Περσινό Πάσχα... reloaded

Δημιουργία: ΦΤΟ... πέρσυ

Φύλαξη και συντήρηση: Μαζική Αντίσταση...

Ξυπνάω πρωί(1 η ώρα έτσι) της Μεγάλης Τρίτης και βρίσκω τον εαυτό μου σε ένα αυτοκίνητο στην εθνική. Κοιτάω πέρα δόθε και βλέπω τη μαμά να σαβουρώνει ένα τάπερ νηστήσιμα με περισσή κατάνυξη καθώς και τον αξιαγάπητο μικρότερο αδερφό μου να πολεμάει την ανία του με αδέσποτες μπουνιές και κλοτσιές. Ρωτάω λοιπόν τον πατέρα μου όντας ο μόνος διαθέσιμος, τι δουλειά έχω εκεί μέσα και γιατί οδηγώ τόση ώρα κοιμισμένος. "Γιατί αυτός εκεί ο ξύπνιος οδηγάει καλύτερα" λέει και η απάντησή του με κάλυψε καθώς πρόσεξα μια φορτωμένη ως το κατάστρωμα bmw να λικνίζεται με χάρη ανάμεσα σε άλλα υποζήγια αλλάζοντας τις λωρίδες όπως ο Πάγκαλος τις πιατέλες. "Δεν πειράζει κανα δυό γκρεμούς πιο κάτω θα σταματήσει" σκέφτηκα και ξαναποκοιμήθηκα στο τιμόνι.

Ξυπνάω πάλι στο σπίτι στο χωριό με το στομάχι κενό και το μυαλό στο ρελαντί. Στην κουζίνα σερβίρουν. Βλέπω μερικά πιάτα να πηγαινοέχονται μα δεν μπορώ να αναγνωρίσω το περιεχόμενο. Κατι αλλόκοσμα πλάσματα με πλοκάμια, ένα ροζουλί ημίρευστο, και λίγο γκαζόν(προφανώς έγινε μάχη με τα πρόβατα γι αυτό) αποτελούν το γεύμα. Κοιτάω κάτω από την καρέκλα πουθενά η μαύρη τρύπα που με έφερε στο παράλληλο σύμπαν απου οι άνθρωποι ξεχασαν να τρώνε. Περιμένω μια στιγμή που δεν με προσέχουν και πετάγομαι έξω ουρλιάζοντας "εξωγήινοι απήγαγαν την οικογένειά μου και θέλουν να με πεθάνουν τις πείνας"... δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση και κουτούλησα στο ανώφλι της εξώπορτας. Λες και τα προγόνια ήταν Πυγμαίοι ρε γαμώτο.

Ξυπνάω ξανά Μεγάλη Πέμπτη απόγευμα, έρχεται ο ξάδερφος και με βλέπει στην κατάστασή αυτή και βγάζει στα κρυφά μια τυρόπιτα από το μπουφάν. "Φά'την γρήγορα κρατάω τσίλιες" λέει. Η τυρόπιτα με κοιτούσε... την κοιτούσα... μια έντονη πνευματική σχέση αναπτύχθηκε μεταξύ μας. "Φάε με, σε παρακαλώ" έλεγε. Δεν μπορούσα να της χαλάσω χατίρι. Εκείνη την στιγμή μπουκάρουν δύο μαυροφορεμένοι τύποι με κάτι κοιλιές ώς το πάτωμα στο δωμάτιο. "Ψηλά τα χέρια!! Νηστεία!!!! Πούτ δε πίτ ντάουν σλόουλι" Ε ασθενικός όπως ήμουν λιποθύμησα.

Ξυπνάω Μεγάλο Σάββατο κατά τις 10 το βράδυ. Όλοι τρέχουν πάνω κάτω... ντυμένοι στην πένα. "Που πάτε καλέ?" ρωτάω έναν διερχόμενο. "Εκκλησία" μου λέει, απορρίπτωντας την αρχαιοελληνική ερμηνεία ξαναρωτάω "ποιός τραγουδάει εκεί?" αλλά δεν πήρα απάντηση. Τέλος πάντων μου έφεραν κι εμένα μια στολή και ένα κερί και τους ακολούθησα στο νυχτερινό κέντρο που πηγαίνανε. "Παίζει να έχει πλάκα κιόλας" σκέφτηκα και δεν έκανα άλλη απόπειρα διαφυγής. Πολύ παράξενος λαός αυτοί οι εξωγήινοι ρε παιδί, ο πορτιέρης για είσοδο δεν ζητούσε λεφτά αλλά χειροφίλημα και απο face control ήταν παντελός άσχετος. Κάθε κακοντημένος καράβλαχος που δεν ήξερε να συνδυάσει ένα ρόζ πουκάμισο με μια λαχανί καμπάνα έμπαινε μέσα... έλεος χρυσή μου. Μέσα ήταν πήχτρα και δεν είχαμε κράτηση οπότε φάγαμε ορθοστασία. Γενικά το κέντρο δεν έκλανε μια. Ούτε σερβιτόρες, ούτε ποτά... και αυτός ο τραγουδιστής ήταν αλλού γι αλλού όπως και αυτοί που έκαναν τα φωνητικά. "Δεν πατάς καλά στις νότες και έχεις πρόβλημα με την αναπνοή σου" θα σου θα σχολίαζε ο φίλτατος Ιάσων και θα βαθμολογούσε ανάμεσα από τα πόδια τού ως συνηθίζει. Τεσπά τραγουδίσαμε στο τέλος όλοι μαζί το ρεφραίν και φύγαμε.

Εκείνη την νύχτα σέρβιραν πραγματικό φαγητό και αναθάρρησα κάπως αλλά αμέσως μετά άρχισε η δεύτερη φάση του καταχθόνιού τους σχεδίου. "Είδες την Τάδε του Τάδε τι φορούσε? Και πως τριβόταν στον Τάδε του Δίνα?"Μα ρε παιδιά έτσι γίνεται στα κέντρα ψέλλισα αλλά με αγριοκοίταξαν και το βούλωσα. Από την κουβέντα με πήρε πάλι ο ύπνος.