Παπάς...

... που είν' ο παπάς;


Η εκκλησία πέρα από το μαύρο κι αδιατάραχτο σκοτάδι που ακούραστα και αφιλοκερδώς χαρίζει σε κάθε συνάνθρωπό μας που το έχει ανάγκη, έχει πολλάκις αποτελέσει και πηγή έμπνευσης για δημιουργούς ανα τον κόσμο.

Έργα σαν τον κώδικα ντα Βίντσι, τους Ιλουμινάτι (ναι κύριε Μπράουν να ανάβεις και ένα κεράκι) και άλλα πολλά βασίζονται στο αδιαπέραστο πέπλο που έντεχνα περιβάλει ανεκτίμητες πηγές γνώσης που η εκκλησία διαφυλάτει για να μην οξειδωθούν και ξινίσουν στο φως και τον καθαρό αέρα.

Στην βιβλιογραφία λοιπόν των εμπνευσμένων απ' την εκκλησία έργων, περιόπτη θέση κατέχει, ποιός άλλος, ο παπάς. Ως ο πιο "εγκόσμιος" εκπρόσωπός της, συχνά στην συνείδηση του πλήθους συγχέεται με αυτήν και του αποδίδονται ιδιαίτερες ιδιότητες και δυνάμεις όπως η επικοινωνία με τα Θεία, η συγχώρεση αμαρτιών, η υπεξαίρεση του παγκαριού και η επιβολή της Θείας και δίκαιης τιμωρίας επί των αμαρτωλών.
Ενώ όμως όλοι ξέρουμε οτι φυσικά οι παπάδες δεν μπορούν να κάνουν τα περισσότερα από τα παραπάνω, αλλά μόνο ο Άδωνις, τελικά μας αρέσει να τα πιστεύουμε και να φανταζόμαστε τι θα γινόταν αν...

οι παπάδες μπορούσαν να επικοινωνούν με τον Θεό




...να συγχωρέσουν αμαρτίες

... να επιβάλουν τη Θεία και δίκαιη τιμωρία στους αμαρτωλούς.

Η επιβολή της φιλεύσπλαχνης τιμωρίας από την εκκλησία, έχει εμνεύσει πάρα πολλούς δημιουργούς και θα ήταν λάθος εδώ να μην αναφέρουμε τον paladin... τον πολεμιστή του Θεού.
Χωρίς ενδοιασμούς ο paladin, θα υπερασπιστεί με κάθε κόστος τη κατ' αντίληψη θέληση Του συντρίβοντας στην πορεία και όσα κρανία χρειαστεί in Thy mercy. Με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου ατρόμητου και ασταμάτητου μαχητή τον paladin Alexander Anderson, δια χειρός Kouta Hirano.




Η ερώτηση "που είναι ο παπας;" γίνεται θέμα επιβίωσης αν αναφέρεσαι στον Anderson.

Υγ: Όλοι για εξομολόγηση λοιπόν.