Κάποτε είχαμε ένα αμάξι, αγορασμένο just before the towers fell, circa '99.
Πολύ του άρεσε του πατέρα μου αυτό το αμάξι, έλεγε θα το αλλάζει κάθε πέντε χρόνια. Χαλαρά το κρατήσαμε καμια δεκαπενταριά.
Θέλω να βιώσω τη θλίψη μου, κάτω απο κλειστό ερκοντίσιον μόνο με το ανεμιστηράκι της κάρτας γραφικών.
Αλλά δε μ' αφήνω, δε την έχω κερδίσει αυτή τη θλίψη και δεν μου αξίζει να την απολαύσω.
Δις εμβολιασμένος, πιστοποιημένος, εργαζόμενος, ελεύθερος να γαμήσω και να δείρω, έτοιμος να σκίσω κώλους...
Άνιωθος, άγουρος, αιώνια κυνηγός και θήραμα ποτέ...΄Κάλπικος καλός άνθρωπος, ανεκπλήρωτος εσωστρεφής εγωιστής και βαθιά, βαθιά βαρετός.
Ένα θολό βιτρώ, παραλίγο όμορφο, εύθραυστο όσο και το χαρτί που το 'χουν τυλίξει. Να φαίνεται απλά από μακριά κι όποιος κοιτάξει μέσα να μην έχει καν τον σεβασμό να αηδιάσει κι αδιάφορα να στρέφει το βλέμα του στο τέμπλο.
Και να το θέλω τόσο πολύ, τόσο πολύ να έρθει ο επόμενος και να ξανακοιτάξει.
Είναι ωραίο να σκίζεις κώλους... να το δοκιμάσετε κάποια φορά, μη φοβηθείτε... πολύ.
Ζω σε διαφορά φάσης, ό,τι ο χρόνος μου χρωστάει... δήθεν, και τώρα ψάχνω τη ρεβάνς; παίρνω τη ρεβάνς; σνιφάρω κόλλα και ταξιδεύω κουλουριασμένος στη γωνία του καινούριου καναπέ, κατουρημένος... επίτηδες, φορ εφέκτ;
Ένα απ' αυτά σίγουρα.
Τελικά το πουλήσαμε το αμάξι... αλλά δε ξέραμε τι κάναμε.
Κοιτούσα χαρούμενος καθώς έφευγαν όλα απο μπροστά μου και η πίσω πινακίδα έγραφε ΥΗΥ... και κάτι ψιλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου