Ο ατακαδόρος σουβλατζής

Στίχοι Καβαδίας
Τραγούδι Παπακωσταντίνου
(αυτό πονάει εμένα περισσότερο από ότι εσάς)


Απάνω μου έχω πάντοτε στο χέρι μου σφιγμένο
ένα παλιό κινέζικο ηλεκτρικό μαχαίρι
-όπως αυτά που συνηθούν κι έχουν οι σουβλατζήδες-
Πότε στον γύρο χώνεται πότε στο χοιρομέρι.

Χρόνια παιρνω το κρέας μου απ' τον γέρο κρεοπώλη
όπου έχει για προμυθευτή της γειτονιάς τον μπόγια,
κι όταν πελάτες μπουν εδώ με όψεις πεινασμένες
τους λέω με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Ετούτο το σουβλάκι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις
με υλικά αλλόκοτα το χω εγώ τυλίξει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάπου το κεράσαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει θρηνήσει.

Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του γιατί διαρκώς πεινούσε.
ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, τον δύστυχο αδελφό του
με το σουβλάκι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
(δεν μπορούσα να την αλλάξω ήταν τέλεια)

Το κρέας με πληρώσανε για να το αγοράσω
και είναι έξω απ' το ψυγείο μου για ένα μήνα μόνο.
Κανένας που τ' ακούμπησε δεν είχε πλύνει χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

-Δώστο ρε φίλε μ' έπρηξες, όση βρωμιά κι αν έχει,
με περιμένει η γκόμενα μονάχη μες στο κουάτρο,
-Μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις.
-Πόσο έχει; - Μόνο ευρώ εφτά. Αφού το θέλεις πάρ΄το.

Ένα σουβλάκι έχω παλιό στο χέρι μου σφιγμένο,
που θα σερβίρω αύριο στο σουβλατζιδικό μου,
μόνο δουλεύω βραδυνά κι αν τύχει και πεινάσω
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου...


Ο ατακαδόρος γέρος είναι ένα από τα καρυκεύματα που λατρεύω στις ιστορίες.
Σήμερα είδα στο εσωθέατρο στο Θησείο την παράσταση "ο Αλχημιστής" βασισμένη στο γνωστό και μη εξαιρεταίο μυθιστόρημα του Πάολο Κοέληο (που δεν έχω διαβάσει). Δεν θα κάνω κριτική για να πάτε να την δείτε ή να μην πάτε να την δείτε

Ο Αλχημιστής παρουσιάζεται σε αυτή την παράσταση ως ένας ατακαδόρος γέρος. Και εμένα μου γεννάται το ερώτημα. Γιατί ατακαδόρος και γιατί γέρος;

Γιατί η γνώση μεταφράζεται σε ατάκες και όχι σε βιβλία; Γιατί;

Και δευτερευόντως.
Γιατί η εμπειρία κερδίζεται μόνο με τα χρόνια;
Πόσο μάλιστα όταν προηγουμένως στο έργο ο ήρωας δίνει μαθήματα σωστής σκέψης στον κατά πολύ μεγαλύτερο του υαλοπώλη...