Στο φώς του φαναριού

Η Αλίν έτριψε τα μάτια της απρόθυμα καθώς το πρωινό φως έλουζε το κρεβάτι που είχε εδώ και κάποιες μέρες στηθεί γι αυτήν στο δωμάτιο του Αρμάντ. Η κούραση από το προηγούμενο βράδυ δεν την είχε εγκαταλείψει ακόμη και έτσι με δυσκολία αποφάσισε να σηκωθεί.
Νωχελικά έδιωξε τα σκεπάσματα και φορώντας ακόμα την μακριά ριχτή νυχτυκιά που άφηνε μόνο τους λευκούς αστραγάλους της να φαίνονται προχώρησε προς τον μικρό κοινόχρηστο χώρο των δωματίων του σωματοφύλακα οπου συχνά έπαιρναν το πρωινό τους γεύμα μαζί.
Σήμερα όμως ο σωματοφύλακας δεν ήταν εκεί, αντ' αυτού υπήρχε μόνο ένας δίσκος με φαγητό. Η Αλίν κοίταξε το ξύλινο ρολόι με το εκρεμές στον τοίχο που έδειχνε δέκα και μισή και σκέφτηκε πως μάλλον ο Αρμάντ είχε ξυπνήσει, όπως συνήθιζε, νωρίς, δεν θέλησε να την ενοχλήσει, έφαγε μόνος του και έφυγε για τα καθιερωμένα του καθήκοντα. Ικανοποιημένη από αυτή την σκέψη προχώρησε και κάθησε για να πάρει πρωινό. Ο δίσκος περιείχε μια κανάτα με ζεστό ακόμα γάλα και μερικά υπέρχοχα δείγματα γαλλικού κρουασάν που τόσο άρεσαν στην Αλίν. Βάζοντας ένα στο στόμα σήκωσε την κανάτα για να γεμίσει την κούπα της και τότε πρόσεξε ένα μικρό σημείωμα που κάποιος είχε αφήσει από κάτω της, μάλλον αφού η καμαριέρα είχε φέρει το πρωινό.

Καταπίνοντας την μπουκιά της και με την σκέψη οτι μάλλον ο Αρμάντ ζητούσε συγνώμη που την άφησε μόνη της, η κοπέλα ξεδίπλωσε το σημείωμα και διάβασε

Αν δεν το ξέρεις χορεύεις υπέροχα.
Ελπίζω να μη με ξέχασες κιόλας.

Η Αλίν κόντεψε να πνιγεί. Φυσικά θυμόταν τον ξανθό νεαρό από την χθεσινοβραδυνή δεξίωση. Αλλά δεν περίμενε οτι θα έδειχνε τέτοιο ενδιαφέρον.
Η καρδιά της σφίχτηκε, οι λέξεις του θύμιζαν αυτές του Φράνκ όταν είχαν πρωτογνωριστεί σε έναν παρόμοιο χορό, τόσο που πονούσαν. Αλλά όσο και αν άθελά του προσπαθούσε αυτός, όσο και αν ενδόμυχα το ευχόταν η ίδια, ο γοητευτικός νέος δεν ήταν ο άνδρας που αγαπούσε και αυτός δεν θα γύριζε πίσω με λίγες λέξεις σε ένα σημείωμα.
Με αποροφημένη μολαταύτα προσοχή συνέχισε και διάβασε παρακάτω.

Θα σε περιμένω σήμερα το βράδυ
δίπλα απ' το σιντριβάνι με τα δελφίνια.

Τέσσερις προτάσεις ήταν αρκετές για να ταράξουν την Αλίν τόσο που η όποια πείνα είχε να την εγκαταλείψει αμέσως. Άφησε το δίσκο όπως ήταν και σφίγγοντας το μικρό κομματάκι χαρτί στα χέρια της ξεκίνησε να περπατά πάνω κάτω νευρικά σε όλο το δωμάτιο.
Τι έπρεπε να κάνει; Δεν είχε ξεχάσει τον τελευταίο βραδυνό περίπατο στους κήπους. Το αντίθετο μάλιστα τα λόγια στο σημείωμα ελευθέρωσαν τον φόβο απ' την νωπή ακόμα πληγή. Αλλά δεν μπορούσε να μείνει μια ζωή κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και ο νεαρός της είχε φερθεί πολύ ευγενικά και άξιζε μια εξήγηση. Εξάλλου εκείνη η περιοχή ήταν η πιο καλά φρουρούμενη την νύχτα γιατί ήταν κοντά στην πλευρά του παλατιού που ζούσε ο Βασιλιάς και ο Αρμάντ είχε φροντίσει γι αυτό.


"Προσοχή!!!"
Το στρατιωτικό πρόσταγμα του λοχία ήχησε εκκωφαντικά μέσα στον στρατώνα. Είκοσι στρατιώτες έσπευσαν να σχηματίσουν μια ευθεία γραμμή ο καθένας μπροστά από το κρεβάτι του έτοιμοι για τις εντολές που ήξεραν οτι θα εκστόμιζε σύντομα ο λοχίας. Αυτός άνοιξε ένα φάκελο που είχε πάνω την σφραγίδα του λοχαγού και διάβασε δυνατά το περιεχόμενο.
Οι στρατιώτες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αμέσως μόλις τελείωσε.
"Είναι στα καλά του ο Αρμάντ;" αναφώνησαν κάποιοι που ήξεραν τον λοχαγό καλύτερα. "Έδωσε στην φρουρά ρεπό;". Αλλά η εντολές ήταν εντολές, πόσο μάλλον οι ευχάριστες.


Η νύχτα είχε απο ώρα ρίξει το αραχνοΰφαντο πέπλο της πάνω στο παλάτι και το τιτίβισμα των πουλιών στα δέντρα των κήπων είχε δώσει την θέση του στο άρωμα του νυχτολούλουδου για να διεγείρει τις αισθήσεις των ανθρώπων.
Στον Βιντσέντζο άρεσε το νυχτολούλουδο, όπως και αυτός μόνο την νύχτα έδειχνε την πραγματική του φύση. Στην πραγματικότητα όλη η οργάνωση ήταν σαν το νυχτολούλουδο, παρότι το λουλούδι σκοπό είχε να ευφράνει τις καρδιές των ανθρώπων, ενώ η οργάνωση να τις σταματήσει.
Όση ώρα στεκόταν εκεί, αόρατος ανάμεσα στις σκιές όπως και αρκετές νύχτες πριν, το χέρι του δεν είχε φύγει ούτε στιγμή από ένα μικρό κομμάτι χαρτί στην τσέπη του μανδύα του. Από την στιγμή που δυό μέρες πριν τρομοκρατημένος ο ξενοδόχος του το είχε δώσει λέγοντας οτι το έφερε ένας νεαρός, μέχρι και τώρα ούτε που θυμόταν πόσες φορές το χε διαβάσει. Θυμόταν όμως ξεκάθαρα τι έλεγε.

Σε τρεις μέρες από σήμερα
αυτό που άφησες στη μέση θα τελειώσει
στο συντριβάνι με τα δελφίνια στον ανατολικό κήπο
θα σε δω εκεί

Έτσι τρείς νύχτες αργότερα βρισκόταν ακριβώς στο προκαθορισμένο σημείο και η καρδιά του πήγαινε να σπάσει. Ήταν ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο για τον Βιντσέντζο, για τον Βιντσέντζο που τόσες και τόσες νύχτες είχε περάσει παραμονεύοντας τα θύματά του ατάραχος σαν τον βράχο και ήρεμος σαν το απαλό αεράκι που χάιδευε τώρα το καπέλο του.
Δεν καρδιοχτυπούσε από ανυπομονησία, υπομονή άλλωστε ήταν εκπαιδευμένος πια να έχει. Ούτε από αγωνία απέναντι στον άγνωστο αντίπαλο ή στις άγνωστες συνθήκες που θα έπρεπε να μονομαχήσει. Το δεύτερο το είχε ξανακάνει και όσο για το πρώτο... Ο νεαρός που στεκόταν κάτω από τον ένα από τέσσερις φανοστάτες που φώτιζαν περιμετρικά του συντριβανιού δεν του ήταν καθόλου άγνωστος.
Από το μακρύ σακάκι του με το μεταξωτό μαντίλι στον λαιμό μέχρι το παγερό γαλανό βλέμα και τα χαρακτηρηστικά ξανθά του μαλλιά, τίποτα δεν ήταν άγνωστο στον Βιντσέντζο.
Ο άνθρωπος που μόλις είχε φτάσει αλλά δεν έδειχνε σημάδια να τον έχει αντιληφθεί ήταν ο Ζακ ντε Πλερίς.
Όσοι τον έχουν γνωρίσει γοητεύονται από το όμορφο παρουσιαστικό του και τον ευγενικό χαρακτήρα του αλλά ελάχιστοι μαθαίνουν τι πράγματι κρύβει μέσα του, και συνήθως πολύ αργά.
Ο Βιντσέντζο όμως ήξερε.
Ήξερε οτι αν και είχε τα μισά του χρόνια είχε ήδη δώσει τέλος στην ζωή περισσότερων ανθρώπων από κάθε άλλο μέλος της οργάνωσης, χωρίς ποτέ να αφήσει ιχνός, χωρίς ποτέ κανείς να τον υποπτευθεί. Τα εξωπραγματικά του κατορθώματα και οι ελάχιστες γνώσεις που έχουν τα περισσότερα μέλη της οργάνωσης για την ταυτότητά του έχουν κάνει πολλούς να πιστεύουν οτι είναι απλά μια τραβηγμένη ιστορία, άλλους να νομίζουν οτι δεν είναι άνθρωπος και άλλους να θεωρούν οτι δεν υπάρχει καν. Ή πραγματικότητα όμως ήταν οτι μπροστά στον Βιντσέντζο τώρα στεκόταν ένας ζωντανός θρύλος ο οποίος τον είχε εντοπίσει μέσα στο χάος του Παρισιού και τώρα περίμενε ήρεμος κάτω από έναν φανοστάτη για να κλείσει δύο ανοιχτούς λογαριασμούς.
Όσο το σκεφτόταν ο Βιντσέντζο τόσο ο τρόμος έμπαινε βαθύτερα στην ψυχή του. Οπως φαινόταν ο Ζακ είχε υπολογίσει την κάθε του κίνηση και με μια περίτεχνη μανούβρα τον είχε φέρει ακριβώς εκεί που τον ήθελε. Αντί να επιδωθεί σε ένα κυνήγι που θα μπορούσε να κρατήσει μήνες, τον είχε αναγκάσει να έρθει αυτός στα δίχτυα του σαν ψάρι που δαγκώνει το δόλωμα.
Γι αυτό η καρδιά του Βιντσέντζο πήγαινε να σπάσει. Τι πιθανότητες θα είχε απέναντι σε έναν αντίπαλο σαν τον Ζακ ντε Πλερίς;

Τις σκέψεις του διέκοψε ο ήχος βημάτων που έρχονταν προς το μέρος της μικρής πλατείας με τα τέσσερα φανάρια και το σιντριβάνι. Τέντωσε το αυτί του για να ακούσει καθαρά. Έλπιζε μέχρι και την τελευταία στιγμή οτι αυτό που περίμενε δεν θα γινόταν. Η εμφάνιση όμως της Αλίν στο φώς του πρώτου φαναριού διέλυσε και αυτή του την ελπίδα.


Η Αλίν πλησίασε με σταθερό βήμα τον ξανθό νεαρό, που ούτε το όνομά του δεν είχε μάθει την προηγούμενη νύχτα. Το γαλάζιο φόρεμά της για άλλη μια φορά χάιδευε της καμπύλες του κορμιού της και το ελαφρύ αεράκι έπλεκε τα μαλλιά της με τις φεγγαρακτίδες. Τα μάτια του Ζακ άνοιξαν σε έκπληξη. Έκανε μια υπόκλιση και ύστερα κοίταξε ψηλά και είπε.
"Κάποιο αστέρι το δίχως άλλο θα λείπει σήμερα απ' τον ουρανό!. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάτι που παραλείψαμε χθες. Λέγομαι Ζακ, εσύ;"
Τα λόγια του ήχησαν σαν μαχαιριά στην Αλίν. Αλλά όσο μπόρεσε δεν το έδειξε.
"Κοίτα Ζακ, είναι πολλά που δεν ξέρεις και που δεν πρέπει να μάθεις για μένα. Θα ήταν καλύτερο να μην ξαναμιλήσουμε."
"Είμαι βέβαιος γι αυτό. Αλλά κι εσύ δεν ξέρεις τίποτα για μένα. Δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις;"
Η Αλίν σκέφτηκε για λίγο. Δεν θα την έβλαπτε σε τίποτα να ακούσει τι είχε να πει ο Ζακ. Εξάλλου, την απάντησή της την είχε δώσει.
"Όχι, κάθε άλλο. Πες μου, πως βρέθηκες στις Βερσαλίες;"
"Είναι μεγάλη ιστορία. Αλλά θα προσπαθήσω να την συντομεύσω. Βρίσκομαι εδώ ως εκπρόσωπος ενός εμπόρου. Υπήρξαν κάποιες επιπλοκές σε μία από τις δουλειές που είχε αναλάβει και είμαι εδώ για να τις διορθώσω."
"Δηλαδή τι είδους επιπλοκές;"
"Είχε μια παραγγελία από κάποιον πελάτη, η οποία δεν πρόλαβε να εκτελεστεί ολόκληρη και στο μεταξύ ο πελάτης πέθανε. Εμείς όμως ως οργάνωση πρέπει να τηρούμε τα συμβόλαιά μας και γι αυτό είμαι εγώ εδώ."
Το άκουσμα της λέξης οργάνωση έθεσε το μυαλό της Αλίν σε συναγερμό. Κανείς δεν αναφερόταν στις εμπορικές συντεχνίες ως "οργανώσεις".
"Ποιός ήταν ο πελάτης σας, αν μου επιτρέπεται η ερώτηση φυσικά;"
"Φυσικά και επιτρέπεται. Ήταν ο δούκας της Ορλεάνης. Τον ήξερες;"
Το αίμα της Αλίν πάγωσε καθώς συνειδητοποιούσε το λάθος της να εμφανιστεί σε αυτή την συνάντηση. Η όποια άνεση ένιωθε πριν είχε πια εξαφανιστεί. Με φωνή που έτρεμε ρώτησε.
"Ποιός είσαι; Πες μου στ' αλήθεια ποιός είσαι;"
"Μα σου είπα, λέγομαι Ζακ. Ζακ ντε Πλερίς." είπε ο Ζακ με μια δεύτερη υπόκλιση.
"Τι θέλεις από μένα;"
Σε αυτή την ερώτηση ο Ζάκ σήκωσε το κεφάλι του και με ένα μικρό μειδίαμα την κοίταξε ευθεία στα μάτια.
"Νομίζω Αλίν, έτσι δεν λέγεσαι, οτι ήδη ξέρεις την απάντηση."

Τα λόγια του αυτά αντίχησαν στα αυτιά της Αλίν σαν καμπάνες θανάτου που ήθελαν να πάρουν τον κόσμο της μακριά. Μπροστά της στεκόταν ένας νεαρός, που δεν μπορούσε καλά καλά να καταλάβει αν ήταν μεγαλύτερος ή μικρότερός της, και της δήλωνε καθαρά οτι ήταν εκεί για να δώσει τέλος στην ζωή της. Το έλεγε χωρίς κανένα ίχνος ταραχής. Σαν να ήταν κάτι που έκανε κάθε μέρα. Όμως το ακλόνητο ψυχρό βλέμα του δεν άφηνε περιθώριο αμφιβολίας οτι το εννοούσε απόλυτα. Πόσο ευχόταν να ήταν εκεί ο Αρμάντ.

"Τι, δεν θα τρέξεις; Δεν θα ουρλιάξεις; Δεν θα ικετέψεις;" Ο Ζακ που σαφώς περίμενε κάποια τέτοια αντίδραση έδειξε απορρημένος. "Πρέπει να ξέρεις οτι ελάχιστοι έχουν το θάρρος σου όταν βρίσκονται στο κατώφλι του θανάτου, το εκτιμώ αυτό. Εν πάσει περιπτώσει χάρηκα για την γνωριμία, είσαι πράγματι πολύ γοητευτική. Και τώρα αντίο!"

Έφερε ένα στιλέτο στο χέρι του και το σήκωσε ψηλά στοχεύοντας την καρδιά της κοπέλας.
Η Αλίν, δεν προσπάθησε να ξεφύγει, αισθανόταν άλλωστε οτι ήταν μάταιο. Μόνο έκλεισε τα μάτια της που πλέον ήταν γεμάτα δάκρυα φόβου και περίμενε το τέλος.

"Ωστέ αυτό είναι το μεγαλείο του Ζακ ντε Πλερίς!!! Συγχαρητήρια, είμαι σίγουρος οτι ο διαβόητος δολοφόνος του Βαρόνου του Νόρφολκ μέσα στο απρόσβλητο κάστρο του, ο θρυλικός εκτελεστής του δούκα ΜακΓκρέγκορυ διαδόχου του σκωτσέζικου θρόνου και ολόκληρης της φρουράς του, το πιο κοφτερό στιλέτο στην φαρέστρα της οργάνωσης θα είναι περήφανος για τον σημερινό του φόνο."
Ο Βιντσέντζο βγήκε αργά από τις σκιές λίγο πριν ο Ζακ ελευθερώσει το στιλέτο και κόψει το νήμα της ζωής της Αλίν.
Ο Ζακ κατέβασε το χέρι του, γύρισε το κεφάλι του προς την κατεύθυνσή του Βιντσέντζο και γέλασε ηχηρά.
"Και έλεγα οτι δεν θα βγείς καθόλου από την τρύπα σου. Αλήθεια τόση ώρα που ήσουν εκεί στην άκρη είχα αρχήσει να αμφιβάλλω. Σε ευχαριστώ για τις φιλοφρονήσεις και θέλω να ανταποδώσω. Αλλά δεν ξέρω πως να σε προσφωνήσω, φιλάνθρωπο δολοφόνο, σπλαχνικό αντεροβγάλτη. Για βοήθησέ με;"
"Εφευρετικά πρωσονύμια δίχως άλλο, θα προτιμούσα όμως να με αποκαλείς έντιμο. Γιατί αυτό που διαλέξαμε να κάνουμε για μια ζωή, μας έχει γδύσει από όποιο ψύγμα ανθρωπιάς ή αγάπης και να είχαμε. Από ανθρώπους μας έκανε τέρατα. Δεν μπορεί όμως να μας στερήσει την τιμή μας. Αυτή την χάνουμε μόνοι μας."
"Μην προσπαθείς να το παίξεις ήρωας Βιντσέντζο. Το τρέμουλο στα χέρια σου σε προδίδει. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που σε φέρνει σήμερα εδώ, αυτός δεν είναι η τιμή. Η ωραιοτάτη πράγματι αυτή δεσποινίς δεν θα ήταν ο πρώτος ανέντιμος φόνος που σου ανατέθηκε στον καιρό που υπηρέτησες την οργάνωση. Ήταν ίσως ο πιο εύκολος, αλλά σίγουρα όχι ο πιο βρώμικος. Βρίσκεσαι λοιπόν εδώ από αδυναμία και όχι από κάποια κρίση εντιμότητας. Αλλά δική μου δουλειά είναι, όπως ίσως ξέρεις, να βεβαιώνομαι οτι η οργάνωση δεν έχει αδυναμίες. Έχεις κάποια τελευταία λόγια;"