Στον φοιτητριούλη...

Ένα τραγούδι του Σαββόπουλου που υπό άλλες συνθήκες (αν δεν ήταν του Σαββόπουλου δλδ) θα μπορούσε να είναι εθνικός μας ύμνος... αλλά μην ανησυχείτε, δεν ήρθα εδώ να θάψω τον Σαββόπουλο, το έχει κάνει ο ίδιος στον εαυτό του.

Το τραγούδι αυτό λέει πολλές αλήθειες, οι περισσότερες εκ των οποίων προφανείς. Άκρατη φιλοδοξία για εξουσία, κίβδηλος λόγος, υπονόμευση των αγώνων και της νοημοσύνης και τελικά προδωσία. Αμα αυτά σας λένε κάτι έχει καλώς, άμα πάλι σας αφήνουν αδιάφορους (ή ακόμα καλύτερα σας παρουσιάζουν ευκαιρίες κέρδους) πάλι καλώς έχει. Ούτε να τσακωθώ θέλω σήμερα.

Υπάρχει και μία ακόμη αλήθεια η οποία δεν είναι ξεκαθαρη (δηλαδή εγώ την έφαγα σε φλασιά. Και ότι τρώω εγώ σε φλασιά δεν είναι ποτέ light).

"Στη φοιτητριούλα που σ' έχει ερωτευτεί
θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή."

Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Αντί ο Σαββόπουλος να τον καταγγείλει στα αρμόδια όργανα του κράτους/κόματος, στην αντυνομία, στην εφορία, στην λαϊκή βάση, στον εργαζόμενο, στον πολίτη, στον ΚΥΠατζή, στον σύντροφο, στον συναγωνιστή, στο δικαστήριο... ή να πάει στον διάολο στον φοιτητριούλη. Πάει και καταγγέλει στην φοιτητριούλα.

Δεν λέει
"στον μεροκαματιάρη που σ' έχει εμπιστευτεί"

Ο τραγουδοποιός επιλέγει με αυτό τον τρόπο να κάνει ζημιά στον πολιτευτή. Γιατί ξέρει οτι ούτε τον πολιτευτή, ούτε και τον ίδιο τον νοιάζει κάτι από τα παραπάνω. Ότι και να κάνει δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Η φοιτητριούλα όμως νοιάζει και τον πολιτευτή και τον τραγουδοποιό (και τον γράφοντα) και γι αυτήν γίνεται ότι γίνεται.

Tremble politican and despair.
Χαίρε ώ θεία τιμωρία!!