Αφήστε ξέρω...

Ίσως...

Δεν μου αρέσει η λέξη "ίσως".

Ίσως φταίει ο τρόπος που διδάσκονται τα μαθηματικά στο σχολείο.
Ίσως φταίει ο τρόπος που τα διάβαζα.
.
.
.
Ίσως φταίει ο Πάπας.

Ίσως οτι δεν μπορείς να πάρεις μια σίγουρη απάντηση.

Πίστευα πως ο κόσμος πρέπει να είναι γεμάτος σαφήνεια. Πως καθένας πρέπει να αποδεικνύει και να επαληθεύει ποιός είναι. Να αποκτά την στέρεα υπόσταση η οποία του αξίζει και να κινείται και να πορεύεται με αυτήν σε αρμονία με τις άλλες συνειδήσεις, όπως άλλωστε του αξίζει.

flash...
"Γράφεις πολύ ωραία. Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να γράψω έτσι."
Θα σου έδινα το χέρι με το οποίο γράφω χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν μόνο πραγματικά το ήθελες.
...back

Σε ένα τέτοιο κόσμο δεν υπάρχει ασάφεια. Δεν υφίσταται ο φόβος της λιποψυχίας, του ψέμματος, της προδοσίας ή της πλάνης. Οι ερωτήσεις απαντώνται με Ναι και Όχι και ο καθένας θα μπορεί να χαράζει τον δρόμο του, με την αξία, τις δυνατότητες και την προσπάθειά του.

Θα ήταν ένας ευτυχισμένος κόσμος.

Ίσως...

Έπειτα όμως ήρθε το "ίσως" και προστέθηκε ως επιπλέον άγνωστος στο νι επι νι (+1 πλέον), σύστημα και χάλασε η ισσοροπία.

flash...
"Πρέπει να φύγω. Έχω να στολίσω χριστουγεννιάτικο δέντρο."
Μη φεύγεις τόσο γρήγορα, δεν είπαμε τίποτα ακόμα.
...back

Οι εως τώρα στερεές και ακλόνητες υποστάσεις ελευθερώθηκαν από το αμετάβλητο τους περίβλημα και πήραν σχήματα και χρώματα ασυνήθιστα. Αλλά κυρίως πλέχτηκαν μεταξύ τους στον νέο, πρωτόγνωρο, ενδιάμεσο χώρο που δημιούργησε το μαγικό "ίσως".

flash...
Πάντως μετά από χρόνια, ίσως που θα μας έχεις ξεχάσει. Αν όχι τίποτα άλλο και αν κάποιος άλλος δεν βρεθεί... θέλω να θυμάσαι οτι κάποιος έγραφε ποιήματα για σένα.
...back

Σε αυτό τον καινούριο κόσμο ή έννοια της απόδειξης είναι άγνωστη. Ή μάλλον εχθρική. Και μόνο η προσπάθεια να δώθεί σε όλα αυτά τα ακαθόριστα όντα μια κάποια μορφή ή αιτία, αποτελεί μια πράξη βίας.
Σε αυτό τον κόσμο τίποτα δεν είναι κτήμα κανενός. Οι απόψεις, οι ιδέες, τα κατορθώματα, τα αγαθά διαμορφώνουν ένα λιπαντικό υγρό μέσα στο οποίο όλοι κινούνται και αλληλεπιδρούν.
Κατ' επέκταση κανείς, στο στρόβιλο αυτό δεν περιγράφεται από αυτά που πράγματι έχει κάνει παρά μονάχα από την ικανότητά του να γλιστρά να ελίσεται και να αξιοποιεί τις ιδιότητες αυτού του θαυματουργού κοινού μέσου αλληλεπίδρασης.

Γι αυτό μισώ τόσο πολύ το ίσως. Αλλά και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.

Ήθελα να γράψω κάποιο ποίημα. Κάτι που να λέει σαν άλλωτε για δύο ή έναν ή και κανέναν ερωτευμένο που ζουν τον έρωτα, κάπου κάποτε, με τον δικό μου τρόπο.
Αλλά πάει καιρός που δεν μπορώ να το κάνω και μου λείπει. Γι αυτό έγραψα μια κάποια άλλη σκέψη. Και παραθέτω ένα παλιό αγαπημένο.

Με είδες καθώς ξέπλενα τα μάτια απ’ το φως μου
Σε ποταμού γοργό νερό στιγμή να μη σταθεί
Αν σ’ αντικρίσω αλλή φορά δεν στέκει ο λογισμός μου
Μα είσαι νύμφη των πηγών και βρέθηκες εκεί

Μου είπες «μη το κάνεις»
Σε ρώτησα «το θες;»… σκέφτηκες, δεν απάντησες…
«Τότε λοιπόν γιατί;»

Με βρήκες καθώς έθαβα βαθιά την ακοή μου
Καρδιάς παλμό απ’ αυτό της γης άλλο να μη γευτεί
Tραγούδι σου γλυκό ξανά μη σβήσει στη σιωπή μου
Μα είσαι νεράιδα των αγρών και μ άκουσες κι εκεί

Μου είπες «μη το κάνεις»
Σε ρώτησα «τη θες;»… σκέφτηκες, δεν απάντησες…
«Τότε λοιπόν γιατί;»

Ήσουν εκεί που έδινα στ’ αγέρι την αφή μου
Να πάει ψηλά στα σύννεφα κι απέ ν’ αναπαυθεί
Κάλλιο που δεν σε άγγιξε ποτέ μονάκριβή μου
Μα είσαι πνεύμα τ’ ουρανού και με ‘φτασες κι εκεί

Μου είπες «μη το κάνεις»
Σε ρώτησα «τη θες;»… σκέφτηκες, δεν απάντησες…
«Τότε λοιπόν γιατί;»

Με είδες και που χάριζα στη νύχτα την καρδιά μου
Να της κρατάει συντροφιά ωσότου ο ήλιος βγει
Σε κάθε χτύπο της θαρρώ σε νιώθω πιο μακριά μου
Κι αν είσαι ακτίδα φεγγαριου δεν φώτισες κι εκεί

Δεν μου πες «μη το κάνεις»
Δεν ρώτησα αν τη θες


Είναι αυτό ένα κατάλληλο post για την ημέρα των ερωτευμένων;
Αφήστε ξέρω. Ίσως.