Ησυχία μέσα στην καταιγίδα

Κύριε έχετε ώρα? Ξέρετε, το καλό με τα blog είναι οτι γίνεται τις πουτάνας από δαύτα. Πράγμα που σημαίνει οτι blog σαν αυτό περνάνε τελείως στο ντούκου. Θα μπορούσα δηλαδή να πω οτι γαμώ τον Μπούς και τον Πούτιν, ο Λέανδρος σπέρνει, η Κίνα είναι δικτατορία και ο Θεός είναι μαύρος χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς ότι έβρισα εκτός από τις μυστικές υπηρεσίες.

Ακόμα, μπορείς να πεις "είμαι ερωτευμένος", "είμαι χάλια", "είμαι τρελός", "δεν είμαι τρελός πιστέψτε με"και κανείς δεν θα το ακούσει ποτέ. Παλιά λέγανε τα μυστικά τους στα πηγάδια... είδες η πρόοδος;

Τώρα μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου, να ζητήσεις συμβουλές, να δώσεις συμβουλές. Να γράψεις δοκίμια, ανταποκρίσεις, εξελίξεις, γεγονότα. Να καταγγείλεις τον γείτονά σου, να τα χώσεις στον καθηγητή σου και αμα το διαβάσουν ποτέ σφύρα μου κλέφτικα. (Βάλτε και τα δύο δάχτυλα στο στόμα πιέζοντας την γλώσσα και αφήνοντας μόνο λίγο χώρο για τον αέρα. )

Έξτρα μπόνους για όποιον καταφέρει να ξεράσει ή να πνιγεί.

Ρε σου λέω, το ζουμί είναι ένα, τον οικονόμο τον ξέρω εγώ και ο router μου... Και μεταξύ μας θα μείνει. Πρέπει να κάνεις κάτι ξεχωριστό για να σε πάρει ο κόσμος στα σοβαρά και ουδέποτε επιθύμησα κάτι τέτοιο(όχι το πρώτο, το δεύτερο). Μόνο που πονάει λίγο ρε γαμώτο.

Ίσως έτσι για να θυμίζει πως οι φωνητικές χορδές δεν είναι στα δάχτυλα. Εκεί είναι η αφή. Όταν ξεκαθαριστεί ο ρόλος των δύο όλα θα πάνε καλύτερα.

Ναι, έτσι θα ναι.

Α! Θα έμπαινα στον κόπο να αφήσω κάποιο κρυπτόλεξο, κάποιο κώδικα, κάτι κρυμμένο μέσα στο κείμενο τέλος πάντων... Αυτό όμως θα σήμαινε πως ότι έγραψα δεν ισχύει.