Για να μην κάνω άλλο ένα ποστ του τύπου Οικονόμος Μέρφυ, γιατί εδώ δεν προσφέρεται και τόσο(δεν έχει πλάκα η υπόθεση)... Σας βάζω σε μια άσχετη υποθετική και αλληγορική περίπτωση. Σε μια ερώτηση της οποίας η άκαρπη αναζήτηση της απάντησης με οδήγησε να φτιάξω αυτό το blog. Αν και τότε δεν το ήξερα.
Είστε σε ένα σπίτι... όχι δικό σας, δεν ξέρετε που ανήκει, πάντως ο ιδιοκτήτης του σίγουρα απουσιάζει. Πολύ ωραίο σπίτι, από την αρχιτεκτονική μέχρι την διακόσμηση χάρμα οφθαλμών. Κάθεστε στο σαλόνι και προσέχετε να μην προκαλέσετε κάποια ζημιά, μη λερώσετε, μη χαλάσετε την αρμονία του χώρου. Σας αρέσει τόσο που θα θέλατε πολύ να το αποκτήσετε, όσο κι αν κοστίζει. Για ένα τέτοιο κτίσμα αξίζει τον κόπο.
Εκείνη την στιγμή στο δωμάτιο μπαίνει ένας τύπος... τα παπούτσια του αφήνουν χώμα πάνω στο χαλί, έρχεται με γοργό βηματισμό και κάθεται απέναντί σας βάζοντας τα πόδια του πάνω στο τραπεζάκι που βρίσκεται μπροστά από τον καναπέ.
"Ωραίο σπίτι έτσι;" μιλάει πρώτος...
"Ναι, πράγματι" απαντάτε προσπαθώντας να κρατήσετε την ψυχραιμία και την ευγένειά σας απέναντι στην πρωτοφανή αγένεια αυτού του ανθρώπου να χαλάσει έτσι κάτι τόσο ωραίο.
"Λέω να το δω λίγο καλύτερα" λέει και σηκώνεται πετώντας το σακάκι του στον καναπέ. Ύστερα προχωράει προς την κουζίνα, ένα εξίσου όμορφο δωμάτιο με το σαλόνι, από το ψυγείο παίρνει μια σαμπάνια. Την κουνά και την ανοίγει χύνοντας την μισή στο πάτωμα. Με όση έχει απομείνει γεμίζει δύο ποτήρια και σας προσφέρει το ένα.
"Εις υγείαν λέει" και κατεβάζει μονορούφι το δικό του.
"Μα πως τολμάτε, πως τολμάτε να καταστρέφετε κάτι τόσο ωραίο..."
"Και σένα τι σε νοιάζει... Δικό σου είναι;"
Ανοίγετε το στόμα σας έτοιμοι να απαντήσετε... αλλά τίποτα δεν σας έρχεται στο μυαλό... Σε τελική ανάλυση, όντως δεν είναι δικό σας το σπίτι, τι αρμοδιότητα έχετε;
"Εξάλλου, δεν το καταστρέφω, το ζω... αυτό το σπίτι διψάει για ζωή... δεν θα πιείς την δική σου;"
Η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται και σε άλλους χώρους του σπιτιού, μέχρι που ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο ιδιοκτήτης. Ξαφνιασμένος που βλέπει μέσα δύο ανθρώπους ρωτάει ποιοί είστε. Έτσι συστήνεστε, εξηγείτε ειλικρινά τι έγινε και προς τι αυτή η κατάσταση, και εκδηλώνετε και οι δύο το ενδιαφέρον για την απόκτηση του
οικήματος.
Η ερώτηση είναι... που θα το δώσει ο ιδιοκτήτης; Γιατί;
4 σχόλια:
Ουάου!
Τι δήλημμα κ αυτό?!
Νομίζω όμως ότι ο καθωσπρέπει παίζει να το ήθελε πολύ περισσότερο από τον αλλον.. κ να το χαιρότανε πολύ περισσότερο από τον άλλον.
Σημασία δεν έχει πως το χαίρεσαι..
Αλλά το ότι το χαίρεσαι!
δλδ αυτός μπορεί με το να το βλέπει καθαρό και ανέγκιχτο να είναι φουλ ευχαριστημένος και χαρούμενος..!
Τα φιλιά μου!
Ωραία ιστορία..!!!
Κατ΄ αρχάς καλωσήρθες στον ξενώνα. Εκπλήσομαι και ευχαριστώ που σου άρεσε σαν ιστορία μιας και είναι μακριά από τον τρόπο που σκόπευα να την παρουσιάσω.
Επί του θέματος τώρα...
Ως επί το πλείστον συμφωνώ μαζί σου...
Παρόλα αυτά και κόντρα σε κάθε λογική που έχω ως τώρα καταφέρει να επιστρατεύσω ο ιδιοκτήτης το δίνει στον άλλο.
Γιατί?
Αυτή είναι η ερώτηση που δεν έχω καταφέρει να απαντήσω και που πιστευώ πως υποσυνείδητα οδήγησε στην δημιουργία αυτού του blog.
Τι ειπες τωρα ρε αδερφε..?
Ναι μαλλον στον λεχριτη θα το εδινε το σπιτι αλλα γιατι??
Πες μου λιγο, μιλαμε για την συγκεκριμενη περιπτωση ή το σπιτι ειναι ενα παραδειγμα μιας μεγαλυτερης λογικης?
Όπως είπα και στην αρχή το παράδειγμα είναι αλληγορικό και φυσικά δεν αναφέρεται σε real estate.
To γιατί φίλε Εξύμνε είναι αυτό που μου διαφεύγει και γι αυτό αναζητώ απόψεις.
Δημοσίευση σχολίου