Γειτόνισσα Γειτόνισσα
κακούργα δολοφόνισσα
μου πάτησες το δάχτυλο
κι εγώ πολύ επόνεσα
Γιατί καλέ γειτόνισσα
με πάτησες και πόνεσα
Γι αυτό κι εγώ μωρή τρελή
ποτέ μου δεν σε χώνεψα
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είμαι ένας μεγάλος ποιητής κλεισμένος στο σώμα ενός ηλεκτρολόγου. Αν κάποτε το έργο μου θα μνημονεύεται ανάμεσα στους εξερευνητές της σκέψης και δερματόδετοι τόμοι με χρυσά γράμματα θα περικλείουν τα ποιήματά μου. Ή αν απλά παλεύω να φτιάξω ρίμες, με λέξεις που δεν ξεχωρίζουν απ' τις άλλες για τίποτα. Αν είμαι μόνο ένας απ' τους αμέτρητους τραβαδούρους που ουδέποτε θα γράψουν κάτι σημαντικό.
Βέβαια μετά γράφω κάτι σαν το παραπάνω. Και οι αμφιβολίες μου διαλύονται μονομιάς.
2 σχόλια:
Είσαι μεγάλος.
Είσαι πελώριος.
Τόνοι θα'ναι οι τόμοι σου!
(το -νοι με βλάχικη προφορά για να τονιστεί)
Ευχαριστώ πολύ... το ξέρω... αν όταν (σύντομα) κατακτήσω ολόκληρη την σκάλα της ποίησης σε θυμάμαι ακόμα θα σ στείλω ένα αυτόγραφο... αν το ξεχάσω, ε δεν πειράζει.
Δημοσίευση σχολίου