Το παιχνίδι...

Όταν είσαι μικρός σου λένε να διαβάζεις τα μαθήματά σου και να πηγαίνεις καλά στο σχολείο.
Σε επιβραβεύουν γι αυτό ή σε τιμωρούν αν κάνεις το αντίθετο. Η φατσούλα που ζωγραφίζει η δασκάλα της πρώτης δημοτικού στα τετράδια ορθογραφίας της ξαδερφούλας μου, που είναι καλό παιδί, είναι πάντα χαμογελαστή κι ευτυχισμένη, συνοδευόμενη συχνά από επαίνους. Υποθέτω τα κακά παιδιά παίρνουν λυπημένες φατσούλες και ίσως κάποια ενθαρυντικά σχόλια.

Γιατί όταν είσαι έξι χρονών είσαι πολύ μικρός και δεν σου λέει κάτι ακόμα το Α ή το Β ή το 5 ή το 15. Μια λυπημένη φατσούλα όμως σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα. Αυτός είναι ο στόχος της εκπαίδευσης. Όταν κάνεις κάτι αποδεκτό να νιώθεις καλά και όταν κάνεις κάτι μη αποδεκτό να νιώθεις άσχημα. Και των σκυλιών έτσι γίνεται η εκπαίδευση. Ωχ! Είπα δυό φορές την ίδια λέξη.

Αυτό το παιχνίδι ευτυχίας δυστυχίας δουλεύει. Στο γυμνάσιο δεν σου ζωγραφίζουν φατσούλες. Η λυπημένη φατσούλα δεν σε σοκάρει πια, ίσως την έβρισκες διασκεδαστική. "Α! Τι κρίμα που είναι λυπημένη η φατσούλα. Πάμε τώρα να δούμε τι χρώμα έχουν τα άντερα των Ναζί στο Call of Duty". Αντ' αυτού χρησιμοποιούν σκληρούς, ψυχρούς, αριθμούς. 11
Το θέμα με τους σκληρούς, ψυχρούς, αριθμούς είναι ακριβώς αυτό. Είναι σκληροί και ψυχροί και από μόνοι τους δεν σημαίνουν τίποτα. Το 11 είναι 1.8333 φορές περισσότερο από τους παίχτες σε μια ομάδα βόλευ, 11 φορές περισσότερο από τους ψηφοφόρους του ΜΛ-ΚΚΕ και ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές περισσότερο από την ακτίνα του ηλεκτρονίου. Είναι όμως 1.72 φορές μικρότερο από το 19 που πήρε ο Κωστάκης ο γιός της γειτόνισσας και αυτό, για κάποιον λόγο που μου διαφεύγει, πρέπει να σε κάνει δυστυχισμένο. Και συχνά τα καταφέρνει καλά.

Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που δεν τους καίγεται καρφί, ίσως και να έχουν στα δεκαπέντε τους μυριστεί οτι το ματς είναι στημένο, και επιμένουν να μην αισθάνονται δυστυχισμένοι. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να περάσει έτσι, οπότε έχουμε το λύκειο, τα φροντηστήρια και τις πανελλαδικές, οπου για να κερδίσεις μια θέση σε σχολή της προκοπής και από κει στον ήλιο πρέπει, για να μην λέμε μαλακίες, να έχεις πάρει πολλές χαμογελαστές φατσούλες στην ζωή σου. Εκεί λοιπόν το 11 καταδικάζει σε χωρίς κανέναν λόγο κοινωνική κατακραυγή, απομόνωση, απαξίωση και, ποιος θα το περίμενε, δυστυχία όποιον επιμένει να αγνοεί τις δυστυχισμένες φατσούλες του παρελθόντος.
Κυνήγα λοιπόν τις χαρούμενες φατσούλες... or else...

Αυτό λίγο ως πολύ είναι το παιχνίδι της δυστυχίας, το οποίο φυσικά παίζεται και στα Πανεπιστήμια με τους καθηγητές, τα μαθήματα, τις παρατάξεις και όλα τα πρακταία και τα μη που θα έλεγε και κάποιος από το κακό. Μάλλον έτσι είναι και στην υπόλοιπη ζωή.
Το παιχνίδι της δυστυχίας όμως δεν μπορεί να παιχτεί μόνο του. Το τάβλι θέλει μαύρα και άσπρα πούλια. Οπότε έχουμε αναπόφευκτα και το παιχνίδι της ευτυχίας.

Το παιχνίδι αυτό παίζεται αν δεν καταλάβεις την μπλόφα πίσω από τις φατσούλες. Αν δεχτείς να σε κάνει ευτυχισμένο η χαρούμενη φατσούλα και κατ' επέκταση αν προσπαθείς να σου την δώσουν, άτομα που πιθανόν κυνηγάνε και τα ίδια φατσούλες χωρίς να το ξέρουν.

Μεταξύ μας δεν υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν μόνο το παιχνίδι της δυστυχίας.
Αντίθετα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν για πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα να παίζουν το παιχνίδι της ευτυχίας. Και αυτό γιατί είναι εθιστικό, μερικοί άνθρωποι είναι happiness junkies... Όταν τους δωθεί μια ευκαιρία για ευτυχία, όσο αβάσιμη και αν είναι, την αρπάζουν χωρίς σκέψη. Αλλά όπως είπα είναι junkies. Αν σε έναν ναρκομανή του δώσεις ένα σακουλάκι αλεύρι και του πεις οτι είναι ηρωίνη, πρώτα θα κάνει την ένεση και μετά θα το καταλάβει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους happiness junkies, πιάνονται εύκολα κορόιδα και ο γράφων είναι ένα από αυτά.

Πιάνονται κορόιδα και δεν βλέπουν οτι το παιχνίδι της ευτυχίας είναι το παιχνίδι της δυστυχίας με άλλο περιτύλιγμα. Τα κομμάτια στο τάβλι είναι άσπρα και μαύρα αλλά όλα κάνουν την ίδια κίνηση.