Μιστικίστικ βόλεϋμπολ σκιλς εντ δι μπάτλ οφ δι Χάιλαντς

Από φέτος μετακόμισα επίσημα για να είμαι κοντά στο Πολυτεχνείο. Κάθε πρωί ανοίγω το παράθυρο να δω τα εσώρουχα της γειτόνισσας** και άσπρη σκόνη (σκόνη δηλαδή ή οποία τυγχάνει άσπρη) πλυμμηρίζει τα πνευμόνια μου. Παίρνω μια βαθειά αναπνοή και επιστρέφω μέσα για να διεκδικήσω το πρωινό μου, μέρος συνήθως από κορνφλέικς και γάλα τα οποία μοιράζομαι με βακτήρια, ποντίκια, κατσαρίδες και έναν τουλάχιστον συγκάτοικο.

Ύστερα γεμάτος ενέργεια ξεκινάω την μέρα μου. Περιμένω στην στάση το λεωφορείο, γιατί παρότι το εικοσάλεπτο, βιαστικό -άργησα πάλι να ξυπνήσω- ανηφορικό περπάτημα μου είναι πια παιχνιδάκι(βοηθάει και η άσπρη σκόνη) το λεωφορείο είναι σαφώς πιο γρήγορο. Έρχεται λοιπόν το όχημα, διπλό, σαν του βάζελου στην Ίντερ, γεμάτο, όσο και τα ρούχα του οδηγού λαδιές. Αλλά εγώ δεν πτοούμαι, μαθημένα τα βουνά στα σλάλομ παίρνω φόρα, προτάσω τον αγκώνα σαν βιρτουόζος παλαιστής του Κάτς που είμαι και εκτοξεύομαι με όλη μου την ορμή για να συγκρουστώ με ένα τείχος σωμάτων. Κλειδώσεις ξεκλειδώνουνε, θρόμβοι ξεθρομβώνουνε, μύτες σπάνε, περούκες ξεκολλάνε, η πόρτα κλείνει κι εγώ είμαι στην απ' έξω. "Όχι ρε πούστη" λέω, "είμαι απροπόνητος με έφαγε η εξεταστική. Δεν πειράζει θα πάρω το επόμενο". Έρχεται το επόμενο, η ίδια κατάσταση, εκστομίζω μερικές πολεμικές κατάρες των Ούρουκ Χάι και παίρνω θέση μάχης. Ανοίγει η πόρτα και βλέπω μπροστά μπροστά, δύο φοιτήτριες στριμωγμένες, τύφλα να χει το youporn και τρομοκρατημένες σαν να είδαν τα θέματα των ΣΑΕ (btw ανανεώθηκε το πλάι). Τι θέλατε να κάνω; Πείτε μου; Πήρα να ανεβαίνω στα Χάιλαντς με τα πόδια.


Η ζωή είναι πουτάνα για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι οτι με έκανε να νιώσω ευχάριστα συναισθήματα για το 242. Ένας άλλος είναι οι πρωτοετείς.

Ένας άλλος είναι οτι τα έφερε έτσι ώστε να συμμετάσχω σε δύο προπονήσεις της τοπικής ομάδας των εφήβων. Τα παιδιά προσπαθούν και έχουν θέληση και ενότητα... αλλά είναι
ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΙ ΜΕ ΤΟ ΑΘΛΗΜΑ. ΠΑΙΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΡΑΠΕ. ΟΠΩΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΤΟ ΕΝΑ ΕΤΣΙ ΧΤΥΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ. ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΥΣΤΗΜΑ 4-2 ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΥΝ 3-0.

Όταν παίζω μαζί τους νιώθω σαν τον Μίλκοβιτς.
Αυτή την στιγμή χρωστάμε την επιβίωσή μας σαν πλανήτης στο οτι ο Πίπης δεν έχει περάσει να τους δει. Αν έρθει αυτή η αποφράδα μέρα ο κόσμος θα τελειώσει. Θα δείτε τι θα πάθετε...


**Τα μπαλκόνια μας (βασικά μόνο αυτή έχει μπαλκόνια, εμείς έχουμε ένα μπαλκόνι) απέχουν δυο-τρία μέτρα. Θα πάρω ένα καλάμι ψαρέματος και θα της ψαρέψω κανα κιλοτάκι. Μετά θα το κρεμάσω στο μπαλκόνι με την ένδειξη "μολών λαβέ"