ΩΜ

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πριν. Ήμουν πάντως σίγουρα Γυμνασιόπαις και φανατικός αναγνώστης του 9. Τότε, στα πρώτα τεύχη δημοσίευε μια σειρά ιστοριών, άσχετων μεταξύ τους που είχαν ένα κοινό φόντο μια κατεστραμένη(από μόλυνση κλπ) γη.

Σ’ άγνωρο τόπο μακρινό
Στέκει μονάχη η λαμπρή πολιτεία
Μ’ ομοιά της καμία
Πάνω σ' όλη την γη

Σε αγρούς και λιβάδια
Στο κατάλευκο τείχος
Πολυάσχολος ήχος
Μέρα νύχτα ηχεί

Χαρωπά οι πολίτες
Περπατάνε στους δρόμους
Κι υπακούνε στους νόμους
Και παράγουνε πλούτη

Στην γη αυτή υπήρχαν δύο είδη πλασμάτων οι "ΩΜ" (εξού και το όνομα της σειράς, δεν θυμάμαι σκιτσογράφο, δεν θυμάμαι σεναριογράφο) και οι "άλλοι". Οι "ΩΜ" προκειμένου να επιβιώσουν σε αυτό τον άγωνο πλανήτη έχτιζαν πόλεις αποκλεισμένες με ενεργειακά πεδία από το περιβάλλον τους και ζούσαν όλη την ζωή τους μέσα σε αυτές. Για τους "άλλους" εκτός του ότι δεν είχαν κανενός είδους κοινωνία δεν ξέρουμε και πολλά.

Σταθερά πλησιάζει
Ο αέρας παγώνει
Και το τέρας σιμώνει
Τις καρδιές τους ταράζει

Όταν πλέον έχει φτάσει
Σκαρφαλώνει στο τείχος
Δεν ακούχεται ήχος
Και την πόλη κοιτάζει

Κι ύστερα συνεχίζει
Τους τρελούς προσπερνάει
Κι άλλο δρόμο τραβάει
Ως το φεγγάρι να δύσει

Σε εκατό χρόνια πάλι
Από κει θα περάσει
Μήπως κάτι αλλάξει
Και κανείς του μιλήσει


Όπως καταλαβαίνετε κάθε επαφή μεταξύ των "ΩΜ" και των "άλλων" κατέληγε σε σφαγή... των "άλλων".

Θυμάμαι λοιπόν, παρότι έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχω ξεχάσει πάρα πολλά πράγματα, (όπως το τι έλεγε το βιβλίο της ιστορίας) μια από τις ιστορίες των "ΩΜ".

Ένα τέρας από τον έξω κόσμο, ξύπνησε από τον λήθαργό του και μπήκε σε μια από τις κατάφρακτες πόλεις. Εκεί βλέποντας την κατάσταση που υπήρχε και την μαζική κατάθλιψη των "ΩΜ" άρχισε να βρυχάται.

Μα οι λίγες του λέξεις
Κεραυνός ακουστήκαν
Και τα τείχη σειστήκαν
Και η ρίμα εχάθη

Η λαμπρή τούτη πόλη
Χρονια τώρα κοιμάται
Και στην σκέψη λυπάται
Πως θα αλλάξουν οι ρόλοι

Βρυχόταν το αποκρουστικό τέρας και φώναζε στους "ΩΜ" Αγάπη!!! Αγάπη!!!
Φυσικά οι ΩΜ δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε. Πως θα μπορούσαν άλλωστε; Και έβγαλαν τα τανκ και εξαφάνισαν την απειλή για την καθημερινή τους δυστυχία.

Όσο κι αν ξεφυλλίζω
Ιστορίας βιβλία
Στο ονομά του καμιά
Αναφορά δεν υπάρχει

Μόνο πώς ένα τέρας
Εφονεύθει ένα βράδυ
Κι απειλή στο σκοτάδι
Άλλο πια δεν θα ήταν

Έτσι η υπέρλαμπρη πόλη
Άλλο πια δεν θυμάται
Όπως πρώτα κοιμάται
Στην δική της γαλήνη


Αυτά διάβαζα τόσα χρόνια πριν. Και φυσικά λίγα καταλάβαινα από τους συμβολισμούς και τα μυνήματα των δημιουργών. Τώρα όμως αναρωτιέμαι πόσο διαφορετικοί είμαστε από τους "ΩΜ"; Κλεινόμαστε σε τείχη και εκτελούμε ολόκληρη την ζωή μας μέρα με την μέρα με τρόπο ωστε να μην κινδυνεύουμε από τον έξω κόσμο. Με τρόπο ωστε να εξασφαλίζουμε την επιβίωση μας σε βάρος των "άλλων".

Και όταν κάποιος, κάποιο τέρας, δείξει την προοπτική για την ελευθερία που μας αξίζει. Τότε με κάθε μέσο σπεύδουμε να σιγουρευτούμε οτι θα σωπάσει.

Τα στιχάκια που διαβάσατε παραπάνω και αρκετά άλλα τα είχα γράψει τότε, τα ανέσυρα από ένα παλιό σκληρό τώρα και τα αφιερώνω στους συμφοιτητές μου.

Αν οποιοσδήποτε έχει τα τεύχη του 9 με τις ιστορίες των ΩΜ...