Κάποια στιγμή της ζωής σας θα πρέπει να σας έχει τύχει εκεί που περπατάτε στον δρόμο ή χαζεύετε σε μια βιτρίνα ή μετακινείστε στους διαδρόμους της σχολής να νιώσετε οτι κάποιος σας παρακολουθεί. Δεν μπορεί, για θυμηθείτε καλά.
Εμένα πάντως, δεν μου έχει τύχει ποτέ (αν εξαιρέσουμε τον μεγάλο αδερφό, τον ΚΥΠίτη της γειτονιάς, τις κάμερες στους δρόμους κλπ. Θα εξηγήσω μετά γιατί δεν εννοώ αυτά). Και είναι μια αίσθηση που πάρα πολύ θα ήθελα να ζήσω μιας και πρέπει να την έχω προσφέρει σε αρκετούς.
Κάθε τόσο, στη στάση, στο αμφιθέατρο, στο μετρό. Διαλέγω κάποιον ή κάποια, χωρίς ξεκάθαρο λόγο, μπορεί επειδή είναι ψηλός ή επειδή είναι όμορφη ή συχνά για λόγους που δεν καταλαβαίνω και όσο πιο ανεπαίσθητα μπορώ, παρακολουθώ για λίγο τι κάνουν. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν ή όχι, εξάλλου δεν κάνω κάτι κακό και συχνά μετά από δύο ή τρία λεπτά η προσοχή μου στρέφεται αλλού.
Δεν ξέρω ούτε καν αν νιώθουν το συναίσθημα που προανέφερα, αν διαισθάνονται την ματιά μου. Δεν θα το μάθω μάλλον ποτέ.
Η συνήθειά μου αυτή δεν έχει κάτι το κακόβουλο. Δεν δημιουργεί απαιτήσεις, προσδοκίες και νόρμες(σε αντίθεση με την κάμερα και τον ΚΥΠίτη) μέσα στις οποίες πρέπει να κινηθούν αυτοί που παρατηρώ και ο λόγος είναι οτι δεν το ξέρουν. Είναι απλά ένας προβολέας στο καθημερινό μας θέατρο. Το "αντικείμενο της παρακολούθησης" θα μπορούσε εξίσου να κάτσει τελείως ακίνητο ή να βγάλει το βρακί του και να το παραδώσει τελετουργικά στον οδηγό του 154. Το νόημα δεν είναι το τι θα κάνει.
Όλοι μας καθημερινά δίνουμε μια παράσταση σε μια κατασκότεινη σκηνή. Τόσο που δεν βλέπουμε ο ένας τι κάνει ο άλλος. Γι αυτούς που τύχει και παρατηρήσω ανάβει για δύο λεπτά ένας προβολέας και επιτρέπει να φανούν.
Κάποιος(εγώ) λοιπόν θα μάθει οτι η παράσταση τους δόθηκε. Αυτό και μόνο αυτό είναι που της δίνει ύπαρξη. Αυτό και μόνο αυτό την διαφοροποιεί από το κλαδί που σπάει ολομόναχο στον Αμαζόνιο. Ακόμα, η όποια κρίση σχηματίσω εγώ για την σκηνή, χαρακτιρίζει εμένα και μόνο εμένα. Ποτέ δεν θα την μάθει κάποιος εκτός εμού, η δική μου γνώμη δεν τους αιχμαλωτίζει. Ο καλλιτέχνης είναι λοιπόν και υπαρκτός και ελεύθερος.
Αυτό τον προβολέα αναμένω όσο τίποτα. Αποζητώ την αίσθηση οτι κάποιος ξένος, για δύο λεπτά έμαθε τι έκανα εγώ.
10 σχόλια:
εσύ ήσουνα;;;
γιατί δε το πες...το ψιλοκατάλαβα να σου πω την αλήθεια...αλλά είπα σίγα μην είσαι εσύ...
(η περιγραφή ψηλός, ωραίος μου ταιριάζει)
Λες....
μπα....
ψηλός και όμορφη ήταν η περιγραφή, για ξανασκέψου το
;)
ψηλός με όμορφη...μούρη ρε...
1. Να το κοιταξεις... μπορει να ειναι σοβαρο!
2. Ελπιζω να μην ματιαζεις ευκολα!!
αυτά είναι τα 15 λεπτά της δημοσιότητας που λέμε ?
σίγουρα τα είχες και εσύ ....
@λασπολόγος: Πέστο έτσι ντε... ανησύχησα προς στιγμήν
@Εξύμνος: Ο τελευταίος γιατρός που με εξέτασε έσκισε το πτυχίο του και έγινε έμπορος άμμου στην Σαχάρα
Οι κακοί άνθρωποι ματιάζουν Εξύμνε. Εγώ σατιρίζω
@Κατερίνα: Όχι δεν εννοώ αυτό. Όχι 15 λεπτά που οι άλλοι θα δουν τι κάνω επειδή ένα κουτί στο σαλόνι τους το έδειξε.
2 λεπτά ανωνυμίας κατά τα οποία ένας άλλος ανώνυμος έμαθε τι έκανα εγώ, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.
καλά μωρέ τότε τα 2 λεπτά , επιμένω σίγουρα τα είχες και θα τα ξαναέχεις.
Σοβαρά μιλάς Κατερίνα... αχ θεε μου, που είναι η χτένα, που είναι η πούδρα, που είναι το αναθεματισμένο το eyeliner?
μήπως λέω μήπως ξέφυγε η κατάσταση?
Ε μην γίνουμε και ρόμπα σε ξένο άνθρωπο...
Δημοσίευση σχολίου