Σκοτάδι και κρύο

Μεγάλες γρανιτένιες κολόνες δημιουργούσαν ένα διάδρομο στο χωλ του γιγαντιαίου μεγάρου. Ο ξανθός νεαρός ακολουθούσε την υπηρέτρια, που διασχίζοντας τον διάδρομο τον οδηγούσε στο δωμάτιο που της είχε υποδείξει ο κύριός της. Καθώς προχωρούσε η ματιά του απολάμβανε την θέα από τα ανοιχτά παράθυρα που έβλεπαν προς τους αμπελώνες του μεγάρου οπου εργάτες πηγαινοέρχονταν διαρκώς κουβαλώντας και σκάβοντας και κάνοντας διάφορες δουλειές ο καθένας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ζακ ήταν καλεσμένος στο μέγαρο, αλλά απο την άλλη ήταν πάνω από 3 χρόνια που δεν είχε πατήσει το πόδι του εκεί και του είχε λείψει ο καθαρός αέρας και ο ήλιος της εξοχής. Σίγουρα πάντως δεν τον είχαν καλέσει για διακοπές και αν και ποτέ δεν έμενε ανικανοποίητος, ούτε από την αμοιβή αλλά κυρίως από την πρόκληση που προέβαλλαν οι δουλειές του, ήταν παρόλα αυτά περίεργος να μάθει τον λόγο που τον είχαν φωνάξει.

Η υπηρέτρια έστριψε σε μια στροφή και ανέβηκε μια σκάλα που οδηγούσε σε έναν δεύτερο όροφο μεγάλο όσο και το ισόγειο αλλά με λιγότερα παράθυρα και περισσότερα δωμάτια. Σε ένα από αυτά η υπηρέτρια σταμάτησε απ' έξω. Λίγο μικρότερή του η ίδια του έριξε μια ντροπαλή ματιά και είπε
"Ο κύριος σας περιμένει μέσα, παρακαλώ περάστε"
Ο Ζακ που ήταν συνηθισμένος να προκαλεί αμηχανία στα κορίτσια, της έκλεισε το μάτι και με μια αστραπιαία κίνηση εμφάνισε από το μανίκι του ένα λουλούδι και της το χάρισε. Αυτή έκπληκτη κοκκίνησε, το πήρε και με μια μικρή υπόκλιση έτρεξε κάτω μη πιστεύοντας στην τύχη της.

Ισιώνοντας το πέτο από το πανάκριβο ρούχο του o Ζακ μπήκε στο δωμάτιο. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο κτίριο το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, κάτι που φυσικά ο Ζακ περίμενε. Ο εργοδότης του ήξερε οτι δεν είχε το περιθώριο να γνωστοποιηθεί η ταυτότητά του σε κανέναν και έπαιρνε όλες τις δυνατές προφυλλάξεις. Ο Ζακ χωρίς να ενοχληθεί από το σκοτάδι προχώρησε και στάθηκε λίγο μετά την πόρτα.
"Κάθισε αγαπητέ μου Ζακ" μια περίεργη φωνή, διαφορετική κάθε φορά που ο Ζακ ερχόταν στο μέγαρο, του μίλησε φιλικά.
Χωρίς να βλέπει αλλά και χωρίς να διστάσει καθόλου ο νεαρός έκανε δύο βήματα και κάθισε στην μοναδική καρέκλα που όπως πάντα υπήρχε στο δωμάτιο.
"Αν θέλεις κάτι να πιείς υπάρχει μια φυάλη από το περσινό κρασί μας, εξαιρετική σοδειά. Δοκίμασε"
Ο Ζακ σηκώθηκε και πάλι χωρίς πρόβλημα έφτασε στο μπάρ που υπήρχε εκεί δίπλα και γέμισε ένα ποτήρι με κρασί. Το γύρισε στο χέρι του, και έπειτα ήπιε μια γουλιά.
"Εξαίρετο πράγματι. Αντάξιο για βασιλιάδες, συγχαρητήρια" σχολίασε με θαυμασμό "πάντα με κακομαθαίνετε"
"Μην το ξαναπείς αυτό Ζακ, εδώ πρέπει να αισθάνεσαι σαν το σπίτι σου. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για δουλειά" στον ίδιο φιλικό τόνο συνέχισε η φωνή
Ο νέος δεν θυμόταν να έχει κληθεί ποτέ απλά για επίσκεψη αλλά γύρισε πίσω στην καρέκλα και περίμενε να ακούσει την συνέχεια.
"Στις Βερσαλίες μια δουλειά δεν πήγε καλά. Για την ακρίβεια πήγε πολύ στραβά. Θα ήθελα από σένα να τελειώσεις την δουλειά και να τακτοποιήσεις και ότι μπορεί να βλάψει την οργάνωση περεταίρω. Φυσικά όλα αυτά σε πλήρη μυστικότητα. Τι λες;"
"Ενδιαφέρον ακούγεται" απάντησε ο Ζακ σηκώνοντας το φρύδι "θα ξεκινήσω αμέσ..." το βουητό μιας μύγας διέκοψε την φράση του. Με μια απότομη κίνηση, όπως πριν στο χέρι του εμφανίστηκε ένα λουλούδι, τώρα βρέθηκε ένα στιλέτο. Με μια δεύτερη το βουητό της μύγας σταμάτησε και η ηρεμία επανήλθε στο απόλυτο σκοτάδι.
"Ενοχλήτικές αυτή την εποχή" η φωνή συναίνεσε "είναι τα σταφύλια βλέπεις. Οι απαραίτητες λεπτομέρειες θα σου δωθούν από το προσωπικό. Καλή επιτυχία σου εύχομαι"
"Ευχαριστώ πολύ. Θα τα ξαναπούμε σύντομα" ο νεαρός σηκώθηκε και με σταθερό βήμα βγήκε από την πόρτα.




"Αυτά είναι όλα. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο" η κοπέλα τελείωσε την φράση της. Ο σωματοφύλακας όμως δεν έδειξε ευχαριστημένος.
"Δηλαδή μου λες οτι ο θείος σου ήθελε εσένα και τον Φρανκ νεκρούς μόνο και μόνο για να μην σπιλώνετε την εικόνα του στην αυλή; Μου φαίνεται εξαιρετικά απίθανο να μίσθωσε δολοφόνο για να φέρει σε πέρας ένα στόχο που πολύ απλά θα μπορούσε να πετύχει ζητώντας την μετάθεση του Φρανκ κάπου μακριά"
"Ο θειος μου ήταν πολύ περιέργος άνθρωπος, δεν τον ήξερες. Του άρεσε να λύνει τα προβλήματά του παραδειγματικά. Ίσως ήθελε να κάνει και επίδειξη σκληρότητας για να φοβίσει τους εχθρούς του." σταμάτησε για λίγο και σκέφτηκε την πράξη της αλλά και την κακία του γέρου δούκα μέχρι και την τελευταία του στιγμή. "Δεν μετανοιώνω γι αυτό που του κανά, ο κόσμος είναι καλύτερος χωρίς αυτόν" συμπλήρωσε με σφιγμένη την φωνή η Αλίν.
"Το τι άνθρωπος ήταν ο δούκας δεν είναι η προτεραιότητά μας αυτή την στιγμή. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η σχέση που αυτός είχε με την οργάνωση."Ο Αρμάντ κοιτούσε ξανά και ξανά τις σημειώσεις του "Φυσικά δεν μπορεί πλέον να μας το πει ο ίδιος"
Ο τρόπος που ο σωματοφύλακας μιλούσε για την ζωή και τον θάνατο από την αρχή τρόμαζε την Αλίν. Η ίδια ένιωθε νωπή ακόμα την απώλεια του Φρανκ και η αναφορά σε αυτά τόσο ψυχρά την ενοχλούσε αφάνταστα.
"Είσαι ψυχρός άνθρωπος το ξέρεις;"
Ο σωματοφύλακας γύρισε και την κοίταξε προσεκτικά
"Αυτό να το πάρω ως κοπλιμέντο;"
"Γιατί, θα μπορούσε ποτέ η ψυχρότητα να είναι προσόν;"
Ένα χλιαρό χαμόγελο ανασήκωσε το μουστάκι του Αρμάντ καθώς αναγνώρισε την ειρωνεία στα λόγια της κοπέλας
"Πιστεύεις Αλίν οτι ο Φρανκ είναι ο πρώτος δολοφονημένος άνθρωπος που βλέπω. Λυπάμαι αν αυτό σε ενοχλεί αλλά σαν τον Φρανκ έχουν πεθάνει απ' τα χέρια των ίδιων φονιάδων πολλοί άλλοι, ακόμα και σε αυτό το παλάτι. Νομίζεις οτι έχω την πολυτέλεια να αφήσω τον θυμό να με καταλάβει;
Για να κυνηγήσεις ένα στυγνό δολοφόνο πρέπει να γίνεις το ίδιο στυγνός με αυτόν. Να σκέφτεσαι όπως σκέφτεται και να εκτελείς χωρίς αναστολές όπως αυτός. Είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Σε αυτό το παιχνίδι μπήκες κι εσύ. Άσχετα αν το ήθελες ή όχι πρέπει να το παίξεις" τελείωσε την φράση του στον ίδιο τόνο και χωρίς να δείξει, αν υπήρχε, κάποιο συναίσθημα.
Η Αλίν άκουσε με προσοχή και στα λόγια του βρήκε μια γνώριμη χροιά.
"Δεν είσαι και πολύ διαφορετικος από τον θείο μου ξέρεις"
"Ω! Μα φυσικά και είμαι. Αυτός είναι νεκρός δυό μέρες" σταμάτησε για να ξανα κοιτάξει κάποια από τα γραπτά του.
"Μην ανησυχείς πάντως, από όσα έχω δει και απ' όσα μου είπες σου έχω καλά νέα. Θα στείλουν και άλλον για σένα."
Η Αλίν χλώμιασε, δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη,και ο χαρακτηρισμός της ως θετική την τάραξε ακόμα περισσότερο. Ο Αρμάντ το κατάλαβε και έσπευσε να την καθυσηχάσει
"Αλλά αυτή την φορά, εμείς θα τον περιμένουμε..."