Η δεξίωση στον κήπο.

Η δεξίωση υπό το φως του φεγγαριού ήταν αντάξια του μεγαλείου της Γαλλίας. Ο καιρός είχε γλυκάνει τις τελευταίες μέρες δείχνοντας ξεκάθαρα οτι έμπαινε η άνοιξη και αυτό ήταν σίγουρα μια αφορμή για γιορτή στο παλάτι. Ποιός καλύτερος τρόπος λοιπόν από την πρώτη υπαίθρια δεξίωση του έτους για να γιορτάσουν οι ευγενείς την αλλαγή της εποχής. Η βασίλισσα και ο βασιλιάς φορώντας τις ολοκαίνουριες φορεσιές τους από μετάξι και γόυνα που έρχονταν από τα βάθη της Ασίας και τα διακριτικά της εξουσίας τους στέμματα φορτωμένα με πετράδια από τα ορυχεία της Αφρικής γύριζαν σε όλη την έκταση μπροστά απ' τα ανάκτορα και το πέρασμά τους προκαλλούσε υποκλίσεις και κάθε είδους κολακευτικά σχόλια. Ο χώρος είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε στο κέντρο του κήπου να υπάρχει ένα ξύλινο δάπεδο για χορό, στην μια άκρη του οποίου ήταν μια υπερυψωμένη εξέδρα, όπου μια μπάντα από έγχορδα και πνευστά έπαιζε βάλς και άλλα τραγούδια που άρεσαν στην αριστοκρατία, ενώ στην άλλη είχαν τοποθετηθεί σε μια ακόμα πιο ψηλή εξέδρα οι δυο θρόνοι του βασιλικού ζεύγους ωστε να εποπτεύουν την διεξαγωγή της γιορτής, αν ήθελαν να καθίσουν.

Η βασίλισσα πέρασε δίπλα από την Αλίν και τον Αρμάντ και οι δυό τους υποκλίθηκαν βαθιά, ο δεύτερος βγάζοντας το καπέλο του ενώ η πρώτη σηκώνοντας τις άκρες του κυανού, βελούδινου φορέματός της. Η βασίλισσα στάθηκε για λίγο μιας και αναγνώρισε την Αλίν.
"Συλλυπητήρια για την απώλεια του θείου σου" είπε με συμπονετική φωνή
"Ευχαριστώ μεγαλειοτάτη" απάντησε η Αλίν με έναν κρυμμένο ψυχρό τόνο στην φωνή
"Θα φροντίσουμε ωστε να μην σου λείψει κάτι όσο θα είσαι μαζί μας. Άλλωστε ο θείος σου ήταν πολύ αγαπητός στον μεγαλειότατο." συνέχισε η βασίλισσα με το ίδιο συμπονετικό ύφος
"Μεγάλη μου τιμή μεγαλειοτάτη. Σας χιλιοευχαριστώ" η κοπέλα έκανε και μια δεύτερη υπόκλιση
"Ούτε να το σκέφτεσαι." την διέκοψε η βασίλισσα και πριν προλάβει να απαντήσει η Αλιν έφυγε με την συνοδεία της.
Η αλήθεια ήταν οτι η απώλεια του θείου της λίγο πραγματικά ενδιέφερε την Αλίν. Ήταν μια άλλη απώλεια που βάραινε την ψυχή της και λίγο έλλειψε να την αποτρέψει απ' το να έρθει στην γιορτή. Η ίδια δεν ήθελε αρχικά να πάει, αλλά οι μέρες που είχε περάσει κλεισμένη στο δωμάτιο του Αρμάντ ήταν πολλές και όταν αυτός συμπλήρωσε την πρόσκληση με ένα βελούδινο χρυσοκέντητο φόρεμα στο χρώμα του βραδυνού ουρανού πείστηκε τελικά να πάει.

Ο σωματοφύλακας είχε επιμείνει άλλωστε οτι έπρεπε να αφήσει ότι συνέβει πίσω της, να συγκεντρωθεί στον τωρινό κίνδυνο και να πάψει να ζει στο παρελθόν. Αλλά ενώ η λογική στα λόγια του της ήταν κατανοητή, εντούτοις ήταν δύσκολο να το κάνει. Σε όλη την δεξιώση είχε καθίσει κάπου απόμερα και κοιτούσε όσους χόρευαν στο ξύλινο δάπεδο βυθισμένη στις σκέψεις της. Ο σωματοφύλακας την είχε αφήσει για λίγο μόνη της μιας και ήταν υπεύθυνος και για την ασφάλεια του βασιλικού ζεύγους οπότε η Αλίν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει.
Μέχρι την στιγμή που ένας ξανθός νεαρός, κομψός όσο και εμφανίσιμος την πλησίασε.
"Δεσποινίς θα μου χαρίσετε αυτό τον χορό;"
Η Αλίν σάστισε και προς στιγμήν δεν ήξερε τι να κάνει. Άλλωτε θα δεχόταν χωρίς δεύτερη σκέψη μια πρόταση από έναν τόσο γοητευτικό κύριο. Τώρα όμως...
"Λοιπόν" ο νεαρός γονάτισε και πρότεινε με χάρη το χέρι του. Η Αλίν διστακτικά το πήρε.

Για την υπόλοιπη ώρα στροβιλίζονταν ασταμάτητα στον ρυθμό των βαλς και ο ήχος του βιολιού ταξίδεψε την Αλίν με οδηγό τα αέρινα βήματα του ξανθού καβαλιέρου απ' την λύπη στη λήθη και την ελευθερία, έστω και για λίγο. Το τελευταίο τραγούδι την επανέφερε στην πραγματικότητα. Αυτή και ο νεαρός έκαναν ένα βήμα πίσω υποκλίθηκαν ο ένας στον άλλο και έκαναν να φύγουν.
"Που θα σε ξαναδώ;" Τα γαλάζια μάτια του αντίκρισαν απευθείας τα δικά της και αυτή απέστρεψε το βλέμμα της. Ο νεαρός περίμενε λίγο και αφού δεν πήρε απάντηση είπε
"Δεν πειράζει, θα σε βρω εγώ" και απομακρύνθηκε.



O Αρμάντ που παρακολουθούσε την σκηνή από μακριά είχε δει αρκετά. Έπιασε δύο απ' τους φρουρούς που βρίσκονταν εκεί για την προστασία των καλεσμένων και τους δίεταξε να τον ακολουθήσουν. Η γιορτή πλησίαζε προς το τέλος της και το πολύχρωμο πλήθος αριστοκρατών, αυλικών και υπηρετών διαλυόταν σιγά σιγά προς όλες τις κατευθύνσεις πηγαίνοντας στα δωμάτιά τους για να αναπαυθούν και να είναι έτοιμοι για τα καθήκοντα της επόμενης ημέρας. Ο Αρμάντ και οι φρουροί πέρασαν φουριόζοι ανάμεσα από μεταξωτά φορέματα, πανάκριβα σακάκια και δίσκους με ποτά για να μπουν σε ένα άλλο κομμάτι του κήπου οπου ψηλά, κατάλληλα κλαδεμένα δέντρα σχημάτιζαν ένα πράσινο λαβύρινθο, στον οποίο μόλις είχε μπει ο ξανθός νεαρός.

Κοντοστάθηκαν για λίγο για να δουν που είχε πάει και όταν δεν βρήκαν κανένα ίχνος αποφάσισαν να ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους. Στην πρώτη διχάλα ο Αρμάντ πήρε την δεξιά διαδρομή και οι δύο φρουροί την αριστερή. Προχωρούσε προσεκτικά ελπίζοντας οτι η γνώση του λαβύρινθου, που είχε διασχίσει αρκετές φορές, θα του έδινε το πλεονέκτημα σε μια πιθανή συνάντηση, με τον μάλλον απελπισμένο να βρει διέξοδο καταδιωκόμενο.

Ο εκνευρισμός τουλοιπόν ήταν μεγάλος όταν η στρατηγική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Στρίβοντας σε μια γωνία βρήκε τον ξανθό νεαρό να τον περιμένει ήρεμος ακουμπώντας την πλάτη του σε ένα δέντρο. Η πρώτη κίνηση του Αρμάντ ήταν να φωνάξει ωστε να τον ακούσουν οι φρουροί.
"Καλή σκέψη αλλά μάλλον δεν μπορούν να σε ακούσουν πια. Για την ακρίβεια δεν θα ξανακούσουν τίποτα" η ατάραχη φωνή του Ζακ αντήχησε για πρώτη φορά στα αυτιά του σωματοφύλακα. Ο δεύτερος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βλαστήμισε από μέσα του που είχε πέσει σε μια τόσο απλή παγίδα υποτιμώντας τον αντίπαλό του. Πόσο μάλλο έναν αντίπαλο που είχε εξουδετερώσει αθόρυβα δύο φρουρούς. Τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, αλλά η παρτίδα ήταν μόνο στην αρχή και τώρα έπρεπε να πάρει προβάδισμα.

Ίσιωσε το σώμα του και στάθηκε απέναντι στον νεαρό εξετάζοντας τον από την κορφή ως τα νύχια. Φορούσε ακόμα τα ίδια ρούχα που είχε και όταν χόρευε. Ένα μοντέρνο και συνάμα φινετσάτο κόκκινο σακάκι και ένα λευκό μακρύ παντελόνι που εμπαινε μέσα στις μπότες του λίγο κάτω από το ύψος του γονάτου. Αυτό που όμως κέντρισε την περιέργεια του Αρμάντ ήταν οτι δεν κρατούσε κανενός είδους όπλο. Ήταν αδυνατό να έχει νικήσει τους φρουρούς με γυμνά χέρια. Κάτι λοιπόν έκρυβε αυτή η ανέμελη στάση του. Και έπρεπε γρήγορα να το βρει.
"Λοιπόν μικρέ, μάλλον δεν είσαι στα καλά σου" ξεκίνησε ο Αρμάντ "περίμενα κάτι πιο σοβαρό από ένα νιάνιαρο σαν κι εσένα για ασσασίνο"
Ο Ζακ χαμογέλασε ελαφρά "κι εγώ περίμενα οτι ο διάσημος σωματοφύλακας που μπλέκεται τόσο καιρό στα πόδια μας θα ήταν αρκετά έξυπνος ωστε να μην κυνηγά έναν ασσασίνο την νύχτα"
"Μέρα ή νύχτα μικρή είναι η διαφορά όταν ο ένας έχει όπλο..." ο Αρμάντ ξεθηκάρωσε "...και ο άλλος όχι" πήρε φόρα και έκανε πως ξεκινάει να τρέξει κατά πάνω στον αντίπαλό του. Πριν κάνει δεύτερο βήμα ο Ζακ είχε φέρει ένα στιλέτο στο χέρι του και το εκτόξευσε με στόχο κατευθείαν το κεφάλι του σωματοφύλακα. Ο Αρμάντ έχοντας προβλέψει ότι κάποιο τέχνασμα θα επιστράτευε ο νεαρός ήταν έτοιμος για μια τέτοια εξέλιξη. Βούτηξε μπροστά με μια κολοτούμπα, απέφυγε το φονικό βλήμα και συνέχισε την πορεία του με πλήρη ταχύτητα αυτή την φορά για να διαπεράσει με το ξίφος του τον Ζακ. Αυτός χωρίς να ξαφνιαστεί έπιασε ένα δεύτερο μαχαίρι με την ανάποδη του χεριού του και όταν η λεπίδα του Αρμάντ πλησίασε αρκετά κοντά γύρισε αστραπιαία γύρω απ' τον άξονά του και την χτύπησε.
Το τράναγμα κόντεψε να πετάξει το σπαθί μακριά απ' το χέρι του σωματοφύλακα, αλλά ο Αρμάντ είχε δεχτεί δυνατά χτυπήματα και στο παρελθόν και συγκράτησε χωρίς μεγάλη δυσκολία το όπλο.
Τώρα οι δύο μονομάχοι στέκονταν και πάλι ο ένας απέναντι στον άλλο, ο Αρμάντ με προτεταμένο το σπαθί του έτοιμος να εφορμίσει και ο Ζακ με το οπλισμένο χέρι μακριά και πίσω από τον κορμό και σώμα συσπειρωμένο έτοιμος για μια δεύτερη παρόμοια απόκρουση αν χρειαζόταν.
"Κρυμμένα μαχαίρια, παλιό το κόλπο σου. Αυτό μόνο ξέρεις να κάνεις" ο Αρμάντ προσπαθούσε να κάνει τον νεαρό να επιτεθεί αυτός αυτή την φορά
"Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα" ο Ζακ σαν σίφουνας άλλαξε στάση και έφερε το μαχαίρι του μπροστά. Πατώντας στα δάχτυλα των ποδιών του εξαπέλυσε μια σειρά από καταιγιστικά χτυπήματα που δοκίμασαν στο έπακρο τα αντανακλαστικά του Αρμάντ. Η μικρή και η μεγάλη λεπίδα συναντώνταν ξανά και ξανά αφήνοντας έντονους μεταλλικούς κρότους εως ότου ο Ζακ σταμάτησε την επίθεση.
"Είσαι καλός γέρο, ίσως να έχει και κάποια διασκέδαση η βραδιά"
"Εγώ ήδη το διασκεδάζω μικρέ" είπε ο Αρμάντ και πέρασε αυτός στην επίθεση. Ο Ζακ στροβιλιζόταν και πηδούσε διαρκώς αποκρούοντας τα διαδοχικά χτυπήματα του Αρμάντ και η αντανάκλαση του φωτός στην λεπίδα του έφτιαχνε μαγευτικά σχέδια στο σκοτάδι. Ο Αρμάντ διέκοψε για λίγο τις συνεχόμενες επιθέσεις στον κορμό του αντιπάλου και προσπάθησε να τρυπήσει από αριστερά το κεφάλι του νεαρού. Αυτό ήταν οτι χρειαζόταν ο Ζακ, σαν αστραπή πήδηξε στον αέρα και πάτησε σε ένα διπλανό κλαδί, με ένα δεύτερο πήδημα βρέθηκε να ίπταται πάνω από τον Αρμάντ που τότε ολοκλήρωνε την επίθεσή του. Χωρίς να χάσει στιγμή πλησίασε από πίσω και πέρασε το μαχαίρι μπροστά από τον λαιμό του σωματοφύλακα.
"Με απογοήτευσες" είπε και πριν προλάβει ο Αρμάντ να αρθρώσει λέξη το έμπηξε μέσα.