The half wave rectification circuits του Παβλόφ

Σε αυτό το καταληκτικό ποστ της τριλογίας του Μήτσου (γιατί έχουμε και μια ιστορία και κάτι εργασίες και κάτι ακόμα σενάρια να τελειώσουμε) θα ήθελα να ασχοληθώ με ένα πασίγνωστο πείραμα και μια λαϊκή σοφία.

Τα σκυλιά του Παβλόφ έχουν πολλά να μας διδάξουν, γιατί κι εμείς δεν είμαστε παρά μια εξελιγμένη ράτσα σκυλιών που περπατάμε με δύο πόδια, δεν βλέπουμε πέρα απ' την μύτη μας και στις οκτώ το πρωί που βγαίνει ο Παβλόφ πάμε όλοι και μποτιλιαριζόμαστε στην Κατεχάκη.

Είμαστε λοιπόν μια εκπαιδεύσιμη ράτσα, μια ράτσα που μαθαίνει πως θα σκέπτεται, πως θα επικοινωνεί, τι θα αποζητά, τι θα αποδέχεται και τι όχι, και μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία.

Μάθαμε λοιπόν από μικροί οτι ζούμε σε έναν υλιστικό κόσμο, που τα πάντα μεταφράζονται σε χειροπιαστά αντικείμενα, που οι δείκτες για την ποιότητα ζωής μετρίούνται σε σπίτια, αυτοκίνητα ή απλά και μόνο φαγητό.

Έχουμε πάρει δηλαδή από παιδιά ένα σφυρί στο χέρι, και από τότε τα πάντα μοιάζουν με πρόκες.

Κάθε ενέργεια υπαγορεύεται από μια ανάγκη, η οποία ανάγκη έχει ως δομικές μονάδες, ως δομικές απαιτήσεις, την απόκτηση κάποιων υλικών, χειροπιαστών και συγκρίσιμων απολαύσεων.

Αναπόφευκτα λοιπόν αντιμετωπίζουμε και τον έρωτα ως μια ανάγκη, με τα δικά της συστατικά. Μια ανάγκη η οποία απαιτεί ικανοποίηση.


Σε ένα από αυτά τα tantra που κυκλοφορούν με mail (ξέρετε αυτές τις βλακείες σε pps που δείχνουν εικόνες από ωραία τοπία κλπ και λένε διάφορες γενικές παπ.. συμβουλές και διαπιστώσεις)
Λέει οτι αγάπη του ενός για τον άλλο, πρέπει να υπερβαίνει την ανάγκη του ενός για τον άλλο.

Πως μπορεί λοιπόν να σταθεί σε έναν υλιστικό κόσμο, η δική μου ιδεαλιστική άποψη για την αγάπη;

Δεν μπορεί, γιατί αν κάτι τελικά δεν είναι πρόκα, τότε το σφυρί είναι άχρηστο. Και άλλο εργαλείο δεν έχουμε.