Τι είδος Μήτσου είστε;

grifith © 09-09-2007 @ 04:08 αντιγράφω από το stixoi.gr

Το πλοίο και το δελφίνι

Ένα καράβι άραξε κάποτε στο νησί
Αγέρι έπαιζε και ήλιος χρύσιζε πανιά και ξάρτια
Όνειρο γέννησαν στην άμαθή μου τότε ψυχή
Ναύτης να γίνω να τρέχω στ’ άλμπουρα και στα κατάρτια

Έτσι ξεκίνησα μικρός Σεβάχ και θαλασσινός
Του πέλαγού σου να ταξιδέψω άγνωρα βάθη
Δεν είχα νιώσει το πώς αισθάνεται ο ναυαγός
Ειχα ορμή μα όχι πρόθεση να κάνω λάθη

Κείνη την νύχτα με τον Αίολο τρελό
Ήρθ’ η στιγμή το κορμί σου να σώσω
Μα τότε δίστασα από το βλέμα σου το γαλανό
Ποτέ δεν θέλησα, ποτέ ζωή μου να σε προδώσω

Τώρα που φεύγεις για άλλα πέλαγα άλλα νησιά
Και ναυαγό μ’ αφήνεις μόνο σε ξένο λιμάνι
Ποιος σου κρατά στο κατάστρωμα πάνω ζεστή συντροφιά
Ποιος θα ναι εκεί το νέο ταξίδι σου για να γλυκάνει

Πως δεν σου λείπω δεν απατώμαι μου ‘ναι γνωστό
Πως δεν κατάφερα πάντα το πόστο μου σφιχτά να κρατάω
Όμως σαν φεύγεις τον νου μου παίρνεις και δεν στον ζητώ
Ένα δελφίνι πιστά το πλοίο σου ακολουθάω

Κι αν καταιγίδα ποτέ ξαναπιάσει και με χρειαστείς
Δίπλα σου θα μαι κι ας μη θυμάμαι γιατί σε φυλάω
Κύμα και άνεμο, βροχή και χαλάζι μη φοβηθείς
Θα δώσω εμένα θυσία στο μένος τους γιατί σ αγαπάω



Εννέα ενάτου δύο χιλιάδες και επτά στις τέσσερις και οκτώ πρώτα λεπτά. Δηλαδή μάλλον λίγο πιο πριν.

Μικρό... αλλά κόμβος ήτανε το χωριό απ' όπου πέρναγε η ταχεία στην γνωστή ελληνική ταινία. Μικρός (αλλά κόμβος) ήτανε και ο Σεπτέμβρης του δύο χιλιάδες και επτά (πέρσυ δηλαδή). Δηλαδή μάλλον όλο το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του ίδιου έτους. Κάτι που στερεί ίσως τον χαρακτηρισμό "μικρό" αλλά ο κόμβος μένει.

Οι 4 αντιλήψεις περι έρωτα που λέτε συνοψίζονται κατ' εμε χοντρικά και παραστατικά στην παρακάτω ερώτηση.

"Μήτσο(x,y,z) ξέχασα τα κλειδιά μου κάπου στην Θεσσαλονίκη, μπορείς να μου τα φέρεις στους Αμπελόκηπους γιατί δεν μπορώ να μπω σπίτι μου;"

α) Με ειλικρινή ενθουσιασμό και ευεξία, και το πρώτο τρένο/αεροπλάνο/λεωφορείο ή πόδια που βρεθεί ξεκινάει ο Μήτσος την αναζήτηση της χαμένης κιβωτού στην συμπρωτεύουσα και τέσσερις μήνες αργότερα επιστρέφει είκοσι κιλά ελαφρύτερος, άγρυπνος, απολυμένος αλλά νικητής με τα κλειδιά στο χέρι στους Αμπελοκήπους

β) Με την αέναη αλλά αναπάντητη ερώτηση "πόσο μαλάκας είμαι;" να σιγοκαίει μέσα του ο Μήτσος σπεύδει βραδέως στην νύμφη του Θερμαϊκού και επιστρέφει μερικά χρόνια αργότερα στους Αμπελόκηπους, με ένα χαμόγελο όσο το νέο πια δίκτυο του μετρό να παραδώσει το πολύτιμο εύρημα.

γ) Ένα λεπτό ησυχίας μεσολαβεί μεταξύ Μήτσου και αιτούσας και έπειτα άλλα 5. Καθώς και μισή ώρα ακόμη, και έπειτα όση θέλετε εσείς. Οι δύο δεν θα ξαναμιλήσουν και ο Μήτσος θα πνίξει την σιωπή του στην μπύρα, ή τον μπάφο ή το προ ή το βόλεϋ.

δ) Με την ευγενική, και ενίοτε συνοδευόμενη από σχετική επαγγελματική κάρτα, παρότρυνση για άμεση επίσκεψη σε παθολόγο και ψυχίατρο. Ο Μήτσος κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίζει ότι έκανε πριν. Την ίδια μέρα με την αντροπαρέα γελάνε με την φάση και βγαίνουν το βράδυ για γκόμενες. Την άλλη μέρα το πρωί έχει ξεχάσει το γεγονός.


Θέλω να πιστεύω οτι η πορεία που ακολουθεί κάποιος ξεκινά από καταστάσεις περιρέουσες το "α" και καταλήγει σε καταστάσεις περιρέουσες το "δ" (και ίσως μετά τα 60 ακολουθεί ξανά αντίστροφη πορεία). Για να διασκεδάσω τον σκεπτικισμό σας παραθέτω και τις εκβάσεις των άνωθι καταστάσεων

α) Καθώς ο Μήτσος πλησιάζει το τετράγωνο που έμενε η φίλη του ακούγονται από μακριά φωνές ηδονής. Σίγουρος οτι προέρχονται από το στερεοφωνικό του νεκροταφείου του Ζωγάφου και όχι από αλλού προχωρά και χτυπά την πόρτα(παρότι έχει τα κλειδιά δεν θέλει να φανεί αγενής). Δέκα λεπτά μετά του ανοίγει η κοπέλα και του εξηγεί πως όσο έλλειπε, στην Αθήνα έγινε μόδα να φοράνε σεντόνια αντί για ρούχα και τον προσκαλεί μέσα για να θαυμάσει το καινούριο άγαλμα μισόγυμνου κλειδαρά που αγόρασε.

β) Το χαμόγελό του Μήτσου συναντά τους χτίστες της καινούριας πολυκατοικίας που εγείρεται στην θέση του σπιτιού της φίλης του, η οποία δεν άφησε νέα διεύθυνση ή τηλέφωνο επικοινωνίας. Ο Μήτσος βγάζει τα κλεδιά από την τσέπη του και τα κουνάει μπροστά του. Ο μεταλικός τους ήχος του λέει οτι μάλλον όποια εκτίμηση και να έκανε για την ερώτηση μέσα του, έπεφτε πολύ έξω.

γ) Ο Μήτσος ύστερα από λίγο καιρό είναι σίγουρος οτι έχει ξεπεράσει την όποια σχέση είχε με εκείνη την κοπέλα. Δέκα χρόνια μετά, ένας φίλος του λέει να πάνε ταξίδι στην Θεσσαλονίκη για να δούνε τον Λευκό τον Πύργο αλλά ο Μήτσος ευγενικά αρνείται προφασιζόμενος εγκυμοσύνη.

δ) Η βόλτα για γκόμενες στέφεται με επιτυχία. Ξανά και ξανά, μέχρι να βρεθεί κάποια η οποία επιτέλους δεν θα χάνει τα κλειδιά της στην Θεσσαλονίκη.

Αν σας έπεισα καλώς, αν δεν σας έπεισα πάλι καλώς, γιατί θα σας τα γυρίσω πάλι.
Οι περισσότεροι θα υποθέσετε οτι ο δ-Μήτσος είναι ο πιο Μήτσος και απ΄τους δώδεκα. Και όχι άδικα μιας και είναι το σύγχρονο πρότυπο σοβαρού, μετριοπαθούς, ανεξάρτητου και φυσικά επιτυχημένου Μήτσου. Είναι ο Μήτσος που όλοι θα ήθελαν να είναι.

Αγγελόπουλος(ο ίδιος με τις ατάκες δεξιά):Όλοι;
Πάλι Αγγελόπουλος: Εκτός από ένα μικρό γαλατικό χωριό.

Εγώ κύριοι δεν θα γίνω δ-Μήτσος...