Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Amnesia...

Σήμερα μαζί σας το τέρας στο νερό που αντικαθιστά τον ΦΤΟ ο οποίος δαγκώθηκε από ζόμπι και την άκουσε για τα καλα.


Αφού έχεις πιει ένα φίλτρο για να ξεχάσεις τα πάντα (σχεδόν και το όνομά σου) ξυπνάς ένας νέος άνθρωπος στους διαδρόμους ενός κάστρου το οποίο γεμίζει όλο και πιο πολύ από τέρατα που θέλουν να σε καθαρίσουν. Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό, αντί να προσπαθείς να φύγεις, προσπαθείς να φτάσεις στα έγκατα του κάστρου για να εκδικηθείς αυτόν που φταίει για την όλη κατάσταση. Σκατά έτσι;;
Α! Ξέχασα. Αν σε πετύχει κάποιο τέρας δεν έχεις... ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΜΥΝΘΕΙΣ.

Με λίγα λόγια Amnesia the dark descent.

Πολύ ωραίο παιχνίδι το οποίο πιάνει απόλυτα την ενοια της λέξης horror. Δεν είναι ούτε αηδιαστικό(αίματα παντού, κεφάλια, χέρια, πόδια, έντερα όλη την ώρα) ούτε βίαιο(ο Τζόνυ πήρε το όπλο του και ότι περπατάει, πετάει ή κολυμπάει θα γίνει αλοιφή) ούτε ηλίθιο (απότομοι ήχοι σε κάθε γωνία, βλαμμένη μουσική χωρίς λόγο, πράγματα που πετάγονται μόνο και μόνο για να σε τρομάξουν). Είναι αγνά, ατμοσφαιρικά τρομακτικό.

Έχει ένα σενάριο μέτριου βάθους (και μήκους) το οποίο όμως καταφέρνει να σε βάλει πλήρως μέσα στο παιχνίδι και να σε κάνει να θες να πας παρακάτω (κυρίως γιατί ξέρεις τι έρχεται πίσω) . Τελικά έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις από τρία τέλη (τουλάχιστον τόσα κατάφερα να βρώ εγώ) λίγο πριν ο μεγάλος κακός έρθει και τα κάνει όλα καλοκαιρίνα. Μπορείς να σώσεις τον κώλο σου ή μπορείς να σώσεις τον κώλο αυτουνού που σε έμπλεξε τόσο βαθιά στην υπόθεση, γιατί είχε και αυτός το δίκιο του. Ή μπορείς να σώσεις και τον κώλο ενός τρίτου και φυσικά κανένα από τα τρία δεν έχει σημασία γιατί θα είσαι τόσο χαρούμενος που δεν θα ξαναπεράσεις μια τέτοια σκηνή και δεν θα σε νοιάζει.

Η μεγάλη δύναμη του παιχνιδιού είναι η εξής. Μετά τα πρώτα δέκα λεπτά ούτε στιγμή δεν θα σκεφτείς οτι είσαι 100% ασφαλής. Καθώς τριγυρνάς μέσα στο κάστρο θα έχεις πάντα στο μυαλό σου, άλλωτε περισσότερο άλλωτε λιγότερο, οτι τα πράγματα μπορεί να στραβώσουν... πολύ. Και αυτό κύριοι λέγεται ατμόσφαιρα και είναι απαραίτητη σε ένα παιχνίδι που λέγεται horror και είναι κάτι που λείπει από πολλά, ακριβά, σύγχρονα παιχνίδια του είδους.
(Αλλιώς λύνεις τον γρίφο αν είσαι αραχτός και δεν φοβάσαι τίποτα. Αλλιώς λύνεις τον γρίφο αμα δεν ξέρεις τι θα σε βρει όταν ξαναγυρίσεις στο δωμάτιο. Αλλιώς περιδιαβαίνεις τους διαδρόμους όταν είσαι χαλαρός και αλλιώς όταν πρέπει να αποφασίσεις "δεξιά ή αριστερά" μέσα σε κλάσματα)

Ο λόγος που τα σύγχρονα παιχνίδια χάνουν την ατμόσφαιρα είναι ο ίδιος λόγος που έχει τσακίσει την ανθρωπότητα. Τα πιστόλια. Σε όλα τα horror παιχνίδια έχεις πλέον ένα ή περισσότερα πιστόλια και αμα σου βγει ο κακός τον γεμίζεις μολύβι (ή ξέρω γω μπλέ αστραφτερή ενέργεια). Στο amnesia δεν έχεις πιστόλι, δεν έχεις σπαθί, δεν έχεις ούτε καν σπάτουλα. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις το μυαλό σου για να μην σε δει το τέρας και αμα σε δει πρέπει να τρέξεις και αμα σε πιάσει πρέπει να τα τινάξεις. Απλότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Το προτείνω με τα χίλια... και καλές τρομάρες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: