Πως να είστε blogger (με τον Γκούφυ)

Οι φίλοι σας σας λένε οτι έχετε από μικρός/η ταλέντο στο γράψιμο... Τα περιορισμένα εκφραστικά μέσα της αποστεωμένης κοινωνίας δεν αρκούν για να χωρέσουν το ταλέντο σας... Θέλετε να είστε in και μαζί με το msn να δίνετε και την διεύθυνση της προσωπικής σας ιστοσελίδας... Τότε μάλλον είστε έτοιμοι να γίνετε blogger.

Πυρήνας του blog είναι το post. Εκεί φαίνεται η πραγματική αξία του blogger. Αλλά τι είναι ένα post χωρίς σχόλια;

Αν κάθε post σας είναι απόσταγμα σκληρής δουλειάς που κανείς δεν φαίνεται να εκτιμάει
Αν το blog σας είναι το πιο ήσυχο μέρος μετά τον τάφο
Αν ο comment counter έχει πιάσει αρνητικά... μην απελπίζεστε γιατί σήμερα θα μάθουμε πως να κάνουμε ένα κομεντοθηρικό πόστ.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέχει κάθε blogger που σέβεται τον εαυτό του είναι η θεματολογία. Ποτέ μα ποτέ το post δεν πρέπει να αναφέρεται μερικά ή όλικά σε κάτι που ο Γιωργάκης δεν θα καταλάβαινε αβίαστα... διαφορετικά κινδυνεύει να μπερδέψει τους αναγνώστες και να χάσουν το ενδιαφέρον τους. Κατ' επέκτασην η αναφορά σε θέματα όπως
manga, anime, παιδικά, παρωδίες, ιστορίες και φαντασία γενικά, κόμικς, PC, PC games, μαθηματικά κ.α συναφή απαγορεύονται αυστηρά. Από τα παραπάνω και συγκεκριμένα την κατηγορία "ιστορίες και φαντασία" εξαιρείται ο Λιακόπουλος επειδή έχει λαϊκή απήχηση.

Αντίθετα προτεινόμενα θέματα είναι τα προσωπικά, κατά προτίμηση τραγικά-ερωτικά, βιώματα τα οποία αγγίζουν τον κόσμο και συγκινούν τον Γιωργάκη. Μπορείτε για παράδειγμα να εξομολογηθείτε πόσο πληγωμένος(και ελπίζω όχι πληγωμένη)αισθάνεστε που του Νίνη δεν του σηκώνεται... το βελάκι ένδειξης φόρμας στο pro. Ή να καταγγείλετε κλαίγοντας πώς σας παρενόχλησε σεξουαλικά ο Μπόμπ Σφουγαράκης. Αφιερώστε ακόμα αν θέλετε ένα δακρύβρεχτο post στο γουρούνι που σας παράτησε για την σκύλα της καλύτερης σας φίλης, την στιγμή μάλιστα που το χρυσόψαρό σας ήταν ετοιμόγεννο. Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και η επιτυχία εγγυημένη

Μια άλλη κατηγορία θεμάτων που δύναται να ξεσηκώσει το κοινό περι δικαίου αίσθημα και να εκτινάξει τον comment counter σε δυσθεώρητα ύψη, είναι η ιστορίες καθημερινής τρέλας. Μια αφήγηση της απλής καθημερινότητας που όλοι ανεξαιρέτως μπορούμε να κάνουμε του στύλ:
"Εκεί που οδηγούσα πετάχτηκε ένας κωλομπεμβεδάκιας να με κλείσει χωρίς φλας χωρίς τίποτα, ενώ ένα βλαμμένο με μηχανάκι έκανε προσπέραση με 200 km/s από δεξιά και κόντεψα να το σκοτώσω, γιατί έκανα ελιγμό για να αποφύγω τον πίσω μου που με πυροβολούσε με ένα Μ16 επειδή του είχα πάρει την θέση στο parking πριν 15 μέρες." Αυτό θα ξεσηκώσει τον κόσμο γιατι ταυτίζονται με τον γράφοντα. Όλοι μισούν τους κωλομπεμβεδάκηδες γιατί οι ίδιοι δεν έχουν το θράσος των κωλομπεβεδάκηδων. Όλοι εύχονταν από μέσα τους να σκοτωθεί το βλαμμένο με το μηχανάκι γιατί αν δεν σκοτωθεί θα έφτανε στην δουλεία του πριν από αυτούς. Και όλοι τρώνε το parking όλων. Φυσικά η αποθέωση του post θα ήταν αν συνδυάζατε τα δύο προηγούμενα... Δηλαδή κλείνατε το ποστ κάπως έτσι "...γιατί έκανα ελιγμό για να αποφύγω τον πίσω μου που με πυροβολούσε με ένα Μ16 επειδή του είχα πάρει την θέση στο parking πριν 15 μέρες... Αχ! γουρούνι γιατί με παράτησες;"

Σε κάθε περίπτωση να αποφύγετε μια αφήγηση του στύλ: "Ντάξει ο δρόμος ήταν δύσκολος αλλά τι με ένοιαζε εμένα αφού σε λίγο θα ήμουν με τους φίλους μου να παίζουμε μπάλα". Εδώ η ζήλια μεταφέρετε από τους κωλομπεμβεδάκηδες στον γράφοντα. Γιατί όλοι, μα όλοι θα ήθελαν να παίζουν μπάλα. Και όλες μα όλες θα ήθελαν να βλέπουν 10 με 22 γομάρια να ιδρώνουν.

Αυτά για τώρα, και να θυμάστε το τρίπτυχο της επιτυχίας, 1)πάντα να γράφετε κλισέ, 2)ποτέ μην χρησιμοποιείτε χιούμορ και 3)μισή ανάγνωση σε κάθε πόστ αρκεί. Θα τα ξαναπούμε την άλλη βδομάδα στο so you think you can blog.