Κύματα

Χθες το βράδυ εκεί που κοιμόμουν ονειρεύτηκα τις καλοκαιρινές διακοπές που έκανα πριν απο 4-5 χρόνια όπως και κάθε χρονιά πριν από τότε στην Κυπαρισσία, με ξαδέρφια, θείους, γονείς, παππού και όλο το συρφερτό.

Η θάλασσα της Κυπαρισσίας, Ιόνιο πέλαγος γαρ(ουπς), δεν έχει καμία σχέση με τις γαλανές ήρεμες θάλασσες του Αιγαίου. Είναι σκούρα μπλέ, άπατη μετά το πρώτο βήμα και σχεδόν πάντα τρικυμισμένη. Αυτό είναι κακό για τους τουρίστες και όσους πάνε για να "φορτίσουν τις μπαταρίες τους" αλλά εμένα και τα ξαδέρφια μου που κολυμπάμε εκεί απο γεννησημιού, μας έμαθε κολύμπι πιο καλά από τα κολυμβητήρια που όλοι γυρεφέρναμε μια περίοδο.

Η θάλασσα λοιπόν της Κυπαρισσίας περίπου 2 με 4 φορές κάθε καλοκαίρι βγάζει μεγάλα κύματα. Εκεί αρχές Αυγούστου θυμάμαι πιο πολύ. Δεν ξέρω πως τα μετράνε οι μετεωρολόγοι αλλά όταν είσαι μέσα τα μεγαλύτερα είναι δύο μέτρα πάνω από το κεφάλι σου, σκάνε λίγο πριν φτάσουν στα ρηχά και γεμίζει η θάλασσα αφρούς.

Αυτά τα κύματα τα περιμέναμε πως και πως εγώ και τα ξαδέρφια και όταν ξυπνάγαμε και βλέπαμε την θάλασσα γεμάτη "προβατάκια" φεύγαμε καρφί για την παραλία οπου κανείς δεν πάταγε εκείνη την μέρα και μόνοι μας βουτάγαμε για την εμπειρία που ίσως αργούσε άλλον ένα χρόνο να έρθει. Μετράγαμε τα κύματα περιμένωντας πότε θα κοπάσουν λίγο... και όταν αυτό γινόταν ορμάγαμε σαν τρελοί ανάμεσα στους αφρούς και πέφταμε με το κεφάλι στο κύμα που λίγο αν αργούσαμε θα μας έπαιρνε παραμάζωμα (όχι οτι αυτό δεν έχει γίνει και ποτέ). Μετά, όταν είμασταν πια μέσα βρίσκαμε τον ρυθμό και όταν το κύμα έπιανε το μέγιστό του εμείς χωνόμασταν από κάτω και αυτό πέρναγε για να σκάσει λίγα μέτρα πίσω μας. Ή κάποιες άλλες φορές αν έσκαγε πιο νωρίς και έχανε την ορμή του αφήναμε το κεφάλι μας έξω να το χτυπήσει ο αφρός.

Διάφορα τέτοια κάναμε με αυτά τα κύματα που τα θυμήθηκα χθες το βράδυ και σκέφτομαι πως τώρα ο συρφερτός έχει μικρύνει κατα δύο άτομα... τα ξαδέρφια έχουν δουλειές ή άλλα σχέδια για διακοπές και σπάνια βρισκόμαστε πια στην Κυπαρισσία. Και εγώ τα τέσσερα τελευταία χρόνια κάνω πέντε γαμημένα μπάνια τον χρόνο και την τελευταία φορά που έβγαλε η θάλασσα τέτοια κύματα φοβήθηκα και δεν μπήκα μέσα.(πρέπει να την δείτε όταν είναι πραγματικά φουρτουνιασμένη)

Ο μόνος που έχει μείνει να παλεύει με τα κύματα της Κυπαρισσίας είναι ο αδερφός που τότε ήταν πολύ μικρός και δεν τον άφηνε η μαμά να μπαίνει μαζί μας και τώρα προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο έδαφος, αλλά έχει μείνει μόνος του.