Here be Dragons

Θα ξεκινήσω τη ζωή μου στους πρόποδες του πιο ψηλού βουνού. Θα μεγαλώσω και θα ανδρωθώ παλεύοντας με τις βαρβαρικές φυλές των υψιπέδων μέχρι που θα νικήσω και θα σκορπίσω σαν σκόνη στον άνεμο τους πολέμαρχους, τους αρχηγούς και τους σαμάνους. Θα τ' αφήσω όλα πίσω και θα σκαρφαλώσω στις χιονισμένες πλαγιές μόνος σαν άνθρωπος που δεν γνωρίζει ήττα, κόντρα στην χιονοθύελα θα φτάσω ψηλότερα όλο ψηλότερα, θα κατακτήσω την παγωμένη πέτρα και θα διασχίσω τα σύννεφα για να σταθώ στην πιο ψηλή απ' τις πιο ψηλές κορφές. Την κορυφή του κόσμου, την κατοικία των δράκων.
Θα διαλέξω εκεί τον πιο δυνατό, τον κραταιό δράκοντα των θρύλων, θα τον δαμάσω και θα τον ιππεύσω. Θα φύγουμε μαζί και θα οργώσουμε τον άνεμο, φτερά και τόξο θα κυνηγήσουμε στις πεδιάδες και κάθε άνθρωπος του κόσμου αυτού θα γνωρίσει τον δρακοκαβαλάρη του βορρά.
Κι όταν μάυρη ομίχλη γεμίσει τον κόσμο και κρύψει τον ήλιο, όταν αρρώστια και θάνατος καλύψει την γη μαζί θα πετάξουμε και θα συναντήσουμε το σκοτάδι, φλόγα και σπαθί θα τρυπήσουμε την καρδιά του και το κακό θα κατανικηθεί και θα χαθεί για πάντα απ' το πρόσωπο της δημιουργίας.

Και πριν η γλύκα της νίκης κατακάτσει θα σταθώ στην ράχη του περήφανου δράκου και θα αφηθώ να πέσω. Θα πέσω θα πέσω θα πέσω με χέρια και πόδια ανοιχτά. Και στο μυαλό μου θα σχηματιστούν ιστορίες πικρίας, ιστορίες οργής, ιστορίες κρυφές κι ιστορίες απέραντης θλίψης θα πλεχτούν και θα πλέξουν νέες ζοφερότερες αναμνήσεις και ερωτήματα πρωτοφανή και ακατέργαστα όσο δηλητηριώδη και απροσπέλαστα. Και στο κενό θα συγκλίνουν όλα όλα όλα ταυτόχρονα θα επιθυμήσουν να δώσουν τέλος στην ύπαρξή τους για κάποιο μεγαλύτερο κακό. Θα πουν πως δεν είναι παρα ιστορίες. Και μετά θα έρθει η θάλασσα.

Και στην θάλασσα ποιος ξέρει τι με προσμένει γυμνωμένο από δύναμη κι εξουσία. Ίσως το άγνωστο δεχτεί να με αγνοήσει χαρίζοντάς μου το ανεπιθύμο τέλος που χωρίς να γνωρίζω καταδιώκω.


I will do no such thing.


Αντί αυτού λέω να γίνω αρχιτέκτονας να πάρω μολύβι και χαρτί σίδερο και γρανάζι και φωτιά και όρεξη και θάρρος και ορμή και να αφιερώσω την ζωή μου για να φτιάξω το τέλειο δημιούργημα.
Και όταν οι εργασίες τελειώσουν να κάνω ένα βήμα πίσω να κοιτάξω το έργο ζωής... και να αποφανθώ με βεβαιότητα οτι δεν έχει νόημα να μιλάμε για τελειότητα σε αυτό το επίπεδο καθότι όταν το τελευταίο γρανάζι πάρει την θέση του, όταν ο τελευταίος visitor κουμπώσει πάνω στον τελευταίο iterator και τα πάντα δουλέψουν όπως πρέπει και είναι ορισμένο. Τότε με συντριβή θα διαπιστώσω οτι δεν υπάρχει μια ψυχή να την αγκαλιάσω σφιχτά, να τεντώσω το δάχτυλο και να της πω


Κοιτα...

Κοίτα... τα κατάφερα....

Να σαι περήφανη για μένα...

Σ' αγαπώ...