Μια μικρή κίτρινη μάσκα

Ανοίγω τα μάτια μου. Όλα φαίνονται θολά.
Μερικές φυσαλίδες πετούν ακόμη προς την επιφάνεια
Σπρώχνω τον εαυτό μου χαμηλότερα.
Οι κόκοι τις άμμου αλέθονται στην θολωμέη ματιά μου και σχηματίζουν ένα χρυσαφί χαλί
ένα χαλί που γίνεται όλο και πιο γαλάζιο στην απουσία φωτός
Κάτι κίτρινο χαλάει την αρμονία του βυθού
Πηγαίνω βαθύτερα, απλώνω τα χέρια μου και το πιάνω
Είναι μια μάσκα
Μια μικρή κίτρινη μάσκα
Ξανανεβαίνω στην επιφάνεια
Ένα παιδί κλαίει, θρηνεί για την απώλεια του
"Ορίστε" λέω χαμογελαστός
Το παιδί σταματάει αμέσως και κρατά την μάσκα που του ανήκε και την έχασε σφιχτά πάνω στο σώμα του.
Με κοιτά με ευγνωμοσύνη
Κάποιος βρήκε το κέντρο της ύπαρξής του σήμερα
Εγώ ξαναβουτάω.
Η εικόνα που αντίκριζα πριν έχει τώρα αλλάξει
Η ίδια θολή ματιά αντικρίζει τώρα μόνο μαύρο στο βυθό
Τρομάζω
Ξοδεύω αλόγιστα την ανάσα μου και γρήγορα βγαίνω ξέπνοος στην επιφάνεια
"Μην τρομάζεις" μου λέει ήρεμα το παιδί. "Μερικά φύκια είναι"
Το ευχαριστώ ευγενικά και παίρνω λίγες ανάσες
Το ήξερα
Γεμίζω τα πνευμόνια μου και βουτάω
Αυτή την φορά κατευθύνομαι στην ακτή.
Ο βυθός στενεύει και στενεύει μέχρι που πια δεν έχω επιλογή από το να περπατήσω
Δεν έμεινα αρκετά στην θάλασσα σήμερα
Υποψιάζομαι πως ούτε αύριο θα μείνω
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου
Το νερό που έχουν επάνω φεύγει
Μαζί του φεύγει και η θολούρα. Πάει κι αυτή πιο βαθιά.
Στην θέση της.
Καθώς κάνω τα πρώτα ασταθή βήματά μου στην βοτσαλωτή παραλία αναρωτιέμαι
"Πόσες ανάσες έχω κερδίσει μη ξοδεύοντάς τες στον βυθό;"
"Πόσο χρόνο μου αγοράζουν αυτές;"
Δεν γνωρίζω την απάντηση


Ο κύριος Πέννυφίδερ γνώριζε
Αλλά πάλι αυτό είναι μια άλλη ιστορία