Όποιος το πιασε καλώς

Μιας και το θέμα πήγε προς αυτή την κατεύθυνση και μιας και έχω περίεργη διάθεση θα ήθελα να δώσω ένα αλληγορικό παράδειγμα.

Τις προάλλες στην προπόνηση για να βελτιώσουμε το μπλόκ ανέβηκαν οι ακραίοι πάνω σε ένα τραπέζι και βάραγαν συνέχεια μπάλες από ψηλά. Στο τέλος της άσκησης έφυγα από το μπλόκ και ανέβηκα κι εγώ πάνω για να δω έστω για λίγο πως βλέπει το γήπεδο ο Αγκάμεζ όταν καρφώνει. Πήρα μια μπάλα την χτύπησα και έσκασε στο ένα μέτρο από το φιλέ. Μετά κατέβηκα, την μάζεψα και την έβαλα στη θέση της.

Ξέρω οτι δεν θα ξαναδώ το γήπεδο από τόσο ψηλά, ούτε θα καρφώσω ποτέ ξανά στο ένα μέτρο. Οι λόγοι είναι πολλοί, γενετικοί όπως το ύψος, επίκτητοι όπως το άλμα και διάφοροι άλλοι, αλλά δεν έχουν τόσο σημασία. Το θέμα είναι οτι θέλω να καρφώσω σαν τον Αγκάμεζ και δεν μπορώ.

Φυσικά ο Αγκάμεζ δεν έχει ιδέα για ηλεκτρικά κυκλώματα, επιστήμη υπολογιστών ή γραμμική άλγεβρα και μάλλον δεν μπορεί να γράφει ωραία και αστεία κειμενάκια(αν και δεν έχει δοκιμαστεί στο είδος). Μπορεί όμως να καρφώνει στο ένα μέτρο.

Θα ήταν δίχως άλλο υπερβολή να ζητήσω από τον εαυτό μου να ξέρει όλα τα παραπάνω και ταυτόχρονα να καρφώνει σαν τον Αγκάμεζ. Η θέα όμως απο την αντένα είναι το κάτι άλλο.
Από κει που παλεύεις με το φιλέ, που σκίζεσαι να βγάλεις έναν ακόμα πόντο τα χέρια σου πιο πάνω, ξαφνικά βρίσκεσαι στα ύψη και βομβαρδίζεις κατα βούληση. Είναι παράλογο αν δεν θες μετά να κατέβεις από το τραπέζι;

Όχι δεν είναι. Και δεν είναι για τον εξής απλό λόγο. Μια ζωή μπορεί να προσπαθείς να χτυπήσεις στα τρία μέτρα και να μην μπορείς. Όταν λοιπόν δεις κάποιον που με άνεση σηκώνεται και σπάει την μπάλα εκεί που εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ σου μένει απωθυμένο.



ΥΓ: Όποιος το πιασε καλώς.