Λίγα στιχάκια...

.... αφιερωμένα στην κοπέλα που έκλαιγε τις προάλλες στο λεωφορείο.


Στο μάγουλό σου ένα δάκρυ αργοκυλά
που απ' τους καθρέφτες της ψυχής σου έχει ξεφύγει
κι είναι αρκετό για να σωπάσουν τα πουλιά
και να ρθει η νύχτα για ν' ακούσει τι σε θλίβει...

Είναι αρκετό να συννεφιάσει ο ουρανός
να ρθει βροχή να σου ξεπλύνει την οδύνη
Σήμερα δεν θα φέξει ο Αυγερινός
Μισή θα ανατείλει και η Σελήνη

Μισή μου αφήνεις και εμένα την καρδιά
που όσο εσύ κλαίς, αυτή τόσο ραγίζει
Πες τι να πω, να σου γλυκάνω την ματιά
Να δω στο βλέμα σου γαλήνη να γυρίζει

Ίσως εμένα δεν χρειάζεσαι γι αυτό
ίσως να θέλεις η ψυχή σου να αδειάσει
μα άμα πονάς, δύο φορές ποναώ εγώ
γέλα για λίγο, να σε δω να μου περάσει

---------------------------------------------

Άρμυρη γέυση είχε απόψε η ομορφιά
υγρά ρυάκια αυλακώσαν τη μορφή της
άλικη λίμνη μα βαρκάρης πουθενά
και κάποιο τραύμα η πάντα αστείρευτη πηγή της

Αλλόκοτη όψη είχε απόψε η ομορφιά
ρόδο καμμένο από τον πάγο και την θλίψη
σαν κάποια ανομολόγητη γητειά
τη λάμψη της να πάσχιζε να κρύψει

Άγνωρο βλέμα είχε απόψε η ομορφιά
όταν τυχαία με συνάντησε κι εμένα
είχε δυο μάτια θολομένα καστανά
πανέμορφα, μα πάντα δακρυσμένα

Ποτέ δεν έμαθα, τι ήρθε να μου πει
Φοβήθηκα μη κι άλλο την ταράξω
Δεν μίλησα ούτε γω ούτε κι αυτή
Μόνο με άφησε λίγο να την κοιτάξω

Κι ύστερα έφυγε όπως ήρθε ξαφνικά
Ωστέ να μην ξαναβρεθούμε εμείς οι δύο
Άλλαξε στάση και ανέβηκε μετά
σε κάποιο άλλο του συρμού λεοφωρείο.