Σήμερα μαζί σας ο Bear Grills. Στη θέση του ΦΤΟ που πέρασε και δεν ακούμπησε.
Φανταστείτε μια χιονοστιβάδα. Μη ρωτάτε γιατί. Just indulge me.
Κύματα πάνω από κύματα χιονιού ξεχύνονται στην πλαγιά του βουνού σαν να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα άλλα, τα καλοκαιρινά, ξαδέρφια τους.
Από τους πρόποδες ή από τη ζέστη του σαλέ σου ή... οκ μεσοαστοί είμαστε... από τον καναπέ σου μια Πέμπτη απόγευμα μάλλον θαυμάζεις το φαινόμενο.
Αναγνωρίζεις τη δύναμη της φύσης αλλά είναι κάπου εκεί μακριά. Δε σε αφορά δεν είναι για σένα Δε θα βρεθείς ποτέ στο δρόμο της, καθώς έχεις φροντίσει γι αυτό. Έχεις πάρει τα μέτρα σου εδώ και μια ζωή για να είσαι σίγουρος. Ακόμα κι αν δεν το έκανες επίτηδες
Ναι αλλά...
Ναι αλλά κάπου στην οθόνη βλέπεις μια φιγούρα, κάποιον ορειβάτη, που ήταν πάνω στο βουνό και μετά μόνο άσπρους αφρούς
Τι συμβαίνει όμως στη φιγούρα καθώς κάθε σκιά του λευκού γεμίζει ολοένα και περισσότερο το οπτικό της πεδίο.
Fight or flight goes right out the window. How could you fight a power so primitive, so overwhelming? And it is now too late to run. That is how you know are about to meet a force of nature. Fight or flight doesn't kick in.
Ακίνητος λοιπόν υποσυνείδητα μετράει τα δευτερόλεπτα αντίστροφα για τη στιγμή που το λευκό θα τον περικυκλώσει. Θα τον διαλύσει και θα τον αφομοιώσει μην αφήνοντας παρά μια θολή ανάμνηση.
Κι ύστερα το περίγραμμά του χάνεται.
Με υπερφορτωμένες όλες τις αισθήσεις απλά υπάρχει για όσο μπορεί να υπάρχει ακόμα
Και αβαρής, στροβιλιζόμενος ακούει, ή νομίζει πως ακούει μια γλυκιά μα επιτακτική φωνή να του ψιθυρίζει
"Σε θέλω... Σε θέλω μέσα μου"
Κι αυτός απλά συνεχίζει να υπάρχει. Αυτό μπορεί, αυτό και τίποτα παραπάνω.
Το λευκό τελικά θα δώσει τη θέση του στα ξασπρισμένα απ τον ήλιο πατήματα του βουνού και στο γαλάζιο. Και αυτός υπάρχει ακόμα.
Θα δει τα κύματα να καταναλώνουν τη βλάστηση, τις πέτρες και άλλους ορειβάτες που δε θα γνωρίσει ποτέ. Και θα ψάχνει στη θέα αυτή να δει το σχήμα του. Αν άφησε κάποιο ίχνος, αγνοώντας το μέγεθος της ύβρεως που διαπράττει.
Να νομίσει, ως άνθρωπος, ότι αυτό που έζησε ήταν φτιαγμένο για εκείνον. Ότι δεν βρέθηκε απλά τυχαία εκεί. Ότι η φύση τον επέλεξε γιατί είναι ξεχωριστός.
Αυτή θα είναι λοιπόν η τιμωρία του. Να ταλανίζεται από αυτή τη σκέψη καθώς θα ανεβαίνει κι άλλο πιο ψηλά στο βουνό. Να ταλανίζεται γιατί θα ξέρει πως σε ο,τι είδε... το σχήμα του δεν υπήρχε πουθενά.
...
Κι εσύ απ τον καναπέ σου ένα απόγευμα μιας Πέμπτης θα βλέπεις τη δύναμη της φύσης και θα σχολιάζεις "πωωωω πάει αυτός... Τον γάμησε"
Ναι αλλά κάπου στην οθόνη βλέπεις μια φιγούρα, κάποιον ορειβάτη, που ήταν πάνω στο βουνό και μετά μόνο άσπρους αφρούς
Τι συμβαίνει όμως στη φιγούρα καθώς κάθε σκιά του λευκού γεμίζει ολοένα και περισσότερο το οπτικό της πεδίο.
Fight or flight goes right out the window. How could you fight a power so primitive, so overwhelming? And it is now too late to run. That is how you know are about to meet a force of nature. Fight or flight doesn't kick in.
Ακίνητος λοιπόν υποσυνείδητα μετράει τα δευτερόλεπτα αντίστροφα για τη στιγμή που το λευκό θα τον περικυκλώσει. Θα τον διαλύσει και θα τον αφομοιώσει μην αφήνοντας παρά μια θολή ανάμνηση.
Κι ύστερα το περίγραμμά του χάνεται.
Με υπερφορτωμένες όλες τις αισθήσεις απλά υπάρχει για όσο μπορεί να υπάρχει ακόμα
Και αβαρής, στροβιλιζόμενος ακούει, ή νομίζει πως ακούει μια γλυκιά μα επιτακτική φωνή να του ψιθυρίζει
"Σε θέλω... Σε θέλω μέσα μου"
Κι αυτός απλά συνεχίζει να υπάρχει. Αυτό μπορεί, αυτό και τίποτα παραπάνω.
Το λευκό τελικά θα δώσει τη θέση του στα ξασπρισμένα απ τον ήλιο πατήματα του βουνού και στο γαλάζιο. Και αυτός υπάρχει ακόμα.
Θα δει τα κύματα να καταναλώνουν τη βλάστηση, τις πέτρες και άλλους ορειβάτες που δε θα γνωρίσει ποτέ. Και θα ψάχνει στη θέα αυτή να δει το σχήμα του. Αν άφησε κάποιο ίχνος, αγνοώντας το μέγεθος της ύβρεως που διαπράττει.
Να νομίσει, ως άνθρωπος, ότι αυτό που έζησε ήταν φτιαγμένο για εκείνον. Ότι δεν βρέθηκε απλά τυχαία εκεί. Ότι η φύση τον επέλεξε γιατί είναι ξεχωριστός.
Αυτή θα είναι λοιπόν η τιμωρία του. Να ταλανίζεται από αυτή τη σκέψη καθώς θα ανεβαίνει κι άλλο πιο ψηλά στο βουνό. Να ταλανίζεται γιατί θα ξέρει πως σε ο,τι είδε... το σχήμα του δεν υπήρχε πουθενά.
...
Κι εσύ απ τον καναπέ σου ένα απόγευμα μιας Πέμπτης θα βλέπεις τη δύναμη της φύσης και θα σχολιάζεις "πωωωω πάει αυτός... Τον γάμησε"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου