Η τουαλέτα των Θεών

Καλησπέρα σας, σήμερα μαζί σας ο Τζόν Ντιφουλ που αντικαθιστά τον ΦΤΟ ο οποίος κρεμάστηκε στον Ομόνοια για εσχάτη προδοσία.


Στην τουαλέτα του χάρτινου δωματίου, με τα ξύλινα κουφώματα, στο εσωτερικό των πήλινων διαδρόμων, του τσίγγινου πύργου, του πέτρινου κάστρου, που ναι χαμένο βαθιά στο ατσάλινο δάσος του διαμαντένιου βασιλείου στον κόσμο με το γαμημένα σκληρό εξωτερικό δεν έχει πάει ποτέ κανείς.

Πριν με ρωτήσετε, όχι δεν έχει πάει ούτε αυτός που την έφτιαξε. Διοτι η τουαλέτα αυτή δεν φτιάχτηκε με τα συμβατικά μέσα που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Δεν φτιάχτηκε με σωλήνες και με είδη υγιεινής(ο πρώτος που θα κάνει φτηνό σχόλιο για την Άντζελα κερδίζει την θέση του τιμώμενου προσώπου της εβδομάδας), από υδραυλικούς και μάστορες αλλά ξεφύτρωσε από το μαύρο τίποτα με μόνη κινητήρια δύναμη την δύναμη της θέλησης. Σε αυτό όμως θα επανέλθουμε ίσως σε επόμενη ανάρτηση.

(Εδώ μπορεί να αναρωτηθείτε "τι σας νοιάζει εσάς;". Καταπολεμήστε την έμφυτη τάση σας να μην δέχεστε ότι μαλακία σας σερβίρει ο καθένας και προσποιηθείτε οτι βλέπετε τηλεόραση.)

Όπως λοιπόν λέγαμε πριν, στην εν λόγω τουαλέτα δεν έχει πάει ποτέ κανείς. Τα πρώτα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να φτάσει ως εκεί, λόγω όλων των σκληρών περιβλημάτων και του λάθους των μηχανικών να χτίσουν τον κόσμο από μέσα προς τα έξω χωρίς να αφήσουν ούτε μια πόρτα. Έτσι περνούσε ο καιρός και ως γνωστόν από όπου περνάει ο καιρός χωρίς να περνάνε οι άνθρωποι πάει και φωλιάζει ο μύθος. Και πέρασε κι άλλος καιρός και μετά κι άλλος, μετά για λίγο σταμάτησε να περνάει και μετά ξαναπέρασε κι άλλος καιρός και ο μύθος μεγάλωνε και μεγάλωνε μέχρι που κάλυψε ολόκληρη την τουαλέτα.

Κι έλεγε ο μύθος πως όποιος μπει στην τουαλέτα αυτή θα γνωρίσει την υπέρτατη ευτυχία. Κάθε τι γήινο θα φύγει από μέσα του, θα νιώσει το μεγαλείο του είναι, θα δαγκώσει το εξαίσιο μπούτι αγριογούρουνου δειπνώντας στην Βαλχάλα στο δεξί χέρι του Όντιν και όταν πια βγει από την τουαλέτα θα είναι ένα με τους Θεούς.

Όσοι το προσπαθήσουν όμως θα πρέπει να προσέξουν, γιατί μόνο οι αγνοί, οι ειλικρινείς και οι λιτοδίαιτοι μπορούν να διαβούν το κατώφλι της τουαλέτας χωρίς φόβο. Όλοι οι υπόλοιποι λέει ο μύθος οτι μόλις περάσουν δίπλα από το νιπτήρα, στον δρόμο προς το ντους με τα γαλάζια αντιολισθητικά πλακάκια και κάτσουν στην λεκάνη θα προκαλέσουν την οργή των Θεών και δεν θα ξανασηκωθούν από το κάθισμα ποτέ.

Όταν λοιπόν, από ένα ατύχημα στα εργαστήρια της ΣΗΜΜΥ που κόστισε τρείς παλμογράφους, 2 τροφοδοτικά, και την συναισθηματική μου σταθερότητα, ανακαλύφθηκε τυχαία το γαμημένα γαμημένα σκληρό υλικό όλοι αναθάρρησαν.
Επιτροπές σχηματίστηκαν αμέσως για να βρουν πως θα τρυπήσουν όλα τα περιβλήματα και θα φτάσουν στην τουαλέτα. Ποιός είναι ο πιο γρήγορος δρόμος; Ποιός ο πιο ασφαλής; Αιτήσεις και προτάσεις πηγαινορχόντουσαν από γραφείο σε γραμματεία και τούμπαλιν και άκρη δεν έβγαινε με τίποτα.

Τα μεγαλύτερα κεφάλια της ανθρωπότητας είχαν αποτύχει και νικημένοι από την δυσκολία του εγχειρήματος εγκατέλειψαν την προσπάθια. Τότε όμως χτύπησε η μοίρα.
Η προπτυχιακή φοιτήτρια Μαρίνα Ζέας είχε μόλις τελειώσει το μεσσημεριανό της στο εστιατόριο του ΕΜΠ και κατευθυνόταν προς το εργαστήριο οπου θα κουβάλαγε τα πράματα του καθηγητή για να την κάνει μια μέρα βοηθό. Φτάνοντας στην πόρτα γύρισε το πόμολο ενστικτοδώς αθόρυβα όπως είχε συνηθίσει από μικρή που κρυφάκουγε τον μπαμπά της και μετά τα έλεγε όλα στην μαμά και έπαιρνε διπλή μερίδα γλυκό. Μέσα η αίθουσα του εργαστηρίου ήταν σκοτεινή και μόνο το φως που ξεγλιστρούσε από τις κατεβασμένες γρίλιες διέγραφε τις σιλουέτες δύο συνομιλητών.
Ο ένας μίλησε με ρομποτική φωνή και είπε.

-Το ΓΓΣΥ δεν πρέπει να πέσει στα χέρια του Τρύφωνα
-Έεεεεεε γιατί Στίβεν;
-Ποιός Στίβεν ρε ηλίθιε. Και οι τοίχοι έχουν αφτιά. Είπαμε θα με λες Τζιοβάνι.
-Μάλιστα Στιβ... εε Τζορτζεβιτς. Αλλά γιατί όχι στον Τρύφωνα;
-Μα γιατί θα το χρησιμοποιήσει για να γίνει ακόμα πιο σκληρός ηλίθιε. Τίποτα δεν έχεις καταλάβει.
-Αααααα! Ότι πεις εσύ Λούα Λούα. Πρέπει να το κρύψουμε.
-Αυτό προσπαθώ να σου πώ τόση ώρα ρε βλαξ. Πάρτο, βάλτο σ' εκείνο του κουτί και γράψε πάνω Π.Ν. Παρασκευόπουλος. Ο Τρύφωνας και οι δικοί του δεν θα το πλησιάσουν ποτέ.
-Πωωω είσαι ιδιοφυία Στίβεν... εεε Τάσο Πάντο.
-Κι εσύ είσαι ηλίθιος φίλε μου. Απορώ πως και σε διώξαν από πρόεδρο.

Η Μαρίνα κρυφάκουσε όλη την συζήτηση και τραβήχτηκε στο πλάι για να μην φαίνεται όταν πέρασε το αμαξίδιο και ο συνοδός του. Προς στιγμήν σκέφτηκε να πάρει το υλικό για δικό της. Σίγουρα θα κόστιζε πολλά λεφτά και θα μπορούσε να το πουλήσει και να γίνει πανελίστα μεσσημεριανάδικου όπως ονειρευόταν πάντα. Από την άλλη το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο, ίσως μπορούσε απλά να τους εκβιάσει οτι θα τα πει όλα στον Τρύφωνα και να πάρει έτσι τα λεφτά που ήθελε. Το κακό και το χειρότερο πάλεψαν λίγο μέσα της και τελικά το δεύτερο επικράτησε. Θα άφηνε το υλικό εκεί που ήταν, ο εκβιασμός πάντα δούλευε καλύτερα. Όλο χαρά και αυτόπεποίθεση ετοιμάστηκε να φύγει... όταν κάτι αναπάντεχο συνέβει.

Όλη αυτή την ώρα στο στομάχι της Μαρίνας το ζελέ που δεν ήταν ζελέ αλλά πλαστικό τσακωνόταν με το κοτόπουλο που δεν ήταν κοτόπουλο αλλά ψάρι που δεν ήταν ψάρι αλλά σκύλος και της προκαλούσαν καούρες. Τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλα αλλά ήταν υπο έλεγχο. Τότε μπήκε στην μέση το μισοπλυμένο μαρούλι κι έσπρωξε το καρότο που έπεσε πάνω στο χαλασμένο λάχανο ενώ αυτό προσπαθούσε να ηρεμήσει το ζελέ και το σκύλο κι έριξε τον έναν πάνω στον άλλο. Μην τα πολυλογώ ο σκύλος δάγκωσε το ζελέ που ρίχτηκε στο καρότο, το μαρούλι είδε να χτυπάνε το φίλο του και όρμησε στο ζελέ και τα πράγματα στο στομάχι της Μαρίνας έφτασαν στο όριο καθώς όλος αυτός ο αχταρμάς πήγαινε προς το έντερο. Τότε χώθηκε και η φέτα στο παιχνίδι.

Τα μάτια της Μαρίνας γούρλωσαν. Το έντερο έστειλε σήμα SOS προς τον εγκέφαλο πως αδυνατεί να συγκρατήσει τις ταραχές και όπως όλοι μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις η Μαρίνα απέκτησε υπερδυνάμεις. Σαν αστραπή άρπαξε το ΓΓΣΥ και πέρασε μέσα από το διαμαντένιο βασίλειο και το ατσάλινο δάσος, τρύπησε το χαμένο πέτρινο κάστρο και διαπέρασε τον τσίγγινο πύργο με τους πήλινους διαδρόμους σαν τον σούπερμαν. Διάβηκε τα ξύλινα κουφώματα και διέσχισε το χάρτινο δωμάτιο, έβαλε το χέρι της στην πόρτα του μπάνιου κι εκεί πάγωσε.

Κι αν ο μύθος έλεγε αλήθεια; Η Μαρίνα δεν είχε ψευδαισθήσεις, ήξερε οτι άμα ίσχυε ο μύθος δεν θα ξανασηκωνόταν ποτέ από την λεκάνη και σίγουρα δεν θα γινόταν μεσσημεριανατζού που πάντα ήθελε. Τι να κάνει; Τι να κάνει; Από την μία ο μύθος, από την άλλη το κόψιμο. Μύθος - κόψιμο - μύθος - κόψιμο - μύθος - κόψιμο. Τελικά ο φόβος της υπερίσχυσε. Άφησε το πόμολο, βγήκε σε ένα παράθυρο και γέμισε το κεφάλι των απο κάτω με σκατά. Όπως ακριβώς στα μεσσημεριανάδικα δηλαδή.

Έτσι, αν και άδοξα, έγινε η πρώτη προσπάθεια να μπει κάποιος στο θρυλικό wc που η ανθρώπινη φαντασία είχε ανάγει στον θρόνο των Θεών. Και παρότι η Μαρίνα απέτυχε κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί οτι είχε πρώτη φτάσει ένα βήμα πριν την ολοκλήρωση του ονείρου κάθε ψωνισμένου και κανεις φυσικά δεν μπορούσε να μην αγοράσει την αυτοβιογραφία της "Στο κόψιμο του ξυραφιού". Τόσα ήταν μάλιστα τα έσοδα από το βιβλίο που η Μαρίνα τελικά αγόρασε την Βαλχάλα την ίδια.

Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός και ο μύθος πουθενά δεν έλεγε οτι μόνο ένας θα μπορούσε ποτέ να μπει στο wc. Πλήθη από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα και σύντομα σχηματίστηκε μια ουρά που έβγαινε από το χάρτινο δωμάτιο στους πήλινους διαδρόμους και από το πέτρινο κάστρο στο ατσάλινο δάσος και το διαμαντένιο βασίλειο γέμισε ουροτουρισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η ουρά που μερικοί τολμούσαν να την συγκρίνουν με την ουρά στο πάρτυ του ηλιακού συστήματος του Αλταϊρ που γιόρταζε την ανακάλυψη του απ' τους ανθρώπους με τσάμπα μπύρα για όλους (ναι ακόμα και τους αχώνευτους τους GL674ιανούς). Μερικοί λένε οτι η γραμμή είχε φτάσει μέχρι τον Άλφα του Κενταύρου και τελικά πολλοί δεν κρατήθηκαν και κατουρησαν δεξιά κι αριστερά στο διάστημα.

Η ουρά μεγάλωνε και μεγάλωνε αλλά κανείς δεν τολμούσε να μπει και να δοκιμάσει την τύχη του, γιατί μπορεί το ΓΓΣΥ να διαπέρασε όλα τα αδιαπέραστα περιβλήματα αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να διαπεράσει τον μύθο. Κι έτσι όποτε κάποιος έφτανε μέχρι το πόμολο της πόρτας θυμόταν όλες του τις βρωμιές και όλα τα μυστικά που δεν ήξερε κανένας και χεζόταν (μεταφορικά) να μπει μέσα. Φτιάχτηκε λοιπόν μια τουαλέτα ακριβώς δίπλα από την περιβόητη για να μπορούν να ικανοποιούνται και οι όχι και τόσο καλοί άνθρωποι, γιατί κακά τα ψέματα άγιοι και αμαρτωλοί σε αυτό τον τομέα είμαστε ίσοι.
Πέρασε κι άλλος καιρός και η πόρτα του μυθικού wc παρέμενε κλειστή. Το διπλανό όμως δεν έβρισκε ησυχία και αυτό γιατί ο κόσμος κατάλαβε οτι μπορεί τελικά να μην γίνεσαι Θεός εκει μέσα, η αίσθηση όμως είναι πάνω κάτω η ίδια και αποφάσισαν να μην το ρισκάρουν με την άλλη τουαλέτα.

Έτσι λοιπόν φτάνει στο τέλος αυτή η ιστορία και στην τουαλέτα του χάρτινου δωματίου με τα ξύλινα κουφώματα, στο εσωτερικό των πήλινων διαδρόμων, του τσίγγινου πύργου, του πέτρινου κάστρου, που ναι χαμένο βαθιά στο ατσάλινο δάσος του διαμαντένιου βασιλείου στον κόσμο με το γαμημένα σκληρό εξωτερικό δεν έχει πάει ακόμα κανείς. Κι όπου δεν έχει πάει κανείς ποιός ξέρει τι μπορεί να βρίσκεται.