Νεκτάριε είσαι ο ότι ο Όντιν για τον Βούδα

Τις τελευταίες δύο μέρες έχω αναπτύξει ένα μεγάλο θαυμασμό για τα σκυλιά... και τα υπόλοιπα ζώα που κατουράνε με το ένα πόδι ψηλά... Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι;

Για όσους από σας δεν έχετε ποτέ κατουρήσει με το ένα πόδι ψηλά θα σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία που όλο και κάτι μπορεί να σας διδάξει.

Μια μέρα καθώς περπατούσα στην Πανεπιστημίου εκεί που συναντά παράλληλα την Σόλωνος, στην άκρη μιας πίτας στο πιάτο του τραπεζιού του σουβλατζίδικου στη γωνία του πεζοδρομίου είδα μια πατάτα. Δεν πεινούσα γι αυτό άπλωσα το χέρι μου και την πήρα και περπατήσαμε από τον Ταύρο ως την Άνω Γλυφάδα και γίναμε φίλοι, και βγήκαμε για καφέ και για ποτό. Και σιγά σιγά γίναμε αχώρηστοι. Σπάγαμε μαγαζιά μαζί και δίναμε παγωτά σε χοντρά παιδιά και κυνηγούσαμε τυφλοπόντικες με χαρταετούς και γενικά περνάγαμε μαζί...ΧΑΛΙΑ.

Μέχρι που μια μέρα στο ξενοδοχείο εκεί που πλέκαμε πλεξούδες τα μαλλιά μας χτυπάει η πόρτα...
Και ρωτάω. Ποιός είναι;
Και μια φωνή μου λέει
Ρούμ Σέρβις.
Και ξαναρωτάω. Ποιός είναι?
Και μου ξαναλέει η φωνή. Ρούμ Σέρβις.
Και ρωτάω και τρίτη φορά. Ποιός είναι?
Και ακριβώς όπως το φανταζόμουν η φωνή μου απαντάει
Ρουμ Σέρβις.
Γαμώτο, σκέφτομαι. Πρέπει να κρυφτώ. Και πετάω το στρώμα από το παράθυρο και σπάω τα τασάκια στο πάτωμα και κατεβάζω τα κουρτινόξυλα και βάζω φωτιά στο χρηματοκιβώτιο και κρεμιέμαι απο το ταβάνι ακριβώς την στιγμή που μια δίμετρη καμαριέρα από την Αφροδίτη με ένα μάτι, τρία αυτιά, δεκατέσσερις τρίχες και πολλά πολλά δόντια ανοίγει την πόρτα.

Κοιτάει δεξιά, τίποτα
Κοιτάει αριστερά, τίποτα
Κοιτάει στο κέντρο. Φτου γαμώτο είχα ξεχάσει την πατάτα στην πρίζα.
Με δύο βήματα την πιάνει στα χέρια της και εγώ πετιέμαι από την κρυψώνα μου και λέω
"Ε τι κάνεις εκεί. Αυτή η πατάτα ήταν σαν πατάτα για μένα."
Και αυτή μου λέει.
"Κρίμα"
Και εγώ της λέω.
"Δώστην"
Και αυτή μου λέει.
"Πριτς"
Και εγώ της λέω
"Τώρα θα δείς"

Και τις κλωτσάω το πόδι και μου τρίβει τ' αυτιά και της τσιμπάω την σπλήνα και μου δαγκώνει τον αχίλειο τένοντα και της βγάζω την σκωληκοειδή απόφυση και μου κάνει βιοψία και της γράφω φάρμακα. Για να μην τα πολυλογώ πήρε την πατάτα μου κι έφυγε.
Κι εγώ εκείνη την στιγμή ορκίστηκα οτι δεν θα ησύχαζα μέχρι κάθε πατάτα στην γη ή στο διάστημα να έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.

Γι αυτό ξεκίνησα να πάω στα γραφεία του ΚΚΕ για υποστήριξη αλλά στον δρόμο πείνασα και πέρασα από τον Πειραιά για να πάω Σκόπελο να πάρω μια τυρόπιτα. Όμως το ιπτάμενο δελφίνι στον αέρα χτυπήθηκε από κεραυνό και ο πιλότος έκανε ότι μπορούσε αλλά οι προσευχές στον Ποσειδώνα δεν ήταν αρκετές και με μια τεράστια έκρηξη πέσαμε στο νερό και όλοι πέθαναν. Εκτός από εμένα, γιατί φορούσα την ζώνη μου. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ μαλάκες....

Αλλά σαν να μην έφτανε το ατύχημα αμέσως πλάκωσαν οι καρχαρίες για να εκμεταλευτούν τους ναυαγούς και να τους πουλήσουν σουβενίρ και τυρόπιτες σε ΤΙΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΑΝ. Οπότε ρωτάω έναν καρχαρία.

"Τυρόπιτες έχεις;"
Και μου απαντάει
"Όχι δεν έχω τυρόπιτες"
Και τον ρωτάω
"Σπανακόπιτες έχεις;"
Και μου λέει
"Όχι δεν έχω σπανακόπιτες"
Και τον ξαναρωτάω
"Κιμαδόπιτες έχεις"
Και μου αντιγυρίζει
"Όχι μου τελείωσαν οι κιμαδόπιτες"
Και τότε τον ρωτάω πάλι
"Κουλούρια έχεις;"
Και μου απαντάει
"Όχι δεν έχω κουλούρια"
Και τον ρωτάω ξανά
"Jet ski έχεις"
Και μου απαντάει αμέσως
"Μισό λεπτό να δω"
...
"Όχι δεν έχω jet ski. Μήπως θες να σου δώσω μια μπουγάτσα με τυρί;"
Και του απαντάω
"Όχι δεν θέλω μουγάτσα με τυρί"
Και με ξαναρωτάει
"Μήπως θες μια μπουγάτσα με σπανάκι;"
Και του λέω
"Όχι δεν θέλω μπουγάτσα με σπανάκι"

Και μάλλον θα συνεχίζαμε, αν εκείνη την στιγμή δεν μου δάγκωνε το λαρύγγι κάποιος αναγνώστης και δεν γέμιζε αίματα το πληκτρολόγιο πςςςςςςςςςς... και δεν βραχυκύκλωνε η οθόνη μπζζζζζζζιτ.... και δεν κρέμαγε στο πλάι το κεφάλι μου φλιτς... και δεν χάλαγε το αιρκοντίσιον πιιιιιιιουτςςς... και δεν έσπαγαν τα cd μου κράαααατς.
Βέβαια η τύχη τα έφερε έτσι ωστε τότε να γνωρίσω την πραγματική αγάπη.
Με είδε που έτρεχα πανικόβλητος στην εθνική οδό και οι πρώτες της λέξεις ήταν "Ε! Κάποιος σου δάγκωσε το λαρύγγι"
Αμέσως κατάλαβα οτι ήταν η γυναίκα της ζωής μου

Δύο αιώνες μετά παντρευτήκαμε και κάναμε 4 παιδιά τον "Ένα" την "Δύο" το "011" και την Ελένη. Αλλά πάνω που όλα πήγαιναν καλά τότε η αγάπη μου μου είπε. "Τζουτζουμπρούτζου" θέλεις να παίξουμε πινγκ πόνγκ. Και εγώ είπα "Ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωπα" εγώ δεν είμαι για τέτοιες δεσμεύσεις και έτσι χωρίσαμε και πήρε το σπίτι και πήρα τις κούκλες της και πήρε τα παιδιά και πήρα τον πούλο. Και δεν την ξαναείδα ποτέ...

Εκτός από εκείνη την φορά στο Πήλιο... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Που είχα μείνει... α ναι...
ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑ ΜΟΥ!!!!! Και πήρα το διαστημόπλοιο για τον Άρη και εκεί μέσα είδα ένα παλικάρι που προσπαθούσε να κουβαλήσει τις βαλίτσες της Κάθριν Ζέτα Μακρυπούλια κρυφά από τον Μάικλ Τζάκσον. Και τον ρώτησα "Θες βοήθεια" Και μου είπε. "Όχι θέλω να μάθω να κατουράω στο ένα πόδι" Και έτσι πήρα ένα αλυσοπρίονο και του το έκοψα.


Ελπίζω ότι όλοι μάθαμε κάτι σημαντικό σήμερα. ΟΙ ΠΑΤΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ.

Υγ: Ο άξονας της ιστορίας είναι κλεμμένος από το τραγούδι Albuquerque του Al Yankovic.
Υγ2: It's Coming!!