικό αλάνθαστο χέρι ξωτικού, στολίζουν την εξωτερική μεριά. Σμαράγδια πράσινα που λαμπιρίζουν σαν τα μάτια της γάτας στο σκοτάδι, ασύληπτα ίδια και αυτά σχηματίζουν μια κυκλική βάση. Κι εκεί στέκεται μεγαλοπρεπές το μεγαλύτερο διαμάντι που έχω δει ποτέ.
Έρικ αυτό το κόσμημα δεν έχει άλλο στον κόσμο όμοιό του. Στοιχίζει σίγουρα πιο πολύ κι απ' αυτό το μαγαζί μου, κι απ 'ολα τα χρυσοχοϊα της Αρκάμπλ μαζί.

Δεν ξέρω από που έρχεται σε ποιόν ανήκε και τι σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί. Ο δρακοντας που το χασε σίγουρα θα του λείψει και μόνος αυτός ίσως μπορεί να πει.

Φεύγεις! Για την επάνω πόλη λες. Όπως νομίζεις."


ΥΓ: Το κομμάτι για την πόλη στους πρόποδες του βουνού των δράκων, οπου αυτοί αποδημούν και χαρίζουν άθελά τους τα δώρα τους στους ανθρώπους το χα σκεφτεί στην δευτέρα λυκείου, όταν ο φιλόλογος που ανέφερα στο προηγούμενο πόστ "σαν παραμύθι" μας είχε προτρέψει να γράψουμε μια ιστορία... ότι θέλουμε. Τότε κάτι τέτοιο είχα γράψει και μεγαλύτερο ίσως. Και ήθελα να το επεκτείνω κι άλλο... αλλά που χρόνος... (και που θάρρος)

Στο επόμενο παραμυθι, που θα είναι συνέχεια και τέλος αυτού ο Έρικ θα προσπάθήσει να ανακαλύψει τι είναι αυτό το κόσμημα που μαγνήτισε την περιέργειά του και βρέθηκε στα χέρια του, σε πρώτο πρόσωπο αυτή την φορά. Ελπίζω να σας αρέσει.

11 σχόλια:

μ είπε...

Μας αρέσει!
Σου άρεσε μήπως το dinotopia;;;
Η ιστορία αυτή ήταν η ίδια όπως την έγραψες στο λύκειο ή την ανέπτυξες ξανά κάνοντας τροποποιήσεις;

Για να δούμε τι θα μας πει και ο Έρικ...

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Ναι ωραίες εικόνες η ιστορια σου!!!Διάβασα και το παραμύθι σε άλλη ανάρτησή σου καθώς δεν το πρόσεξα μέρες πρίν..Εμείς στο Πανεπιστήμιο είχαμε 2 εξάμηνα τον Τσολάκη-αυτός που έγραψε την έκφραση έκθεση- βιβλία σχολείου-και μας μιλούσε με ποιήματα που θυμόταν απ'έξω και μας φώναζε με τα μικρά μας ονόματα καθώς είχε καλή μνήμη!!!και είναι άνθρωπος ζωντανός και γεμάτος αγάπη για κάθε γλώσσα!!Ακόμη,εμείς στη δευτέρα λυκείου η φιλόλογός μας κάποια στιγμή μας είπε να γράψουμε μια ώρα ό,τι σκέψη μας περνάει σαν ελεύθερη γραφή και μετά επέλεξε 3 να μας διαβάσει και το ένα ήταν το δικό μου και θυμάμαι ότι έγραψα κάτι με την ησυχία της τάξης- τη σιωπή της στιγμής- που όλοι οι μαθητές γράφαμε την δική μας ιστορία..Περιμένουμε τη συνέχειά σου!!χεράκια αγκαλιές!!!

Skouliki είπε...

Πολυ καλο φιλε !
βασικα το εχεις πιστευω
μπραβο

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Μόλις διάβασα μία παλιά σου διaσκευή ενός τραγουδιού "μπαλάντα ΓΣ"πολύ καλό!!!!!!!!:)))τώρα καταλαβαίνω και το σχολιάκι που μου άφησες στη δική μου ανάλογη ανάρτηση-με αλλαγή στίχων!!

ο φιλος του οικονομου είπε...

Μάνο φυσικά μ αρέσει η dinotopia.. It's the dinotopian thing to do.

Και να ήθελα να την γράψω ίδια δεν την έχω πια, το μόνο που έχω από τότε είναι η ιδέα. Βέβαια εκείνη είχε και έναν μικρό μάγο μέσα που αυτή μάλλον δεν θα έχει.



Μίου ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Και κυρίως για τον κόπο σου να ασχοληθείς τόσο πολύ. Τσολάκης ε; Θα το θυμάμαι το όνομα.

Την έχεις την ιστορία που είχες γράψει;;

Σου είπα πως είμαι πολύ μεγάλος φαν της παρωδίας. Φανατικός του Al Yankovic κλπ...

Που και που κάνω κι εγώ καμιά προσπάθεια. Κυρίως βέβαια με άξονα το χιούμορ. Δες ας πούμε αυτή. "Το μαχαίρι" του Καβαδία.



Σκουλίκι ευχαριστώ πολύ, μακάρι να έχεις δίκιο.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Ναι,Χρίστος Τσολάκης(το Χρίστος έτσι το έγραφε)!χαχαχα είδα βιντεάκι το fat του al yankovic!!Δεν τον ήξερα και ευχαριστώ!!πολύ γέλιο το άτομο ναι!!πατάω στο *εδώ* σου και δεν μου ανοίγει -βγάζει σφάλμα γράφει-θα προσπαθ;hσω το βράδυ πάλι..καλό απόγευμα!!

Φωτεινή Κανάκη είπε...

ααα και δεν ξέρω αν υπάρχει κάπου στο πατρικό μου ,δεν έχω ιδέα...για την ιστορία μου...

ο φιλος του οικονομου είπε...

Να τον έχεις τον Al Yankovic υπ' όψιν σου... είναι άλλο πράμα.

Το λινκ είναι το σωστό αλλά το site έχει συχνά downtime.

Στο κάνω copy paste εδώ...

Παρωδία απ' το μαχαίρι του Καβαδία

Απάνω μου έχω πάντοτε στο χέρι μου σφιγμένο
ένα παλιό κινέζικο ηλεκτρικό μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν κι έχουν οι σουβλατζήδες-
Πότε στον γύρο χώνεται πότε στο χοιρομέρι.

Χρόνια παιρνω το κρέας μου απ' τον γέρο κρεοπώλη
όπου έχει για προμυθευτή της γειτονιάς τον μπόγια,
κι όταν πελάτες μπουν εδώ με όψεις πεινασμένες
τους λέω με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το σουβλάκι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με υλικά αλλόκοτα το χω εγώ τυλίξει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάπου το κεράσαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει θρηνήσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί διαρκώς πεινούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το σουβλάκι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
(δεν μπορούσα να την αλλάξω ήταν τέλεια)

Το κρέας με πληρώσανε για να το αγοράσω
και είναι έξω απ' το ψυγείο μου για ένα μήνα μόνο.
Κανένας που τ' ακούμπησε δεν είχε πλύνει χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

-Δώστο ρε φίλε μ' έπρηξες, όση βρωμιά κι αν έχει,
με περιμένει η γκόμενα μονάχη μες στο κουάτρο,
-Μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.
-Πόσο έχει; - Μόνο ευρώ εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα σουβλάκι έχω παλιό στο χέρι μου σφιγμένο,
που θα σερβίρω αύριο στο σουβλατζιδικό μου,
μόνο δουλεύω βραδυνά κι αν τύχει και πεινάσω
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...

Φωτεινή Κανάκη είπε...

Υπέροχο!!!!!!!!!!!!!!!αχαχαχχαχαχα τρελά γέλια και πολύ σωστά τα όσα λες!!!!!κορυφαίο!!!κι άλλα άλλαξέ τα!!!!ευχαριστώ!!!

Ανέμελη Βοσκοπούλα είπε...

Αυτός ο Έρικ πολύ μίλησε πάντως. Σε σημείο που σκέφτομαι ότι αν ήταν γυναίκα, τότε θα ήταν η ιδανική. Ούτε γκρίνια, ούτε κρεβατομουρμούρα, ούτε τίποτα.

ο φιλος του οικονομου είπε...

Ανέμελη Βοσκοπούλα δίνεις πατήματα στο ανέμελο βοσκόπουλο να απαιτεί φίμωτρο... για σκέψου το.