Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Απλοί άνθρωποι.

Η πραγματικότητα όπως είναι γνωστό δεν υπάρχει.
Αυτό αποδεικνύεται εύκολα με απαγωγή στο άτοπο. "Αν η πραγματικότητα υπήρχε τότε θα..." και καταλήγουμε σε άτοπο. Άσκηση για το σπίτι.

Με αυτό ειπωμένο και αποδεδειγμένο προχωράμε παρακάτω.

Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι απλές, με αγαπάς σε αγαπώ είμαστε ζευγάρι.

Οι άνθρωποι όμως οι ίδιοι είναι πολύπλοκοι. Κάτω από την λεπτή επιδερμίδα τους κρύβουν ένα σύστημα από φλέβες, νεύρα, μύες και άντερα που, εκτός ίσως για τους γιατρούς, φαίνεται τόσο περίπλοκο όσο και αηδιαστικό. Αρκεί μια μικρή πληγή και λίγο αίμα, μια ελάχιστη ιδέα για το τι βρίσκεται από κάτω για να ζαλιστούν κάμποσοι. Πόσο λίγα ξέρουμε για το τι βρίσκεται μέσα μας κάτω από την επιδερμίδα.

Το ίδιο ισχύει και για τον μη υλικό μας κόσμο. Το πνεύμα μας, είναι καλυμένο από μια επιδερμίδα. Αυτήν βλέπουν τα άλλα πνεύματα γύρω μας. Όπως όμως και με την υλική μας επιδερμίδα, ούτε εμείς ούτε και οι άλλοι ξέρουν τι κρύβεται από κάτω της. Όταν λοιπόν επιχειρούμε να δείξουμε τι βρίσκεται εκεί η μόνη λογική αντίδραση είναι η αποστροφή. Ακριβώς σαν να βλέπαμε έναν άνθρωπο να κυκλοφορεί χωρίς δέρμα. Μπλιάξ.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά οτι το εσωτερικό του πνεύματος μας ή του σώματος μας είναι αποκρουστικό, κάθε άλλο, είναι μάλιστα, μάλλον πιο απαραίτητο από την επιδερμίδα. Δεν είναι άσχημο, είναι άγνωστο και το άγνωστο είναι τρομακτικό. Αν συνηθίζαμε να κυκλοφορούμε χωρίς δέρμα, χωρίς περιορισμούς και χωρίς μυστικά τότε θα ήμασταν ίσως πιο ελεύθεροι και πιο ευτυχισμένοι.

Είναι όμως λάθος να χρεώνουμε τα πάντα στην επιδερμίδα. Χωρίς αυτή ένα σώμα είναι εκτεθειμένο σε επιθέσεις, επιθέσεις που το δέρμα είναι φτιαγμένο να αποκρούει. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετεί και το πνευματικό δέρμα, οι πληγές που αφήνουν οι επιθέσεις στο πνεύμα μας όταν η επιδερμίδα του δεν το προστατεύει μπορεί να μην επουλωθούν ποτέ. Ελπίζω να μην το γνωρίζατε αυτό.

Έτσι ξαναγυρνάμε στο οτι οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι (μεγάλη σοφία μόνος μου το σκέφτηκα). Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι απλές. Η εφαρμογή ενός απλού μοντέλου σε ένα πολύπλοκο αντικείμενο είναι δύσκολη.

Οι απλοί άνθρωποι όμως, δεν θα πρέπει να έχουν πρόβλημα.

14 σχόλια:

Skouliki είπε...

καλημερα
αν δεν υπαρχουμε τι καθομαι εγω και βασανιζομαι ...

ουφ! υπαρξιαστηκα τωρα

ο φιλος του οικονομου είπε...

Με παρεξήγησες σκουλίκι... είπα οτι η πραγματικότητα δεν υπάρχει... όχι εμείς. Βέβαια αν είσαι δεμένος με την πραγματικότητα αυτό δημιουργεί επιπλοκές...

μ είπε...

"Έτσι ξαναγυρνάμε στο οτι οι άνθρωποι είναι πολύπλοκοι (μεγάλη σοφία μόνος μου το σκέφτηκα). Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι απλές."

Μήπως ισχύει το αντίσροφο;..

ο φιλος του οικονομου είπε...

Για στήριξε την άποψή σου.

μ είπε...

Ο άνθρωπος σαν ον ακολουθεί τους "νόμους" της βιολογίας, όπως και τα υπόλοιπα θηλαστικά με λίγο πιο εξελιγμένες νοητικές και ψυχολογικές ιδιότητες.
Ζητάμε όλοι περίπου τα ίδια πράγματα από τους εαυτούς μας και τους άλλους. Μέσα στις σχέσεις τα κάνουμε σκ*** και πάνω στην προσπάθεια αλληλεπίδρασης με τον άλλο, χάνουμε την μπάλα. Θα'πρεπε να είναι απλές οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά δεν είναι...

ο φιλος του οικονομου είπε...

Food for thought...

Θέλω όμως να σταθώ στο σκ*** που γράφεις. Γιατί δεν το λες ολόκληρο... Φοβάσαι μη μαζευτούνε μύγες;;

μ είπε...

χαχα το σκεφτόμουν μετά που έκανα το σχόλιο, έλα μου ντε γιατί δεν το έγραψα ολόκληρο;
ΣΚΑΤΑ λοιπόν.

ΥΓ. Αυτές δεν τις φοβάμαι, τις έχω.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

εμένα μου θύμισες τα σπυράκια που είχα παλιά και μου έγιναν συνήθεια και όταν οι άλλοι με έβλεπαν-καθώς δεν ήταν στην δική τους καθημερινότητα -ένα πρόσωπο γεμάτο σπυρί-(σαν δίσκο από τρύπες "ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι"χαχα)με ρωτούσαν αν έκανα θεραπεία και έτσι απλά τους έλεγα "ναι, ήδη ακουλουθώ αγωγή"-και ευτυχώς μετά απο πολύ καιρό εξαφανίστηκαν-εκεί που δεν με ένοιαζε πια...κάπως έτσι και οι σχέσεις των ανθρώπων σπυράκια,μεγάλα.. μικρά..άλλοι κοιτάζουν τρόπο εξαφάνισης διάλυσης,άλλοι συνηθίζουν και τα αγαπάνε καθώς είναι πια δικά τους στην επιδερμίδα...αρκεί να μην τα σπάμε και σφήνουμε ουλές...Κάθε σπυρί είναι σαν μια σχέση...έχει τον κύκλο του...χαχα για αυτό μάλλον λένε τόσα χρόνια φαγούρας κράτησε αυτή η ανθρώπινη σχέση...καλά με βλέπω μετά να κοιτάζομαι στον καθρέφτη να δω αν υπάρχει τίποτα ύποπτο κάτω από την επιδερμίδα μου-κανα κρυφό σπυράκι...:)))καλό βράδυ!!
*πωπωπω...σε τρελό συνειρμό με έβαλε η σκέψη σου.

ο φιλος του οικονομου είπε...

Σπυράκια; Κι εσύ;;; Έκανα κι εγώ θεραπεία... αφού δεν ξεράθηκε το κεφάλι μου να πέσει από τα φάρμακα πάλι καλά...

Γι αυτό στα αγγλικά το σπιράκι λέγεται πίμπλ και οι άνθρωποι πίπλ. Επειδή μοιάζουν.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

χαχαχαχ σωστά!!!!έτσι ακριβώς με την αγγλική λέξη!χαχαχα γέλασα!!ναι και γω με τα χάπια ροακουτάν(πολύ δραστικά,αφού είχε τρελές παρενέργειες και ναι χαχαχα σαν φίδι άλλαζε η επιδερμίδα από την ξέρα μετά.. -έκανα εξετάσεις και να με ελέγχω με κάτι ένζυμα...-και μια φίλη μου μπερδεύτηκε και τα έλεγε ουρακουτάν...χαχαχα...

ο φιλος του οικονομου είπε...

τα ίδια παίρναμε...

Έχω σταματήσει ένα χρόνο τώρα και ακόμα που και που ψάχνομαι μη μου πέσει κανα νεφρό... κανα συκώτι... έ ρε γλέντια...

Φαντάσου τώρα οτι τον καιρό που τα έπαιρνα έπαιζα και σε ομάδα βόλεϋ... και ανοίγανε οι μύτες στις προπονήσεις... άστα... δεν θέλω να τα θυμάμαι.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

εγώ τα έπαιρνα πριν 6 χρόνια όταν ήμουν 2ο έτος στη σχολή-το μόνο που είχα ήταν ξηροδερμία και τα χείλη μου χάλια(σε μια άλλη φίλη μου που ακολουθούσε την ίδια αγωγή είχε πτώση μαλλιών στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού της)...το μαλλί έγινε σκληρό σαν ταρζαν σε μένα το αντίθετο...δεν μου έχει ανοίξει ποτέ η μύτη...και τελευταία σε μια συζήτηση σχετικά με αυτό,μου είπαν ότι αν σου ανοίγει η μύτη είναι καλό γιατί φεύγει το βρώμικο αίμα-δεν ήταν όμως γιατροί αυτοί που το έλεγαν..δεν ξέρω αν ισχύει..
σκέψου ότι μετά από αυτήν τη θεραπεία όσοι με κοιτάζουν και έχουν να με δουν από τότε που είχα σπυράκια ,το πρώτο που κάνουν είναι να με αγγίξουν στο πρόσωπο!!και να με ρωτήσουν τι έγινε και δεν έχω...Ναναι καλά ο ουρακοταν-χαχα-...

ο φιλος του οικονομου είπε...

Ναι αυτό με το βρώμικο αίμα το έχω ακούσει κι εγώ... Αλλά νομίζω οτι με την πάροδο του μεσαίωνα οι γιατροί στράφηκαν σε άλλες τακτικές... χαχαχαχαχαχαχα

εμένα η μύτη άνοιγε μόνο στις προπονήσεις που υπήρχε πίεση. Περασμένα ξεχασμένα.

Ο θεός ουρακοτάν έκανε το θαύμα του.

Φωτεινή Κανάκη είπε...

χαχαχαχα..σωστά!!μετά από όλη αυτή την ιστορία θυμάμαι μέσα στο μετρό είδα μια κοπελίτσα που ήταν σαν εμένα παλιά κατακόκκινο πρόσωπο σαν πίτσα...και θυμάμαι ήθελα να την αγκαλιάσω..και να της πώ οτι θα φύγουν..Παλιά ο αδερφός μου πήγε στο νοσοκομείο για μύτη-και του είχαν βάλει κάτι στη μύτη που έμοιζε με κεραία-ήμουν μικρή και το έβρισκα πολύ αστείο σε σημείο που έβαζα καλαμάκι για να του μοιάσω!!Στο σχολείο όταν ματώνουν τα μικρά και τους καθαρίζω το τραύμα τους λέω στο τέλος"ολοκαίνουριος/α είσαι!!"και φεύγουν με τρελό χαμόγελο σαν να μη χτύπησαν...έτσι και μεις ολοκαίνουριοι μετά από αυτά...!!