george carlin

We have no rights.

HAVE - RIGHTS οι δύο λέξεις κλειδιά

Χαβ = έχω

Το "έχω" σαν λέξη δίνει την ψευδαίσθηση της διάρκειας και μαζί με αυτήν της ασφάλειας.
Έχω ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και λεφτά στην τράπεζα. Είναι δικά μου. Τα ΕΧΩ.

Το ότι αύριο το πρωί όλα αυτά μπορεί να καούνε δεν περιλαμβάνεται στην λέξη "έχω". Γι αυτό όταν λέμε "έχω" αισθανόμαστε ασφαλείς.

Το "έχω" είναι κάτι στιγμιαίο δυστυχώς.

ράιτς = δικαιώματα

"Δικαίωμα" είναι κάτι που μπορείς να κάνεις. Μάλιστα διαφέρει από την "δυνατότητα" ή την "ικανότητα" στο ότι κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σε παρεμποδίσει στην ενέργειά σου αυτή.
Νομίζω ήδη φαίνεται οτι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ή μάλλον δεν υπάρχει αντικειμενικά.

Αν τα δικαιώματα υπήρχαν αντικειμενικά, και αυτό νομίζω λέει και ο Καρλίν, όταν κάποιος πήγαινε να σκοτώσει κάποιον, το δικαίωμα στην ζωή του άλλου θα σταματούσε την σφαίρα ή όταν κάποιος έτρωγε πόδι από την δουλειά του, το δικαίωμα στην εργασία δεν θα τον άφηνε άνεργο ούτε μια μέρα.

Τα δικαιώματα είναι κάτι που βγάλαμε από το μυαλό μας για να δουλεύει υποτυπωδώς το μπάχαλο που λέγεται κοινωνία. Και φυσικά το δικαίωμα εξυπηρετεί και εκπορεύεται από την κοινωνία. Στην ερώτηση του Καρλίν "if you have rights. Who gave them to you?" η απάντηση είναι η κοινωνία.

Όταν λέμε συνεπώς δικαίωμα. Δεν εννοούμε κάτι απόλυτο, κάτι αέναο. Είναι μάλλον προνόμια.

Η κοινωνία λοιπόν δίνει και παίρνει προνόμια. Δεν είναι όμως φυσικό πρόσωπο για να κάτσει να τα γράψει κάτω, να τα αντικειμενικοποιήσει που λέμε, και μετά να μείνει μπάστακας να τα φυλάει. Αυτό δεν γίνεται. Ούτε ο αριθμός και οι ποιότητά των δικαιωμάτων είναι σταθερή. Ανάλογα με την στιγμιαία σύστασή της, η κοινωνία αναγνωρίζει και άλλα δικαιώματα.

Σήμερα έχουμε άλλα και αύριο άλλα δικαιώματα. Η αλλαγή αυτή δεν φαίνεται αλλά ένας φόνος σήμερα δεν είναι ότι ήταν δέκα χρόνια πριν. Εμένα μου φαίνεται οτι το δικαίωμα στην ζωή μέρα με την μέρα υποβαθμίζεται. Η κοινωνία σταματά να το θεωρεί τόσο σημαντικό. Και σταματά να το χορηγεί σε μεγάλες ποσότητες. Φυσικά σε αυτό έχουν συμβάλει τα μίντια. Αλλά και τα μίντια είναι μέρος της κοινωνίας.

Υπάρχουν, άρα, μέσα στην κοινωνία δυνάμεις οι οποίες προσπαθούν να αυξήσουν τον αριθμό και την ποιότητα των δικαιωμάτων και δυνάμεις που προσπαθούν να την μειώσουν. ΛΑΘΟΣ. Οι δεύτερες θα ήταν απλά ηλίθιες.
Δεν υπάχουν συνολικά δικαιώματα στην κοινωνία. Δικαιώματα που τα έχουν όλοι και δικαιώματα που δεν τα έχει κανείς. Η κοινωνία απαρτίζεται από ομάδες. Κάθε μια από τις οποίες αγωνίζεται να αυξήσει τα δικά της δικαιώματα (προνόμια δηλαδή) κόβοντας από τις άλλες.

Το κόλπο είναι στον χωρισμό των ομάδων. Η πιο σωστή διαμέριση της κοινωνίας γίνεται με βάση τα προνόμια. Αυτοί που έχουν πολλά προνόμια πάνε στην ομάδα Α και αυτοί που έχουν λίγα προνόμια πάνε στην ομάδα Β. Η διάκριση συνήθως δεν είναι δύσκολη μιας και οι της ομάδας Α έχουν εξευτελιστικά περισσότερα προνόμια σε σχέση με την ομάδα Β.

Οπότε η ομάδα Α προσπαθεί με χίλιους δύο τρόπους αυτό να μην είναι εμφανές. Δύο, από τους χίλιους δυό μου έρχονται πιο πρόχειροι. Ο ένας είναι να κάνουν την ομάδα Β να μην σκέφτεται σαν ομάδα Β, αλλά σαν ομάδες Β1 Β2 Β3 κλπ. Η Β1 έχει 5 προνόμιακές μονάδες παρακάτω από την Β5 οπότε την αντιμάχεται παρότι τελικά και οι δύο έχουν 500 προνομιακές μονάδες διαφορά από την ομάδα Α.

Ο άλλος είναι η μετάδοση της ψευδαίσθησης οτι από την ομάδα Β μπορείς να πας στην ομάδα Α. Αυτό το λένε συνέχεια μα συνέχεια μα συνέχεια σε όλα τα μέλη της ομάδας Β. Οι κενές θέσεις όμως στην ομάδα Α είναι λίγες. Για την ομάδα Α δύο πάνω δύο κάτω δεν χαλάνε την μοιρασιά. Αρκεί η ομάδα Β να μην ζητάει συνολικά πράγματα.

Οπότε από την ομάδα Β όλοι κοιτάνε ατομικά ποιός θα πάρει την μεταγραφή και μιας και ονειρεύονται την μεγάλη κατηγορία πολύ που χέστηκαν για την μικρή. Βέβαια οι συντριπτικά περισσότεροι εκεί θα φάνε την ζωή τους με ακόμα λιγότερα δικαιώματα από ότι ξεκίνησαν στην αρχή. Γιατί όσο έτρωγαν το παραμύθι της "ατομικής σωτηρίας" η ομάδα Α τους έκλεβε και αυτά που είχαν.

Δικαιώματα λοιπόν (ή προνόμια, πες το όπως θες) υπάρχουν. Απλά τα έχει μαζέψει όλα η ομάδα Α και έχουν μείνει τόσο λίγα και ακόμα λιγοστεύουν, για την ομάδα Β που δεν φαίνονται.

Εγώ δεν τσιμπάω κανένα από τα δύο παραμύθια. δεν υπάρχουν αλλοδαποί, λιμενεργάτες, μετανάστες, δάσκαλοι, εφοριακοί. Υπάρχει μόνο ομάδα Α και ομάδα Β. Και ούτε πρόκειται να φάω την ζωή μου προσπαθώντας να μπω στην ομάδα Α. Δεν με θέλουν εκεί. Θα είμαι στην ομάδα Β και θα "ιδρώνω για την φανέλα".

Αυτά να είμαστε καλά να τον θυμόμαστε.