Χρόνια μετά απο σήμερα....

Γειά σας, σήμερα μαζί σας ο μάντης Κάλχας στη θέση του ΦΤΟ, ο οποίος μαστούρωσε στο μαντείο των Δελφών και αναζητείται έκτοτε (δεν δίδεται αμοιβή)

Λογοδιάρροια, Κθουκλάκι, γάτες, κουνέλια, κενό, ανθρωπογεωγραφία... Οι λέξεις της ημέρας.

Δεν έχω ξαναγράψει το όνομα σου ποτέ εδώ... αλλά τώρα πρέπει να σου μιλήσω, είναι σημαντικό. Δεν είμαι σαν τα άλλα, οταν θα περνάς ξανά απο δω δε θα ναι για τον ίδιο λόγο. Θα ξαναγυρίσεις εδώ για να διαβάσεις και δε ξέρω τι θα σκέφτεσαι. Ναι αυτό με φοβίζει, οτι δε ξέρω τι θα σκέφτεσαι για μένα χρόνια απο τώρα... Έχεις άγχος Παναγιώτη; Κι εγώ.

Κάτι συνέβη σήμερα γι αυτό υπάρχω. Και έτυχε σε μένα να πρέπει να το εξηγήσω, να το περάσω λογοτεχνικά κόσκινα, να το κρύψω καλά, αλλά να φαίνεται πίσω απο την παλάμη. Να πλατιάσω και να στο βγάλω με το τσιγκέλι. Εγώ το ξέρω... κι εσύ το ξέρεις... το μέλλον δε ξέρουμε.

Θέλω να με αγαπάς, πέντε χρόνια απο τώρα θέλω να έρθεις να με αγκαλιάσεις. Να μου πεις. "Άχου το βρε χαζό που φοβόσουνα... πάμε τώρα να διαβάσουμε το άλλο με την Ευρωλίγκα που τα ξεκίνησε όλα".

Άμα ξαναρθεις εδώ πέντε χρόνια μετά και δεν είναι έτσι... θα κλάψεις. Και δε θα είναι αρκετό.

Όλο το κλάμα που έχεις να ρίξεις δε θα είναι αρκετό. 

Λένε οτι κλαις για να αδειάσεις. Εγώ δε ξέρω... δεν ξέρω καν αν μπορώ. Αλλά εσύ... αυτό που θα χεις τότε μέσα σου δε θα φεύγει με νερό κι αλάτι. Δε θα φεύγει με τίποτα, θα μένει εκεί. Εκεί για να σε τρώει αυτό που έκανες. Η μάλλον δεν έκανες. Δεν μπόρεσες...  

Και επειδή σε ξέρω θα ξανάρθεις ξανά και ξανά γιατί γουστάρεις να βασανίζεσαι. Και ίσως να με κατηγορείς κιολας, γιατί δεν ήμουν αρκετό. Αρκετό για να σε σπρώξω σωστά, να βάλω τα πάντα στη θέση τους. Να βγάλω τα σκατά απο το κεφάλι σου και να τα τυλίξω σε αυτό εδώ το κουτάκι. 
Λες και θα μπορούσα εγώ. Λες και φταίω εγώ που υπάρχω. Λες και δε φτάνει το βάρος αυτό πρέπει να κουβαλήσω και το δικό σου. 

Αμα μου ζητήσεις ποτέ λογαριασμό να ξέρεις θα το ακούσεις. Εσύ δεν ήσουν αρκετός. Όχι εγώ. Κατάλαβες;

Και θέλω τόσο να μ αγαπάς. Γιατί κι εγώ σ αγαπώ. Και δε θέλω να υποφέρεις. Καλή επιτυχία στον αγώνα.

Με αγάπη,
Εγώ

The achievement

Μεταχρονολογημένο 2022 (μάλλον)

Hello my name is person_from_place but you can call me Person for short.

This is a random assortment of words rolling from my head and bouncing off my chest, making them eligible for this blog.

Please don't hate me.

I am 33 soon to be 34 from a little crappy country in Europe. I don't know where to start so I'll start here. I just came back from having coffee with my ex.

I have a good job, it pays well, is challenging enough and allows for great work-life balance. I got this job by doing exactly as I was supposed to do from day one at school to today. I was the model kid of the system. I remember I cried once when I got bad grades, that never happened again. I never got bad grades. They got me into one of the top schools. If my parents were to guess what their kid would do 30 years from it's birthday they would not have missed by much. It worked. And I lost so much.

I have a good apartment, a couple of hobbies, travel when I can, I meet my friends sometimes.

This girl has a way of making everything go away, everything feel insignificant, though she doesn't mean to. I tried hard... and I loved it. I fucking loved it. I'm not pathetic, just sad.

I am polyamorous. I spent the first lockdown with her, it just happened. My other girlfriend and I are still together, almost 3 years now. I can see how I make her happy, how I comfort her when she is sad. I love her and I feel she loves me back. Her and I, we click, it just feels... easy, natural.

But, she isn't her.

I haven't been traumatized in life. But she has. She casually mentioned she had a hookup the other day. A guy lit her cigarette and she liked him. That's what it takes. 

This will never happen to me. But then again I thought I'd never have a threesome in my life but here we are. Mental note: carry a lighter, just in case.

I am developing a new kink. And I don't like this one. My other kink, I enjoy, but this is stressful, limiting. I want to compare myself with others, this had never been a kink for me before. But I am painfully average, so yeah, fairly stressful. 

YHY... και κάτι ψιλά

Γειά σας, σήμερα μαζί σας ο Δον Ζουάν στη θέση του ΦΤΟ who did not do all the things we designed him to do.

Κάποτε είχαμε ένα αμάξι, αγορασμένο just before the towers fell, circa '99.

Πολύ του άρεσε του πατέρα μου αυτό το αμάξι, έλεγε θα το αλλάζει κάθε πέντε χρόνια. Χαλαρά το κρατήσαμε καμια δεκαπενταριά. 

Θέλω να βιώσω τη θλίψη μου, κάτω απο κλειστό ερκοντίσιον μόνο με το ανεμιστηράκι της κάρτας γραφικών. 

Αλλά δε μ' αφήνω, δε την έχω κερδίσει αυτή τη θλίψη και δεν μου αξίζει να την απολαύσω.

Δις εμβολιασμένος, πιστοποιημένος, εργαζόμενος, ελεύθερος να γαμήσω και να δείρω, έτοιμος να σκίσω κώλους... 

Άνιωθος, άγουρος, αιώνια κυνηγός και θήραμα ποτέ...΄Κάλπικος καλός άνθρωπος, ανεκπλήρωτος εσωστρεφής εγωιστής και βαθιά, βαθιά βαρετός.

Ένα θολό βιτρώ, παραλίγο όμορφο, εύθραυστο όσο και το χαρτί που το 'χουν τυλίξει. Να φαίνεται απλά από μακριά κι όποιος κοιτάξει μέσα να μην έχει καν τον σεβασμό να αηδιάσει κι αδιάφορα να στρέφει το βλέμα του στο τέμπλο.

Και να το θέλω τόσο πολύ, τόσο πολύ να έρθει ο επόμενος και να ξανακοιτάξει.

Είναι ωραίο να σκίζεις κώλους... να το δοκιμάσετε κάποια φορά, μη φοβηθείτε... πολύ.

Ζω σε διαφορά φάσης, ό,τι ο χρόνος μου χρωστάει... δήθεν, και  τώρα ψάχνω τη ρεβάνς; παίρνω τη ρεβάνς; σνιφάρω κόλλα και ταξιδεύω κουλουριασμένος στη γωνία του καινούριου καναπέ, κατουρημένος... επίτηδες, φορ εφέκτ; 

Ένα απ' αυτά σίγουρα.

Τελικά το πουλήσαμε το αμάξι... αλλά δε ξέραμε τι κάναμε. 

Κοιτούσα χαρούμενος καθώς έφευγαν όλα απο μπροστά μου και η πίσω πινακίδα έγραφε ΥΗΥ... και κάτι ψιλά.

Η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία

Γειά σας σήμερα μαζί σας ο Τραμπάκουλας στη θέση του ΦΤΟ που δεν ξυπνάει πια μέσα του το κτήνος

"Πάντα θέλει να βγαίνει από πάνω."

Η βλάστηση είχε αρχίσει να πυκνώνει γύρω του όπως συνήθιζε να κάνει λίγο αφού ο Καρλ έπαιρνε το μονοπάτι που οδηγούσε απ' το σπίτι του στις παρυφές του δάσους. Δεν ήταν παρά 11 το πρωί και ήδη ένιωθε πολύ ταραγμένος.

"Γιατί δεν το καταλαβαίνει; Γιατί; Αφού ο Κραφτ φτιάχνει καινούριο εργοστάσιο και θα μας πάρει και τους δύο για δουλειά. Έστειλε τους ανθρώπους του να το διαδώσουν σε όλα τα γύρω χωριά για να το μάθουν όλοι. Σήμερα το πρωί είδα τους Μπάουερ να ετοιμάζονται να φύγουν."

Η σκέψη αυτή έκανε τον Κάρλ να σφίξει με το χέρι του την λαβή του όπλου νευρικά. Υπο άλλες συνθήκες θα ήταν χαρούμενος. Ποτέ δε τους είχε συμπαθήσει τους Μπάουερ. Μπορεί οι οικογένειες τους να γειτόνευαν εδώ και δεκαετίες και μπορεί ο πατέρας του να ήταν φίλος με τον γερο-Αδόλφο και μαζί να είχαν συνεφέρει τα χωράφια από τα οποία τώρα ζούσαν όλοι τους, αλλά πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Ο πατέρας του πέθανε και ο γερο-Αδόλφος έχασε το μυαλό του από τα γηρατειά. Τώρα αυτός και ο Γιόχαν είχαν την ευθύνη να ζήσουν τις οικογένειές τους. 

Δεν θυμόταν καν πως είχε ξεκινήσει αυτή η παγωμάρα μεταξύ τους, Ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα μήπως, τα πρώτα που δε τους κάλεσαν για το τραπέζι ή εκείνη η φορά που ο Γιόχαν δε του δάνεισε το άλογο τότε που είχε αρρωστήσει το δικό του. Ήταν μήπως τη νύχτα με τη μεγάλη καταιγίδα που πλημμύρισε το υπόγειο των Μπάουερ και ο Κάρλ δεν πήγε να βοηθήσει;

Είναι δύσκολη δουλειά να βγάζεις το νερό κουβά με τον κουβά ενώ ακόμα βρέχει και να προσπαθείς να σώσεις ότι μπορεί να έχει μείνει στεγνό. Και στον Κάρλ ποτέ δεν άρεσε η δύσκολη δουλειά. 

Και αυτές τις μέρες όλα ήταν δύσκολη δουλειά. Τα χωράφια, τα ζώα και οι τιμές στην αγορά που όλο πέφτουν. Που όλο πέφτουν σε αυτά που πουλάει αυτός φυσικά, γιατί όλα τα άλλα ανεβαίνουν. Δεν θέλει ο κόσμος να αγοράζει φρέσκα λαχανικά όταν μπορεί να τα παίρνει σε κονσέρβες και να μη χαλάνε. Και τα κονσερβοποιεία δεν πληρώνουν ούτε όσα του κοστίζουν οι ζωοτροφές. 

"Ο Μπάουερ ήδη πούλησε τη γη του. Τώρα που ακόμα έχει αξία. Άμα δε πουλήσουμε τώρα σε λίγο δε θα τη θέλει κανείς. Πρέπει να τα πουλήσουμε όλα στον Κράφτ, όπως έλεγαν οι άνθρωποι του και με τα λεφτά να πάρουμε ένα διαμέρισμα στην πόλη. Κοντά στο νέο εργοστάσιο. Θα δουλεύουμε και οι δυο εκει. Θα είναι καλά."

Αυτό ήθελε να πει ο Κάρλ στη Λούκα, τη γυναίκα του. Αλλά όποτε πήγαινε να της μιλήσει δε τα κατάφερνε. Δε το είχε με τα λόγια. Δε το είχε με τα λόγια και πάντα η Λούκα κατάφερνε να τον τουμπάρει. Του έλεγε οτι ο Κραφτ δε θέλει το καλό τους, οτι θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους της περιοχής να δουλεύουν γι αυτόν. Γι αυτό αγοράζει την σοδειά τους σε τόσο χαμηλές τιμές, για το καινούριο κονσερβοποιείο. 

Ο Κάρλ δεν καταλάβαινε. Πως γίνεται να μη θέλει το καλό τους αλλά να τους δίνει δουλειές; Και σπίτια στην πόλη. Σίγουρα ήταν μικρά τα σπίτια, αλλά θα ήταν σπίτια στην πόλη. Ο Κάρλ δεν καταλάβαινε και γι αυτό εκνευριζόταν και μετά έπαιρνε το όπλο του και ερχόταν στο δάσος να κυνηγήσει. Ήταν ήρεμα στο δάσος, καθάριζε το μυαλό του. Το είχε πάρει απόφαση όταν γυρνούσε στο σπίτι δε θα σήκωνε κουβέντα. Θα πούλαγαν τα πάντα και θα έφευγαν.

Τη σκέψη του αυτή διέκοψε το πέταγμα ενός αγριοπερίστερου. Ο Κάρλ δεν έχασε χρόνο, σήκωσε την κάνη του και έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλά. 

Όταν γύρισε στο σπίτι ακούμπησε το αγριοπερίστερο στο τραπέζι και κάλεσε την γυναίκα του να κάτσει στο πλάι του. 

"Λούκα" της είπε. 

"Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία, σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά."