Γειά σας σήμερα μαζί σας ο ... στη θέση του ΦΤΟ που...
Πάλι αυτή η αναθεματισμένη αφίσα.
Μόνος στον αυτοκινητόδρομο ούτε καν θυμάσαι πότε συνάντησες άλλο αμάξι τελευταία φορά.
Τέτοια ώρα ο κόσμος κοιμάται ή διασκεδάζει , κανένας δεν είναι στον αυτοκινητόδρομο. Μάλλον σχεδόν κανένας
Η βελόνα δείχνει 120.
120 χιλιόμετρα την ώρα δε τα λες και πολλά σε άδειο δρόμο. Δε θέλεις να πηγαίνεις με λιγότερο αλλά βασικότερα, φοβάσαι να πας με παραπάνω.
Και κάθε τόσο προσπερνάς την αφίσα.
Τριγύρω σου πέρα απ τα στενά όρια που θέτει το σασί του αμαξιού βρίσκεται τώρα το δάσος. Ο δρόμος που οδηγάς διαγράφει μια, όπως κι αν το δει κανείς, παραφωνία στο πυκνό πράσινο των κωνοφόρων δέντρων. Στην Ελλάδα δεν βρίσκει κανείς τέτοια δάση, στο μυαλό σου έρχεται η Σκανδιναβία. You are pretentious like that.
Δεν την έχεις δει ποτέ από κοντά γι αυτό το πράσινο που σε περιτριγυρίζει είναι τόσο μουντό και επαναλαμβανόμενο. Αυτό το δάσος δεν έχει ήχους ή ζωή ή άλλα χρώματα γιατί δεν έχεις τίποτα να βάλεις εκεί. Γι αυτό μετά από μια στροφή και πάλι ξεπροβάλει η αφίσα.
Τα πόδια της τεντώνονται πάνω στον καναπέ. Όχι τελείως.. τα γόνατά της κάνουν μια μικρή γωνία. Δε φοράει παπούτσια, στο μυαλό σου δεν έχει φορέσει ποτέ.
Δεν ξέρεις πότε πέρασες το δάσος, δεν πρόσεξες καν πότε μπήκες αφού δεν κοιτάς δεξιά ή αριστερά. Τα πρώτα βενζινάδικα και δυο τρία κατατρεγμένα από τη βροχή και την αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη μοτέλ προαναγγέλουν την άφιξη της πόλης. Τα αστέρια χάνουν χωρίς αντίσταση τη μάχη με τα πρώτα σημάδια φωτορύπανσης. Θα ήθελες να μην ήταν έτσι αν το είχες προσέξει. Αλλά και πάλι το μόνο που τραβάει το βλέμμα σου έξω απ΄ την άσφαλτο είναι η αφίσα.
Φοράει τα εσώρουχά της, κάποιο σκούρο χρώμα πράσινο ή ίσως κόκκινο, δε σε νοιάζει. Δεν μπορείς να δεις καλά το πρόσωπό της μέσα απ τα ανακατεμένα καφετιά μαλλιά. Λίγο η νύχτα λίγο η σκέψη σου που τρέχει δέκα φορές όσο το αμάξι δε μπορείς να ξεχωρίσεις πολλά.
Η πόλη θα ήταν όλα όσα περίμενες από αυτή αν σε ένοιαζε να κοιτάξεις. Έχει τα πάντα, τα πάντα εκτός απ την αφίσα. Μπαίνεις στον πειρασμό να πατήσεις περισσότερο γκάζι αλλά τελευταία στιγμή διστάζεις. 120 χιλιόμετρα την ώρα δεν είναι πολλά αλλά αν πας με παραπάνω θα φτάσεις πιο γρήγορα και αυτό σε τρομάζει.
Τα πόδια του ελάχιστα ανοιχτά δείχνουν κάτι από χαλαρότητα έως αδιαφορία. Δε ξέρεις τι και η ιδέα αυτή τριβελίζει τον εγκέφαλο σου τόσο που τα μάτια σου θολώνουν. Οι λευκές διαχωριστικές γραμμές χάνουν τα όρια τους, τα περιγράμματα τους μπλέκονται το ένα με το άλλο και ελπίζεις μάταια στα φώτα κάποιου άλλου αμαξιού για να μείνεις στο δρόμο. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι ο αστράγαλος της που παραδίδεται πάνω στο τζιν του.
120 ούτε χιλιόμετρο παραπάνω καθώς αφήνεις πίσω σου την έξοδο της πόλης. Πλησιάζεις και η ψυχή σου ξέρει πόσο φοβάσαι.
Αδιαφορεί για το δώρο της ζωής; Δεν εκτιμά τι του έχει δοθεί;
Χαλαρώνει δίπλα της; Τα πνευμόνια του φουσκώνουν αργά και απολαμβάνει τη μυρωδιά ενός ξέγνοιαστου πρωινού;
Η βελόνα δείχνει 0. Το ντεπόζιτο είναι άδειο, τριγύρω μόνο ερημιά. Έφτασες.
Και φυσικά μπροστά σου είναι η αφίσα.
Αυτή ξαπλωμένη στον καναπέ να ακουμπάει τα πόδια της πάνω σε ένα τζιν. Από τα βάθη της ψυχής σου εύχεσαι να γέμιζες αυτό το τζιν για μια μέρα.
Πάνω αριστερά στην αφίσα. Εκεί που ψάχνεις χωρίς τύχη για να μάθεις ποιός... γράφει
"Levi Strauss & Co"
Πάλι αυτή η αναθεματισμένη αφίσα.
Μόνος στον αυτοκινητόδρομο ούτε καν θυμάσαι πότε συνάντησες άλλο αμάξι τελευταία φορά.
Τέτοια ώρα ο κόσμος κοιμάται ή διασκεδάζει , κανένας δεν είναι στον αυτοκινητόδρομο. Μάλλον σχεδόν κανένας
Η βελόνα δείχνει 120.
120 χιλιόμετρα την ώρα δε τα λες και πολλά σε άδειο δρόμο. Δε θέλεις να πηγαίνεις με λιγότερο αλλά βασικότερα, φοβάσαι να πας με παραπάνω.
Και κάθε τόσο προσπερνάς την αφίσα.
Τριγύρω σου πέρα απ τα στενά όρια που θέτει το σασί του αμαξιού βρίσκεται τώρα το δάσος. Ο δρόμος που οδηγάς διαγράφει μια, όπως κι αν το δει κανείς, παραφωνία στο πυκνό πράσινο των κωνοφόρων δέντρων. Στην Ελλάδα δεν βρίσκει κανείς τέτοια δάση, στο μυαλό σου έρχεται η Σκανδιναβία. You are pretentious like that.
Δεν την έχεις δει ποτέ από κοντά γι αυτό το πράσινο που σε περιτριγυρίζει είναι τόσο μουντό και επαναλαμβανόμενο. Αυτό το δάσος δεν έχει ήχους ή ζωή ή άλλα χρώματα γιατί δεν έχεις τίποτα να βάλεις εκεί. Γι αυτό μετά από μια στροφή και πάλι ξεπροβάλει η αφίσα.
Τα πόδια της τεντώνονται πάνω στον καναπέ. Όχι τελείως.. τα γόνατά της κάνουν μια μικρή γωνία. Δε φοράει παπούτσια, στο μυαλό σου δεν έχει φορέσει ποτέ.
Δεν ξέρεις πότε πέρασες το δάσος, δεν πρόσεξες καν πότε μπήκες αφού δεν κοιτάς δεξιά ή αριστερά. Τα πρώτα βενζινάδικα και δυο τρία κατατρεγμένα από τη βροχή και την αδιαφορία για την ίδια τους την ύπαρξη μοτέλ προαναγγέλουν την άφιξη της πόλης. Τα αστέρια χάνουν χωρίς αντίσταση τη μάχη με τα πρώτα σημάδια φωτορύπανσης. Θα ήθελες να μην ήταν έτσι αν το είχες προσέξει. Αλλά και πάλι το μόνο που τραβάει το βλέμμα σου έξω απ΄ την άσφαλτο είναι η αφίσα.
Φοράει τα εσώρουχά της, κάποιο σκούρο χρώμα πράσινο ή ίσως κόκκινο, δε σε νοιάζει. Δεν μπορείς να δεις καλά το πρόσωπό της μέσα απ τα ανακατεμένα καφετιά μαλλιά. Λίγο η νύχτα λίγο η σκέψη σου που τρέχει δέκα φορές όσο το αμάξι δε μπορείς να ξεχωρίσεις πολλά.
Η πόλη θα ήταν όλα όσα περίμενες από αυτή αν σε ένοιαζε να κοιτάξεις. Έχει τα πάντα, τα πάντα εκτός απ την αφίσα. Μπαίνεις στον πειρασμό να πατήσεις περισσότερο γκάζι αλλά τελευταία στιγμή διστάζεις. 120 χιλιόμετρα την ώρα δεν είναι πολλά αλλά αν πας με παραπάνω θα φτάσεις πιο γρήγορα και αυτό σε τρομάζει.
Τα πόδια του ελάχιστα ανοιχτά δείχνουν κάτι από χαλαρότητα έως αδιαφορία. Δε ξέρεις τι και η ιδέα αυτή τριβελίζει τον εγκέφαλο σου τόσο που τα μάτια σου θολώνουν. Οι λευκές διαχωριστικές γραμμές χάνουν τα όρια τους, τα περιγράμματα τους μπλέκονται το ένα με το άλλο και ελπίζεις μάταια στα φώτα κάποιου άλλου αμαξιού για να μείνεις στο δρόμο. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι ο αστράγαλος της που παραδίδεται πάνω στο τζιν του.
120 ούτε χιλιόμετρο παραπάνω καθώς αφήνεις πίσω σου την έξοδο της πόλης. Πλησιάζεις και η ψυχή σου ξέρει πόσο φοβάσαι.
Αδιαφορεί για το δώρο της ζωής; Δεν εκτιμά τι του έχει δοθεί;
Χαλαρώνει δίπλα της; Τα πνευμόνια του φουσκώνουν αργά και απολαμβάνει τη μυρωδιά ενός ξέγνοιαστου πρωινού;
Η βελόνα δείχνει 0. Το ντεπόζιτο είναι άδειο, τριγύρω μόνο ερημιά. Έφτασες.
Και φυσικά μπροστά σου είναι η αφίσα.
Αυτή ξαπλωμένη στον καναπέ να ακουμπάει τα πόδια της πάνω σε ένα τζιν. Από τα βάθη της ψυχής σου εύχεσαι να γέμιζες αυτό το τζιν για μια μέρα.
Πάνω αριστερά στην αφίσα. Εκεί που ψάχνεις χωρίς τύχη για να μάθεις ποιός... γράφει
"Levi Strauss & Co"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου