Τρίτη 16 Απριλίου 2019

Γλυκιά η ζωή...


Σήμερα μαζί σας ο Τζον ο Στόκτον στην θέση του ΦΤΟ ο οποίος έμπαινε έβγαινε και δεν καταλάβαινε τίποτα.

Όταν κάποιος κάνει τον κόπο να μπει στο σπίτι σου και να το ψάξει για ότι μπορεί να πάρει οφείλεις να του έχεις κάποιο σεβασμό.

Θέλω δηλαδή να τον σέβομαι, έχει μάθει για μένα πράγματα που ούτε οι κολλητοί μου δεν ξέρουν. Πολύ καλό παιδί ο Μήτσος δε λέω, κάνουμε καλή παρέα από παλιά, του λέω τα δικά μου μου λέει τα δικά του. Δεν έχει όμως δει ο Μήτσος την σακούλα στο πατάρι με τις παλιές φωτογραφίες και το άλμπουμ με την αφιέρωση. Δεν ξέρει ότι κρατάω τα αποκόμματα από τα εισιτήρια στη Σύρο και το χαρτί από τα nachos της Γερμανίδας.

Δε τα ξέρει αυτά ο Μήτσος γιατί δεν έχει κατεβάσει τα πατάρια στο πάτωμα και δεν έχει σκορπίσει το Dixit στο κρεβάτι. Δεν έχει κοιτάξει κάτω απ' τα ντουλάπια της τουαλέτας ο Μήτσος και δεν έχει χαλάσει τον κύβο που δεν έπαιξε ο πατέρας σου.
Ίσως να πρέπει να του ζητήσω να το κάνει... Ίσως να επιμείνω.

Αλλά ναι λέγαμε ότι όποιος διαλέξει το σπίτι σου, το δικό σου σπίτι για να μπει και να σε κλέψει πρέπει να χαίρει κάποιου σεβασμού. Πρώτα απ' όλα για την δική σου την υπόληψη, θα επανέλθω σε αυτό.

Αλλά ρε μεγάλε ή μεγάλη ή μεγάλοι/ες δε μου το κάνετε εύκολο. Γιατί τα πήρατε τα παπούτσια που ούτε 30 ευρώ δεν κάνανε; Να με κλέψετε θέλατε ή να με προσβάλλετε; Γιατί δεν πήρατε τα άλλα που ήταν ακριβά; Γιατί τα κατσαβίδια μου που ήτανε της πλάκας, γιατί τα αλενάκια; Γιατί να με διασύρετε έτσι στις πιάτσες των κλεπταποδόχων. Για ένα όνομα ζούμε γαμώ το κέρατό μου!!
Ελάτε πίσω να σας δώσω τα σωστά τα πράγματα. Έχω και το clean code στη βιβλιοθήκη.

Μακάρι να ήσασταν σωστοί επαγγελματίες, να μπω στο σπίτι και να μη βρω ούτε τα πλακάκια. Να κοιμάμαι στο μάρμαρο αλλά να περπατάω με το κεφάλι ψηλά και να λέω πως με έκλεψαν οι καλύτεροι. Στην Ελλάδα του σήμερα τι να περιμένεις; Ερασιτέχνες κλέφτες δίχως μεράκι και δίχως όραμα. Κι εγώ κλεμμένος απ' αυτούς που παίρνουν πιστολάκια και ξυριστικές που βρίσκομαι;
Ποια η θέση μου σε αυτή την τροφική αλυσίδα;
Μια τούφα γρασίδι, ποδοπατημένη παρά φαγωμένη, απ' το πλέον ξεστρατισμένο, αλλοπρόσαλλο πρόβατο στο περιθώριο του κοπαδιού. Με μοναδικό ηθικό αποκούμπι να του φωνάζω (από μέσα μου) "με αυτή την μηχανή είχα ξυρίσει και τα @@ μου".

Μόνο που μου πήρατε και το σίδερο μαλλιών. Που το χα συνηθίσει να το βλέπω στην ντουλάπα μου και τώρα πια μου λείπει. Δεν ήταν δικό σας για να το πάρετε. Αλλά ούτε και δικό μου για να το κρατήσω.

Υπάρχουν και χειρότερα.
(Υπάρχουν και καλύτερα όμως μη μαλακιζόμαστε)

Θα μπορούσε να σε είχε χωρίσει μετά από 8 χρόνια
Ή να γίνεται κώλος η οικογένεια σου όταν λείπεις.
Ή να χε πεθάνει και κανένας
Μακριά από μας τέτοια πράγματα

Γλυκιά η ζωή ... κι ο θάνατος μαυρίλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: